Het is een mooie oogstdag. Onze fruitbomen hebben niets tot weinig en matig en de insecten zijn ons voor, die zijn al maanden aan het oogsten en ik laat die paar pruimpjes hangen voor zover ze nog niet half rot op de grond liggen.
Maar bij het huis dat we in onderhoud hebben is het de hoorn des overvloeds, de eigenaar woont in Australië en heeft er geen bezwaar tegen als wij daar wel oogsten. Marc was al aangesproken door een dorpelinge die vroeg of wij de toestemming hadden het fruit te oogsten.
Vorig jaar was ik nog hebberig en heb me veel te veel werk op de hals gehaald door te veel te plukken. Wat ook resulteerde in weggegooid fruit en dat wil ik niet nog een keer. Ik laad op deze heel frisse ochtend emmers en een teiltje in, een trapje en een ladderdeel. De gorges ontwaakt ouderwets met wolken die halverwege blijven drijven tot de zon hen wegjaagt en verhuld de bergtoppen. Deze ochtenden zijn heerlijk, fris en nat van alle dauw. De herfst is al wat weken bezig, maar de geuren die erbij horen hebben gewacht tot deze mooie septemberdag.Verrukt maak ik wat foto's.
Helaas ga ik halverwege thuis en zijn huis op de rem om een aangereden kat aan de kant te leggen. Wilde katten te over die af en toe toch echt te onvoorzichtig zijn en denken de oversteek te halen. Z worden ook vaak afgeschoten en het jachtseizoen is weer geopend, maar deze wit met zwarte poes is door een wiel barmhatig geraakt en ligt opvallend uitgestrekt op het wegdek. Omdat ik het geen fijn idee vind, elke keer als ik daar rij over het katplakaat te rijden, ruim ik het dier aan de kant.
Bij G's huis aangekomen (het staat nog steeds te koop hoor! ;-) ga ik eerst alleen met de emmers polshoogte nemen. Het blijkt voldoende. Twee zijn er al snel vol door aan wat dikke takken te trekken, waarna de appels (niet ver) van de bomen vallen.
De witte druiven zijn net iets te ver heen, maar een aantal mooie trosjes pluk ik toch, tot ik bijna aan de takjes vast blijf plakken van alle zoetigheid en de insecten me ook gespot hebben die het niet op prijs stellen dat ik een ongenode concurrent ben.
Ook de perenbomen hangen zwaar beladen. Ik weet niet zo goed wat ik met peren aan moet, behalve dan ze zo op te eten, dus ook daarvan neem ik niet te veel mee.
Thuis spoel ik alle fruit schoon, droog het en anders laat ik de zon ook wat voor zijn rekening nemen. Tomaatjes moet ik ook nog drogen en boontjes blancheren en invriezen. Een paar appels worden op korte termijn moes en de rest zet ik koel en donker weg.
M'n lief zou graag wat meer samen doen en delen, maar het oogsten valt precies op de dag dat hij de radiatoren aan gaat sluiten.
Hij heeft een klassieke offday; alles dat hij doet gaat verkeerd tot grote teleurstelling en frustratie. Ik blijf in de buurt en help zo goed ik kan. Dat vind ik een moeilijk gegeven; jezelf goed voelen, energie hebben voor de dingen die gedaan moeten worden en plezier hebben in alles dat je doet, terwijl je naaste, zo dierbaar, met alles loopt te knokken.
Het is al met al een vruchtbare dag vol met klusjes. Terwijl Castel als vanouds achter ons aan huppelt, kroel ik de katten één voor één, ook zij zijn relaxt genoeg niet te miauwen of elkaar in de vacht te vliegen. castel heeft nog te veel last van haar litteken. Ze krabt en likt er heel de dag aan en heeft geirriteerde plekken rond het litteken, wat we met een zacht zalfje twee keer per dag insmeren. Zolang het genezen nog prikt, zal ze eraan herinnerd blijven worden. Zo maar even naar het water, dan kan de hitte eruit en heeft ze weer een uurtje afleiding. Het rennen, zwemmen en springen zal voor de buikwand ook goed zijn.
Toch scheelt het dat ik een echt dagboek bij ben gaan houden waarin ik mijn diepste zieleroerselen kwijt kan die ik nergens kan uiten, tegen geen mens kan zeggen en die me nog wel eens in de weg kunnen zitten. Ook mijn dromen houd ik daarin bij, die zijn de laatste maanden nogal frequent en zo helder, zo duidelijk en toch ook weer zo vaag, dat ze diepe indruk maken, mijn dag vormen en soms een week blijven hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten