Fifi in de kinderwagen

Marc belt me elke middag even en verhaalt waar hij uithangt en heeft ondernomen naast het schatgraven. Het doet hem goed en de klus is geklaard. Nog geen middeleeuwse spijker lag er onderin het gebouwtje dat ze hebben uitgegraven met drie man. Het blijkt een oude kalkoven te zijn, een kleintje en al jaren volggespoeld met stenen, grond en begroeiing.
Dat zou er in goede staat zo ongeveer uitgezien kunnen hebben.
Na de markt met café noir is het toch weer eens snel koken, auto inladen, Castel mee en uit werken gaan gewapend met bosmaaier en werktenue.
Bij het paadje naar onze bron loopt een stel met een kinderwagen. Een jonge opa en oma zo te zien, maar hier met hun kleinkind, wandelen??? En dan tobben met het wandelboekje, 'welke berg gaan we vandaag met de kleine doen, schat? Heb je het kinderwagen-bandenplaksetje bij de hand? Kan van pas komen zie ik.' Zodra ik dichterbij ben en al afrem om ook hen verder te helpen op de piste, zie ik in de kinderwagen een Fifi-hondje zitten. Terwijl ze proberen met hun blik mijn aandacht te vangen, dat was zonder hun blikken ook prima gelukt, ontglipt de wagen zich aan oma's linkerhand terwijl ze haar evenwicht zoekt op de diepe watergeulen. Het wagentje rijdt met Fifi en al 2 meter het pad af en half struikelend rennen ze beiden achter het viervoetertje aan. Zodra opa de kinderwagen onderaan grijpt, kantelt het ding naar achteren en vliegt Fifi tegen de opengeklapte kap aan; gered! Maar och och, wat een kostelijke situatie. Ik moet vreselijk mijn best doen niet verschrikkelijk te gaan lachen. Het doet gelijk zeer aan mijn kaken en raad hen aan het andere smallere paadje te nemen, dat ook als zodanig staat ingetekend in alle boekjes. Maar daar staat geen wandelpaaltje en ook geen gele streep van de route. Hier, op dit niet onderhouden, uitgespoelde pad breek je je enkels, of de assen van een kinderwagen. (Geen kinderachtige kinderwagen, zo'n hele luxe MaxiCosy achtig gevaarte.) Er staat een keurig paaltje met een pijltje omhoog, het onbegaanbare pad op, ernaast is een kruis geschilderd met rood en geel. Niet deze kant op. Ook op een boom op onze oprit is hetzelfde geschilderd, misverstanden hierover zijn uitgesloten. Dus ik stuur ze 200 meter terug het open smalle paadje op dat al snel uitkomt op een vlak breed pad.

Bij P&W moet het gras weer eens sinds weken -of was het sinds 2 maanden?- en de gite moet schoon, de gasten komen eerder als zij. Hun buren, en niet die buren van 'beter dan een verre vriend', maar van die buren die liever niet als buren hebt, zijn er ook als ik aankom. Auto's van werklui staan her en der geparkeerd, een camper op de stoep en een hele grote blonde krulpoedel die met kwijlende blafbek om de auto heen springt. Castel heeft een speelmakker, denk ik. Maar ze is de auto nog niet uit of ze zakt piepend door haar poten heen om onderdanig te doen, zó sub heb ik haar nog nooit gezien. Ik kleed me om en ga m'n ding doen. Maar het gepiep van Castel gaat me door merg en been. Alsof de snuffelneus van krullende blondie een giftige en pijnlijke damp uitwasemt die onzichtbaar is, maar des te heftiger. Ik word het zat en laat Castel in de auto, waar blondie waaks naast gaat zitten met een geniepig vals opgetogen kwispelende staart, of wat er van over is. Gespannen doe ik mijn ding en ik mag een aantal keren alle machines uitzetten om mevrouw aan te horen of ik misschien zus en zus of zo.
"Of je iemand in huis wil komen zeggen als ik wegga, want anders loopt hun hond achter mijn auto aan, hij is zooo verkikkerd op dit teefje." 'Goed mevrouw, ik zal me afmelden'. Och heden, wat een gedoe.
Ik, nee, wij waren blij weer thuis te zijn terwijl het net begint te plenzen en ik moe van het extra werk door de aanwezigheid van een paar buren, de auto twee keer uit moet om het 'fantaaastische hek open en weer dicht te doen, nog moet rennen om te kijken of de was op de lijn nog te redden is..... Nee.
Dus steek ik thuis lekker het haardvuur aan, nestel me op de bank, kijk wat Star-Trek afleveringen en rommel op mijn kamertje nog wat, terwijl ik naar die heerlijk strakke witte muren kijk. Het slaapt zoveel beter terwijl ik toch mijn ogen dicht heb.
Jammer dat ik geen avondwandeling kan maken met die prachtige maan. Al het vocht in de nevelen gisteren, zorden voor een hele grote gekleurde halo rond de maan. Soms is deze halo heel smal en scherp, vlak bij de maan, lijkt het. Het begint te onweren, dus alle stekkers gaan eruit. Lekker lezen in een goed bed in een lichte nette kamer.

Ik kan niet achterblijven.
De bossen op deze hellingen zijn niet zo rijk aan paddenstoelen. Maar de zwammen en paddenstoelen die er wel zijn verdienen wel wat aandacht.

Beter!!