Als een blok.

Gisteravond staat het pc-werk me weer tegen. Om me dan met frisse tegenzin in m'n up toe te leggen op het maken van leuke bits&bites, als -tot diezelfde bits&bites gereduceerde- avatar voor andere wandelende en chattende poppetjes... Dus houd ik de avond vroeg voor gezien en ga lekker lezen in dat fijne kamertje boven. Als vanouds deuren op de klink voor een veiliger gevoel, want Castel is nog steeds geen goede waakhond en zeker 's nachts zo bang als een echte angsthaas.
De wekker probeert me wakker te maken en doet om de 5 minuten getrouw zijn best, om hem dan als een professionele langslaper weer voor 5 minuten uit te zetten. (M'n lief vervloekt de snooze-stand, zo vaak wakker moeten worden is hem een gruwel. Het is niet de reden dat we apart slapen hoor ;-)
Cros is een betere wekker, die jakkert, klauwt, trekt zich voort, rolt en rent aan, op, door (als ie kon) het andere bed en probeert het laken los te peuteren dat ik gisteren met een nietmachine aan mijn bedombouw heb geniet. De stof van deze ombouw was zo ontzettend smerig, dat ik het wel creatief vond om een oud linnen laken erom te spannen en het ding een fris aanzicht te geven. Cros houdt van rommel met een oud geurtje en saboteert mijn werk. Uiteindelijk ben ik zijn getier zat en stap eruit om beneden een plas te gaan doen. Op de terugweg valt mijn oog op de blauwe LaRo die achter de rode staat geparkeerd, mijn lief is weer thuis.
Ik ga snel koffie zetten en loop met twee gevulde liefdesbekers naar de wagen in de veronderstelling dat hij vannacht thuiskwam en maar in de auto is gaan liggen. Die deuren op de klink ontzeiden hem de toegang tot het bovenhuis. Ik ben echt nog niet wakker, want het middenhuis heeft geen slot en hij is lekker in zijn eigen bed gaan liggen. Dus loop ik met de koffie maar door naar beneden om hem daar wakker te maken.
Hij had gisteravond door het oude Carcassonne willen gaan wandelen, in alle rust zonder toeristen(-treintje) met gekoptelefoonde (weer zo'n woord) vijftigers die uitgezakt net te veel wegen om de wandeling met de voet te doen. Maar het regent dat het giet en Marc heeft het wel zo'n beetje gezien met het avontuur. Het gebouwtje is leeg, klus geklaart, de schat laten ze nog maar even liggen tot een volgende keer en hij heeft afscheid genomen van de mannen en deze week. Om 8 uur gaat hij slapen aan het Canal du Midi en om 3 uur in de nacht wordt hij verveeld wakker. Zonder op de klok te kijken rijdt hij dus midden in de nacht naar huis. Om 7 uur staat hij voor de deur, gebruikt meerdere malen de deurklopper en roept mijn naam omhoog door het openstaande raampje....
Maar niks hoor. Tien slaapt, als een blok!
Ben ik even blij met die klinken op de deuren, als ik hier alleen ben en er komt echt eens een gluiperd langs met een niet nader te noemen doel, heb ik nu de zekerheid dat hij/zij/het er toch voor niets staat. In geval van een 'het', hoop ik maar dat het niet vliegen kan.