Veranderen

Je kunt niemand veranderen, zeker je partner niet. Om jezelf te veranderen is al wat makkelijker, maar nog kosten de geplande veranderingen veel tijd en nog meer moeite. Veranderen gaat meestal vanzelf, ook ongewild. Of je het groeien noemt, volwassen worden of ouder worden, het is allemaal veranderen.
Wij merken dat ook. Ik merk het aan Marc, ik zie steeds weer nieuwe kleine dingetjes in hem, die duidelijk aangeven wat dit nieuwe leven met hem doet. Complex is hij, ook voor mij en ik begreep er nooit veel van.
Doordat ik zo sterk verander kan ik veel dingen bij hem laten en ze me niet al te veel aan trekken. Hij krijgt zo tijd bij zichzelf stil te staan en het komt er dan spontaan een keer uit dat hij zichzelf in de weg zit.
Ik merk zoveel veranderingen in mezelf. Onthechting, onthechting van de luxe die ik gewend was, het comfort en de makkelijkste wegen.
Ik was zo gewend me afhankelijk op te stellen. Van de overheid en haar verzorgende regels, van de CV die het altijd automatisch deed na het omzetten van de knop. Van het 'zuivere' kraanwater dat uit de kraan kwam en de mensen in mijn leven. Van de werkgever die mijn salaris netjes stort en de ziekenzorg verzekering die ik betaalde om mijn rekeningen niet helemaal zelf te hoeven betalen. Ik stelde me zelfs afhankelijk op van mijn ouders, ik keek naar hoe zij de dingen en het leven benaderden, en elkaar. Hoe het hoort en mij geleerd is. Mijn referentiekader. Dat alles voelde niet altijd even fijn en vrij. Het was als een voorgevormde mal waarin je je eigen leven probeert te gieten. Mijn leven in een door derden gemaakte mal, dat paste niet en daar had ik het schijnbaar zo moeilijk mee.
Na ruim een jaar hier te wonen lost de mal op, breekt, scheurt, verbleekt en lost op. Het blijkt dat ik een eigen mal onder de oude had zitten. Een vorm die ik blijkbaar zelf gevormd heb, geheel onbewust. Een malletje waar Tien op staat en waarin ik helemaal pas.
Ik heb hier 'gebrek' aan het welbekende referentiekader en dat doet mijn vorming goed.
Ik voel me steeds verder vrij en los komen van oude normen die me meer beklemden dan dat ik ze nodig had. Een vrij heftige en grote innerlijke verandering die mij echt mij maakt.
Daar schrikken anderen nog wel eens van. Marc ook als hij opeens 0 op request krijgt als hij iets vraagt of verwacht. Ik hoor mijn vader zich nog bezorgd uitspreken over mijn financiele zekerheid, dat ik die niet heb. Dat de crisis alles heeft opgegeten wat er was. Nu moet ik erbij zeggen dat ik nooit veel financiele zekerheid heb gehad, Marc zat ' in de slappe was' , maar ik kende dit gegeven helemaal niet en ben zonder blikken of blozen met hem in het huwelijksbootje gestapt. Inclusief die zware last van veel middelen en bezit.
Ik heb me daar al lang geleden van losgemaakt, ik red me wel. Dat kan ik al wat langer zo zeggen. Maar zelfs ontdoe ik mij van de afhankelijkheid van m'n maatje. Als hij even wat minder in zijn vel zit, mag hij daar blijven zitten zolang hij het nodig acht, dat is hij. Ik doe mijn ding bijna onverstoord en hou een oogje in het zeil. Andersom ook. Het is niet dat we elkaar niet meer raken. Maar door niet in elkaar mee te gaan, blijven we bij onszelf en als er met één van ons wat is, kan de ander dat opvangen. Zelfstandig, maar toch echt onafscheidelijk samen. Elkaar laten zijn zoals we zijn geeft een hoop innerlijke vrijheid, kans om onszelf te ontplooien en de dingen te doen die goed voelen.
Het valt niet altijd mee om stil te staan bij deze veranderingen, ook niet om ze in het prilste stadium een kans te geven. Toch gaat veel ongemerkt en vandaag realiseerde ik me dat het heel lastig is om echt gestalte geven, naar buiten toe, aan deze veranderingen. Hoe klein ook, de impacts zijn groot. Vooral voor m'n dierbaren die de Tien anders kennen en verbaast zijn als er opeens iets heel nieuws uit mij komt. Lastig is het ook voor mij. Het voelt zo echt, zo mij, dat het haast pijn doet dit de ander te tonen. Bang voor afwijzing zijn we allemaal, ik des te meer. En toch voelt het goed te doen wat bij me past, ook al heeft dat minder fijne consequenties.
Emigreren is een stap die ik bewust heb gezet zonder de gevolgen te kunnen overzien. Maar ik begin te ervaren hoe goed het is geweest; in het franse diepe te springen wetende dat ik goed kan zwemmen.
Ik laat me veranderen, niet door de mensen om me heen of de omgeving, maar door mijzelf de vrijheid te geven.