Eisprong

Gisteravond laat geef ik in SecondLife een vriendin een kado'tje. Samen met haar man zijn we goede vrienden en het is leuk ze ook in dit spel te kunnen zien en spreken. Ze zijn gek op Dalmatiers, dus heb ik een kleding set gemaakt met prints van hun echte dalmatier. Een erg leuk projectje om aan te werken en voor mij is het geven van iets aan de ander een waar feestje.
Halverwege dit feestje komt een andere dame ook even kijken. Een Nederlandse, dat treft, want veel ontmoeten we er niet in dit enorme mondiale internet-spel.
We hebben elkaar 1 keer eerder op SecondLife ontmoet en kennen elkaar eigenlijk niet. Ze heeft wel ons eiland gezien, met onze enorme winkel waar het je snel duizelt van alle spullen die we de afgelopen 3 jaar gemaakt hebben.
Ze stelt me een vraag waar ze eigenlijk geen antwoord op wil krijgen. Ze heeft haar antwoord eigenlijk al ingevuld en wat ze daarop weer wil antwoorden ligt ook al op het puntje van de virtuele tong. Tijd om me uit te spreken en een antwoord te formuleren krijg ik eigenlijk niet. Ze raakt een hele oude zere verroeste snaar die me diep lijkt te snijden. Het gaat zo snel en is zo heftig dat ik ouderwets op het virtuele strand genageld sta. Ik zie alleen nog haar woorden vervagen op het scherm en haar avatar, het poppetje waar een ieder zich daar mee profileert.
Ik groet snel m'n lieve vrienden en 'teleport' mezelf naar huis waar ik even naar m'n werkruimte kijk en zo verbouwereerd ben, dat ik alleen nog meer op het kruisje wil klikken en naar bed.
Tijdens m'n superleuke boek van Steven King (De beproeving, onverkorte versie) dwalen mijn gedachten nog steeds af. Niet naar haar, wel wat ze voor mij vertegenwoordigt. Iets Nederlands, iets zo Hollands, iets zo typerends voor mij wat ik moeilijk onder woorden kan brengen, maar alleen maar voelen kan. Een intensieve weerzin tegen het volk, de algemene .... de identiteit van ons volk? Iets heel 'eigens' van ons Nederlanders. Iets dat me enorm tegenstaat en een hele belangrijke reden was om nederland te verlaten. iets dat in zoveel volksgenoten aanwezig is, voor andere volkeren onmiskenbaar, te zien en voor ons onzichtbaar, bijna niet aanwezig. Het uit zich in vooringenomenheid, een beter weten, een je angstvallig indekken voor het geval dat de ander... vul maar in. Ze zegt dit niet zo, de triggerende woorden vallen ook niet en het was zeker haar bedoeling niet me dit te geven bij een 2e ontspannen ontmoeting.
Dus het is mijn snaar, mijn kuif waarin ik heb laten pikken.
Toch val ik ermee in slaap en sta er ook mee op. Het houd me de rest van de dag bezig. Waarom ik me toch zo laat raken door een minder mooie kant in mijn volk én doordat ik me er zo door laat raken.
We komen alle nationaliteiten tegen in SecondLife, hebben met zo ontzettend veel mensen kontakt gehad en dagelijks nog. Ik kan me levendig voorstellen dat andere nationaliteiten onbedaarlijk in de lach kunnen schieten van de oer Hollandse manier van doen. M&M zijn daar met hun M&M Creations niet echt Nederlands meer te noemen. Meer SL-burgers zoals de afkorting luidt. In mijn hoofd probeer ik haar duidelijk te maken, wat ik gisteravond had willen vertellen. Maar ik ben volledig geblokt vandaag. Na een spoedklusje vanochtend ben ik eten gaan maken, in en uit lopend om steeds even in de zon te kunnen zitten. Ik peins me gek, maar kom er niet uit. Het blijft me ook verbazen hoe de virtuele wereld van SecondLife een afspiegeling blijkt te zijn van de echte wereld, het hier en nu. Een extractie ervan, evenals "De maatschappij, dat ben jij".
Zo gevoelig voor indrukken, emoties, prikkels en gedachten van anderen in deze wereld, achter een computerscherm en toetsenbord werkt dat gewoon door. Omdat het deels ook werk is, naast de 'fun-factor' natuurlijk.
Ik maak knolselderijsoep met zelf gebakken croutons en lettervermicelli. Maar ook dat vrolijkt niet op. De rest van de middag ga ik in de zon zitten met m'n boek en Marc draaft heen en weer om de blauwe laro in orde te maken voor 1 lange dag M&M avonturieren. (Naar een mooi gebied op 3 uurtjes rijden van hier, toeren en wie weet) Is de bandenspanning goed, gasslang van het gastoestel vervangen, doen de waterpompjes het nog na het vullen van de tanks, oliepeil en gereedschappen bij elkaar zoeken. Ik moet eigenlijk ook wat doen. Eten voorbereiden, brood uit de vriezer en liggen alle pannen wel in dat kastje?
Maar ik blijf zitten waar ik zit met af en toe een snoet van Cros of Joppie die met 4 poten! mijn bladzijden vult. Eind van de middag vind Marc mijn stille gemok wel genoeg. Meestal is hij diegene die me erop attent maakt, deze maand ben ik hem te snel af en alert zeg ik hem maar 1 ding: eisprong.
Hij moet lachen en laat me verder. Ik moet mijn verhaal nog wel even bij de vriend kwijt die erbij was. lastig, het is een vriendin van hem... Maar ik flap het eruit als iemand die eindelijk op iemands schouder uit kan huilen. Vind het bijna aandoenlijk van mezelf.
Ik heb wel een cake gebakken en we grappen over de hoeveelheid eitjes die deze maand de vrijheid hebben opgezocht in mijn eileiders, dat is er in ieder geval meer dan 1 te merken aan mijn overgevoelige bui. Het lijken elke keer weer veroorzakers en makers van hoofdbrekers, kopzorgen. En dan juist van die zorgen waar je in het hier en nu je absoluut niet druk over hoeft te maken. Misschien zelfs wel irrelevant zijn en toch pakken ze ieder mens op zijn tijd wel eens in. Momenten dat het relativeren je wat lastig afgaat.... ik gebruik gewoon mijn excuus van de eisprong. Het is inderdaad iedere maand hetzelfde, een (bijna) eindeloze cyclus en je went er niet aan. Althans, ik niet.