de Onzichtbare Brug: Harry en Slick

Harry is of was een bijzonder mens. Buiten de maatschappij en steeds ook reikend naar de mens. Een mens zonder het verlangen als andere mensen te zijn. Toch mens!
Op onderstaande foto die ik heb ingescand is hij te zien met Slick (onderaan) en een zwarte kat waar we geen sporen van aantreffen in het huis. Wel de riempjes en de lijn waar hij ze mee bij zich hield.

Door al het stromende azuurblauwe water waar we langs rijden moeten we een plas. We draaien de weg in de kloof af een parkeerplaats op. Het is meer een toeristische pleisterplaats met 2 huizen tegen de rotswand aan gebouwd. Inmiddels meer ruine dan behuizing, ingestort en vervallen met kleine grotten erachter en ernaast. Het eerste huisje lijkt haast te zijn opgenomen in de enorm hoge rotswand en met koplampjes en het fototoetsel gaan we deze bouwsels eens verder bekijken.

De deuren staan open en alle gebouwtjes dragen briefjes op de gevels en deuren. Prima leesbaar in verschillende talen.
Of u alsjeblieft hier niet wilt plassen (waar anders, geen dixies in de buurt) want de stank nesteld zich in de rotsen. Of je de deuren dicht wilt houden, anders komen er wilde katten binnen die het kattenvoer opeten? Een heel boos briefje over dat men deze woonplek moet respecteren, omdat hij anders weggaat, voorgoed.
Allen ondertekend met 'Harry' of 'Dirty Harry'.

Harry's woonhuis

Een fles rode wodka staat naast de open deur met biefjes met een bezem ernaast. Het plastic voor de ramen op de eerste verdieping is gescheurd en flappert wat in de wind. Het huisje bestaat uit 4 kamers, 2 beneden waarvan 1 de keuken en 2 boven aan de nog goede trap. In de bovenkamer links is een wandschildering gemaakt, vrolijk met blauwe raampjes en verder in zwart op een witte muur. Een mooie stoel staat daar met een nette overtrek eromheen. De vloer is boven keurig schoon, geen rommeltje te zien. De rechterkamer met een nette houten vloer is enkel gevuld met een oud matras. De zon speelt met deze keurige leegte.

De hooizolder boven de schuur

Beneden zijn de kamers van een ander kaliber. Het lijkt een hol voor junkies. Overal kleding, stof en troep. Een kattenhalsbandje met een naam erop. Knoflook, dvd's, geld en foto's, nog meer briefjes en foto's, eten dat er nog goed uit ziet. Medicijnen en shaq, verdroogt op de grond verspreid. Honderden opgebrande waxinelichtjes, ampullen, pennen en een slaapzak, pannetjes en aantekeningen, kleding met gaten en zonder, lege condoom-verpakkingen en leuzen op de muren. Een schouw vol as en verbrande troep.

Langzaam maken we kennis met Harry en Slick, Dirty Harry zoals hij zichzelf noemt gezien de ondertekening en opschriften achterop de foto's die verstoft en vies in alle hoeken en gaten liggen. Het is of deze oude verwilderde zwerver even 'boodschappen' halen is en zo weer terug komt. Het contrast met de kamers boven is groot. Het lijkt net of daar niemand komt. Het bankje is nog zitbaar, de stank is verschrikkelijk. Zilverpapiertjes en lepels, aanstekers en vloeipapier.
De briefjes buiten aan alle bouwsels zijn nog intact en leesbaar. Zolang kan Harry niet weg zijn. We krijgen samen het gevoel dat Harry ook nog leeft, maar even niet thuis is.
Marc vindt zo'n gedetailleerde stafkaart van de Gorges en bekijkt hem buiten op de veranda. Daar stinkt het enorm naar pis, heel vies, stank van verrotting. Daar hebben de zon en regen vrij spel. Hij merkt op dat deze plek op de kaart is aangegeven met een blauwe cirkel van een merkstift. Nog meer parkeerplaatsen langs deze route hebben zo'n zelfde blauwe cirkel. Alsof het allemaal woonplaatsen zijn van Harry en zijn Slick. Slick is Harry's poes, van wie de kattenbak is en alle zakjes opengescheurd kattenvoer. Harry staat op bijna alle foto's die we vinden afgebeeld met Slick de poes.
Harry blijkt niet een junk te zijn, ook geen alcoholist die zijn hersens heeft verzopen. Harry blijkt niet gehandicapt of minder intelligent of ontwikkeld. Aan de briefjes in hetzelfde handschrift zien we hem 3 talen spreken en schrijven, zonder fouten! Ik denk dat Harry brits is, maar wie zal het zeggen?
Harry heeft veel mensen ontmoet, door te wonen op verschillende pleisterplaatsen in deze Gorges. Alle foto's en andere aandenken zijn daar het bewijs van. We vragen ons af waar Harry en Slick nu zijn. Misschien op 1 van zijn andere parkeerplaatsen of tijdens deze strenge winter in een opvang ergens. Of overleden? Maar daar zijn al deze sporen nog zo vers voor en ik blijf erbij dat Harry zo ineens voor onze neus kan staan.
Iedereen mag bij hem binnenkomen en rondsnuffelen. De deuren zijn niet op slot. Het is wel sneu te zien dat er toch geplast wordt daar waar Harry briefjes heeft opgehangen met het verzoek dit niet te doen. Ook is het sneu dat men de deuren niet sluit en een bende heeft gemaakt van het huisje. Respectloos, achterloos.
Door de foto's is het net of we Harry echt ontmoeten, hem aankijken en de hand schudden.
Eén foto treft ons wat dieper. Een printje van hem met poes Slick op zijn hoofd. Op alle foto's draagt hij een hoed, van stevig linnen waar je de rand van op kan slaan. Het is een wat malle foto van een verweerde oude man met een kale kruin en een baard die haast zonder tanden zijn onderlip ver over zijn bovenlip kan leggen en met priemende vrolijke ogen in de camera kijkt. Het onderschrift luidt "Ici nous sommes tous normeaux!!!!".

De andere huisjes op deze parkeerplaats zijn aardig vervallen, onbewoonbaar. Het is wel mooi om te zien hoe deze daken zijn gemaakt. Zonder houtconstructie is er van stenen alleen een boog of gewelf gebouwd met daarop zware platte stenen die het water afvoeren. De broodoven is nog heel en een bovenkamer was een hondenhok. De geur en de oude halsband met bel, voor de jachthonden een traditionele 'dracht' maken ons dit duidelijk. Een steunpaal midden in het vertrek op de begane grond is versiert met een hart. Een apart detail in deze ruine. Weghalen kun je dit mooie ornament niet. Het gebouw zou instorten en de geschiedkundige waarde van zulke gebouwen is hoog.

Maar in de ontvolkte Lozère maalt niemand erom. Laat maar staan en gebruiken als plasplek voor de duizenden toeristen en dagjesmensen. Een eenzaam klimtouw hangt vanaf de rotspunt naar beneden. Het einde hangt in een boomkroon waar niemand meer bij kan. Hoger op de rots is nog zo iets te zien als een oude klimroute. Ons niet gezien, de overhang is enorm, een uitdaging voor elke doorgewinterde klimmer!

De deur naar zijn woonkeuken van 9 vierkante meter.