marathon

Al 2 dagen geen wolkje aan de hemel, een felle zon die zijn warmte laat verwaaien door een heel frisse wind. We hebben eindelijk eens buiten kunnen eten gisteren, eindelijk...
Maar dit prachtige weer dwingt ons naar buiten te gaan, waar alleen maar werk ligt, zwaar werk.
Of stenen sjouwen, cement mixen en terras leggen. of hakken met de hak, acacia-stronken uithakken, omdat we niet met gif willen werken. Bramen weghakken, met wortel en al, priegelwerk in het kasje, de mini-klaver moet eruit en de bleekselderij van de droogte gered.
Het werk is weer te veel, ik laat het werk en start zomaar ergens.
Marc vermoeit zichzelf met het overzicht bewaren, hij is zich altijd bewust van al het werk en hoe zwaar het is. Dat geeft hem een onbeschrijfelijk rothumeur.
Als ik hem aanraad naar het nu te kijken en van de zon te genieten, krijg ik een rotgezicht terug en de klacht dat de zonnestralen zo fel in zijn ogen schijnen en het hoofdpijn veroorzaakt.
Zijn hoofd zit altijd vol en hij kan het niet legen.
Ik kan hem alles aanraden en krijg ook wel gelijk, maar het doen is een heel ander verhaal. Dit is manman.... Ik laat hem en we gaan samen door aan de werk-marathon. Hij met stenen en cement, ik met boomstronken en de harde aarde.
Ik krijg mezelf er ook niet toe tijdig te stoppen om binnen te gaan koken, ik wil door door door, niet te stoppen en geniet van alles dat ik zie en ruik. Ik deel dit met Cros, onafscheidelijk zijn we buiten.
De bolletjes veldsla staan overal, de spinazie groeit eindelijk door en ik heb er goede hoop op dat de moestuin het dit jaar nog beter gaat doen.
Alleen de lap grond die ik wil gebruiken is te groot om te overzien. Maar ik wend me alleen naar die stukjes waar ik mee bezig ben. Na 2 dagen is er heel veel werk verzet.
Eind van de middag besluit Marc nog even te stoken. Genoeg takken, verdroogd onkruid en bramensprietjes steken uitnodigend boven het maaiveld uit. Terwijl ik het meloenenvak afhak en glad hark, ruik ik de typische stookgeur.
Als 2 professionals houden we het in de gaten en zien hoe het vuur richting de hogere bramenbossen kruipt om af en toe 1 struik in lichterlaaie te zetten, steeds hoger kruipen de vlammetjes tot de oprit, waar niets te branden is.
Koud van vermoeidheid duiken we onder de douche en stoken het huis warm. We gaan film kijken en ik maak vast lekkere hapjes klaar. Zo de boel weer aan de kant en met wel 10 kussens op het matras snoepen, relaxen en de dag fijn afsluiten.
Het samen buiten bezig zijn heeft ons erg goed gedaan, geen sjag-gezichten meer of vermoeide zuchten.
Wel staan alle kranen op drup, zijn de deuren dicht en wachten we de strenge vorst weer af, -8 is voorspeld.