Zo levende vanuit mijn bubbel komt er veel uit mijn handen. Heel andere dingen als die ik zou doen als we als M&M compleet zijn. Net zo zinnig, net zo nodig met net zoveel plezier als ik de dingen doe als we wel samen zijn. Gisteren avond begon ik met het kijken van de film CloClo. Een belofte aan fran maakt schuld, dus zette ik de film stop na 90 minuten om even toe te komen aan een bezoek aan haar in Secondlife. Morgen weer een dag, vandaag. Eerst even naar het postkantoor voor een stapel kaartjes met een kleinigheidje voor John bij wie ik de Kerst doorbracht. Soms hebben mensen meningsverschillen. Die ruim ik zo spoedig mogelijk uit de weg, wil van mijn hart geen moordkuil maken en zodoende ging er vandaag een koelkastmagneetje van de Aveyron in een enveloppe zijn kant op als aanvulling op zijn collectie.
Ik wil plek maken voor een aanhanger met mest, dus de flinke takken doornige acacia's moet ik aan het branden zien te krijgen en dat vreet tijd. De takken zijn levend en dat wil nou eenmaal niet makkelijk fikken. Ook moet ik het anti-kippen-in-de-moestuin-hekje slopen en van bramen ontdoen die ik gelijk op de vuurberg gooi. Kattengemauw, meer kat in nood gepiep van DQ, haalt me uit mijn gevlamde dagdromen. Ik laat me behoedzaam de bramenhelling afzakken met een mauwende Merlin in mijn kielzog. Het diertje volgt me overal en als ik uit het zicht ben is er paniek. Twee miauwende katers dus en Cros zit in het bovenluik van de stal alsof hij daar vaker komt. Ik zie hem daar nooit, dus denk echt dat er iets vre-se-lijks met DQ aan de hand is die af en toe moord en brand piept uit een niet bekende richting. Uiteraard zou DQ DQ niet zijn als hij doodleuk poezig zit te wachten bij de vuurplaats als ik moe thuis kom na het struinen op de bebraamde hellingen tussen stal en huis. Troublemaker, er is potdories niks aan de hand. Dit gerommel mag vandaag vergezeld gaan van een vroeg 'gevierde' Goede Vrijdag. Ik neem mijn kans van het alleen zijn en zet de Matthëus Passie van Bach op, lekker hard, deur open om de muziek tot aan de goot te laten klinken. Daartussen rommel ik verder met kipjes, hond die zont en katten die me plagen terwijl Bach me meevoert naar de ontelbare keren dat ik dit stuk muziek, dat 3,5 uur duurt, live mocht horen. Het verhaal en de kracht die Bach het mee weet te geven bezorgen me steeds kippenvel. Het laat me steeds beseffen dat ik leef op mijn manier, My Way, en niet anders.
Dat geen enkele andere weg me zou passen, dat ik toch vooral zo door moet gaan, van mezelf, stug vol mag houden, want alles dat ik nodig hebt komt me juist zo wel toe zonder al te veel moeite. Als ik dus ergens veel moeite voor moet doen, klopt er iets niet, komt het niet uit mijn hart. Na het stoken van takken en braam, na het uitmesten van Castel's sécadou, na het schoonborstelen van een stukje van het schuurdak, na het koken van een naamloze hap, na die douche en het aansteken van de kachel, kijk ik CloClo verder. Het wordt me duidelijk dat het afgedraaide nummer van Sinatra -My Way- van Claude Francois is, van origine. En niet My Way heet maar Comme d'habitude. Dat Claude de Clodettes beroemd heeft gemaakt wat weer terugkwam tijdens het dorpsfeestje onder het kleine kasteel waar een volkszanger zijn act deed met heuse 'Clodettes' op de achtergrond die zo schaars gekleed waren dat iedere local hier het schaamrood op de kaken had en ouders met kleine kinderen eerder het pleintje verlieten dan de bedoeling was, mijn racende escargots in de steek latend en zo ook de spaarzaam gespekte dorpskas.
I did it my way. En dat doe ik nu nog steeds. Het levert niet echt veel begrip op, van niemand eigenlijk. Mijn vader maakt zich gelijk zorgen zodra ik hem aan de telefoon vertel dat ik weer even wat weken 'vrij' heb. Nadine vindt dat Marc 'me in de steek laat'. Roger en Gigi die me een aanhanger willen lenen en me morgen op de koffie kunnen verwachten -de eerste die vorig jaar zomer wisten dat Marc weg was voor onbepaalde tijd- kijken me aan met een blik van 'gaat het echt wel goed?'. Jaha, het gaat zeker goed. Dit is wie wij zijn. Dit is wie ik ben en mijn ogen spreken de waarheid terwijl mijn mond te gebrekkig Frans spreekt hen duidelijk te maken hoe het echt zit. Misschien morgen, dat ze het wel begrijpen. Maar het doet er niet toe. Als ik het maar begrijp.
Ook denk ik terug aan mijn vorig jaar lente overleden tante. Die de kanker op haar manier te lijf ging. Al heel haar leven leefde zoals zij wilde. Het werd haar niet in dank afgenomen, wat haar in de geheven armen van Yomanda liet belanden. Ook een mens dat de dingen op haar manier deed. En of ze nu een wandelende hoax is of niet. Of dat ingestraalde water en meer van dat soort snuisterijen nou zinnig waren voor tante of niet. Feit blijft dat er moed voor nodig is je eigen weg te gaan. My way, comme d'habitude, mijn eigen weg. Niet die van een goeroe, facebook, een god die niet met name genoemd mag worden of een wetenschap die de waarheid in pacht zegt te hebben.
Vermoedelijk sneuvelde daarom gisteren een kleine glazen pyramide met Yomanda's logo op de bodem door het enthousiaste zijn van één van de katten. Er spatte wat flinters glas af die ik onder de schoenenkast vandaan wist te vissen. De pyramide verdween tussen de gloeiende kolen in de schouw waar het langzaam wegsmolt, samen met een fijne gedachte aan tante-lief die haar strijd te jong verloor. Haar angst om het toch niet goed te doen voor zichzelf vrat haar moed op, het laatste beetje dat haar levensleed had kunnen verzachten. Die frutsels van tante die ik mocht erven, ik mocht meenemen wat ik wilde uit haar vol gestouwde huis, hebben voor mij geen nut. Ook al stonden ze hier mooi op de rand van het bureau. Niet comme d'habitude.....
Mijn lesje van vandaag; doe alles op je eigen manier. Die van de ander is de jouwe niet; comme d'habitude!
Dat geen enkele andere weg me zou passen, dat ik toch vooral zo door moet gaan, van mezelf, stug vol mag houden, want alles dat ik nodig hebt komt me juist zo wel toe zonder al te veel moeite. Als ik dus ergens veel moeite voor moet doen, klopt er iets niet, komt het niet uit mijn hart. Na het stoken van takken en braam, na het uitmesten van Castel's sécadou, na het schoonborstelen van een stukje van het schuurdak, na het koken van een naamloze hap, na die douche en het aansteken van de kachel, kijk ik CloClo verder. Het wordt me duidelijk dat het afgedraaide nummer van Sinatra -My Way- van Claude Francois is, van origine. En niet My Way heet maar Comme d'habitude. Dat Claude de Clodettes beroemd heeft gemaakt wat weer terugkwam tijdens het dorpsfeestje onder het kleine kasteel waar een volkszanger zijn act deed met heuse 'Clodettes' op de achtergrond die zo schaars gekleed waren dat iedere local hier het schaamrood op de kaken had en ouders met kleine kinderen eerder het pleintje verlieten dan de bedoeling was, mijn racende escargots in de steek latend en zo ook de spaarzaam gespekte dorpskas.
I did it my way. En dat doe ik nu nog steeds. Het levert niet echt veel begrip op, van niemand eigenlijk. Mijn vader maakt zich gelijk zorgen zodra ik hem aan de telefoon vertel dat ik weer even wat weken 'vrij' heb. Nadine vindt dat Marc 'me in de steek laat'. Roger en Gigi die me een aanhanger willen lenen en me morgen op de koffie kunnen verwachten -de eerste die vorig jaar zomer wisten dat Marc weg was voor onbepaalde tijd- kijken me aan met een blik van 'gaat het echt wel goed?'. Jaha, het gaat zeker goed. Dit is wie wij zijn. Dit is wie ik ben en mijn ogen spreken de waarheid terwijl mijn mond te gebrekkig Frans spreekt hen duidelijk te maken hoe het echt zit. Misschien morgen, dat ze het wel begrijpen. Maar het doet er niet toe. Als ik het maar begrijp.
Ook denk ik terug aan mijn vorig jaar lente overleden tante. Die de kanker op haar manier te lijf ging. Al heel haar leven leefde zoals zij wilde. Het werd haar niet in dank afgenomen, wat haar in de geheven armen van Yomanda liet belanden. Ook een mens dat de dingen op haar manier deed. En of ze nu een wandelende hoax is of niet. Of dat ingestraalde water en meer van dat soort snuisterijen nou zinnig waren voor tante of niet. Feit blijft dat er moed voor nodig is je eigen weg te gaan. My way, comme d'habitude, mijn eigen weg. Niet die van een goeroe, facebook, een god die niet met name genoemd mag worden of een wetenschap die de waarheid in pacht zegt te hebben.
Vermoedelijk sneuvelde daarom gisteren een kleine glazen pyramide met Yomanda's logo op de bodem door het enthousiaste zijn van één van de katten. Er spatte wat flinters glas af die ik onder de schoenenkast vandaan wist te vissen. De pyramide verdween tussen de gloeiende kolen in de schouw waar het langzaam wegsmolt, samen met een fijne gedachte aan tante-lief die haar strijd te jong verloor. Haar angst om het toch niet goed te doen voor zichzelf vrat haar moed op, het laatste beetje dat haar levensleed had kunnen verzachten. Die frutsels van tante die ik mocht erven, ik mocht meenemen wat ik wilde uit haar vol gestouwde huis, hebben voor mij geen nut. Ook al stonden ze hier mooi op de rand van het bureau. Niet comme d'habitude.....
Mijn lesje van vandaag; doe alles op je eigen manier. Die van de ander is de jouwe niet; comme d'habitude!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten