Tijdgeest

Terwijl de lente ons confronteert met een natuurpracht die zijn weerga niet kent, schiet ik tekort in het delen ervan. Dus consumeren we het zelf en laden ons op in de zon, de lenteregen en de geuren van jong groen en wilde bloemen. Die lentegeuren zijn soms zo zwaar dat het de lucht lijkt te dichten en zo vol is van leven, dat het me verwonderd dat ik nog ademhalen kan zonder het benauwd te krijgen. Het maakt me hebberig en onverzadigbaar voor het leven.

Toch hangt er een schaduw over dit alles. Ik kan dan wel 'off-grid' wonen en zoveel mogelijk mijn eigen boontjes doppen, maar moet toch ook nog mee in de malle geldmolen die me afhankelijk maakt. 

Investeren in voldoende zonnepanelen met smerig geproduceerde, onmisbare batterijen, is financieel te hoog gegrepen.

De dreiging dat tuinieren met gereguleerd, misschien wel genetisch gemanipuleerd zaad 'moet' en het verboden wordt zelf zorg te dragen voor zaden, stemt me ook niet echt gelukkig.

Dat hypotheken leningen zijn, verschaft door banken die dat geld zelf echt niet in de kluis hebben liggen en het aan elkaar hangt van onzichtbare vage praktijken die voor de gewone mens ongrijpbaar blijven, maar hen wel tot slaaf maken van een onjuist systeem dat niet werkt en op instorten staat, ook niet.

Dat ik de mensen om me heen oppervlakkig zie worden, hen zie wegglijden in een leven dat alleen maar draait om gemakkelijk vertier dat het egoïsme voedt, maakt me verdrietig. Ze lijken iedere voeling met de essentie in het leven verloren te hebben en blijven gefascineerd bezig met wat de media zegt en afgeleid door de aangeboden 'fun'.

'Dom houden' lijkt het devies van alle groten die wel weten waar het om draait; winst. Financiële winst wel te verstaan. Geld kun je niet eten, leeft niet en je wordt er niet gelukkig van. Het leven is ook niet gemakkelijker met geld, al is dit nog zo diep in de mens geconditioneerd.

Met mij kun je er niet meer over in discussie; Dat een jackpot winnen het je makkelijker maakt. Recht van spreken heb ik inmiddels wel. Want ik weet inmiddels wat zware (hypothecaire) schulden met een mens doen, maar ook wat een zelf-voorzienend leven met diezelfde mens doet.

Werken voor geld dat niet bestaat, is op z'n zachtst gezegd ergerlijk. Toch blijven we het doen. We zijn nog niet klaar om overal de stekkers uit te trekken, het zonder elektriciteit te doen, de Rabobank een dikke middelvinger te geven en op de kleine rug van Sarko de 24 km naar de markt te gaan eens in de week.

Wat troost is de kennis, de inspiratie, de goede ideeën en initiatieven die stand houden, de liefde voor alles dat wèl leeft en op zichzelf staat, stroomt en als natuurlijk verbonden is met alles.

De tijdgeest, treffend neergezet in de films 'Zeitgeist', zouden de mensheid op haar grondvesten doen schudden. Jammer dat het gros zich liever vasthoudt aan de massa-indoctrinatie van media en geld.