Een onwerkelijke werkelijkheid

Voor mij is het inmiddels normaal. Logisch, ik weet inmiddels beter. 

Ik probeer af en toe naar mijn huidige leven te kijken met oude ogen en die van de ander. Dan zie ik een schamel geïsoleerd stenen cottage dat niet aan een openbare weg ligt. Ik zie een moestuin die zo eigenlijk niet mag heten, het is meer een steil zanderig wild zootje met hier en daar een verkleumd klein plantje dat ooit groente moet worden. Ik zie een beestenboel dat vrij en blij wat scharrelt. Ik zie Lief in de enorme schouw tobben met natte stammetjes en zaagafval als aanmaakhout. Ik zie deuren die ons net doorlaten zonder ons hoofd te stoten, van het trapgat maar niet te spreken, en zo groot zijn we niet. Ik zie lampen, die passen hier niet, kaarsen zouden het veel beter doen in het beeld.

Buiten zie ik niets dat ook maar enigszins voldoet aan een modern leven in dit millennium, bijna misplaatst is de auto en het verlengsnoer. 

Als iemand me een jaar of 5 geleden had gezegd dat ik hier op deze wijze zou wonen, had ik een beetje vreemd gekeken. Ook na aankoop september 2008. Als me was voorspeld dat we toch waren verhuisd en het vol zouden houden, had ik vertwijfeld mijn hoofd geschud. Ik kan het nog steeds regelmatig niet geloven dat ik hier woon. Het blijft een vreemde werkelijkheid die eerder aan een droom doet denken, gewoon wordt het niet. Al is het gewoon, echt heel gewoon.

Met oude ogen zie ik ons beide onvoorstelbare dingen doen. Onze grenzen verleggen. Inzichten krijgen die aan ons voorbij waren gegaan in Nederland. -Ik bijt nu even op mijn tong.-

Ook blijft het vreemd en onwerkelijk dat ik zelf kan bepalen wanneer ik opsta, ga werken, het werk dat ik op dat moment verkies te doen. Werk waarvan niets zinloos is, wat ik altijd terug zie komen en niet in klinkende munt. Maar in een staat van gezondheid, het ontbreken van essentiele ontberingen, gezonde beestenboel en brood op de plank. Dat ik vaak tussen de middag even plat kan of midden in de nacht kan gaan wandelen, de stereo hard kunnen zetten of kan gaan stofzuigen, who cares? Dat we brood bakken met 70 tegelijk en ons drinkwater zo uit de berg komt stromen.
En met het hoofd in de wolken een wandeling maken, luidkeels begroet te worden door roze blije bosvarkentjes met in ons kielzog wat katten die zich ook niets aantrekken van regen of kou.

Dit alles is zo normaal dat het onwerkelijk aan blijft voelen.
Misschien heb ik nog een 39 jaar nodig voordat dit gat gedicht is.