't is weer zeik weer

Mij hoort u niet zeiken. Over het weer. Dat doet het weer zelf wel. Met de stem van de regen, hele dagen door. Onafgebroken. Of in hozen met een staaltje harde taal daar tussenin middels hagel en storm. Al dan niet vergezeld van onweer.  IJsheiligen? Volledig achterhaald, want de voorspelde lichte vorst maakt duidelijk dat de opwarming van de aarde op de één of andere manier een halt is toegeroepen.
Iedereen zeikt erover en doet gezellig mee met het weer, al weer!
Weer is gewoon weer, zeiken over het weer maakt geen verschil. Zeikregen zegt het al, het zeikt!
En ik? Ik zeik niet. Al helemaal niet over het weer. Geen droog hout meer? Dan zetten we toch wat bijna droog hout in de schouw bij een klein vuurtje. Het gaat vanzelf een keer branden.
Het is even droog? 10 Minuten. Mooi, dan ga ik langs het bospad maaien, want dan zijn de kippen beter zichtbaar, ziet het er bewoond uit en kan de haan genezen. Die is namelijk van de week aangereden en loopt nu mank of schuilt met aangedane poot onder de L200. (Daar zeiken we wel over, die L200 is een waardeloze auto!!!! Gauw verkopen dus.) Ik krijg een plens water in mijn maaiende nek van heb ik jou daar! Niet zeiken, het weer is maar weer, soms nat, soms koud, soms heet en soms wat winderig.
Hebben wij weer. Marc met Castel al wandelend richting de bruggen om te kijken of de stalen brug al ontoegankelijk is. Ik verwacht hem terug, met dit weer. Maar ook hij zeikt niet.
Het weer zeikt door....

Wij niet. Heerlijk leven strookt niet met weer... of zeiken. Over het weer, al weer.