Donderdagbeleving; XXIV

De donderdagen zijn enkel nog speciaal en anders, omdat ze de wekelijkse graadmeter zijn voor mijn integratieproces. Niets meer of minder, want veel nieuws onder de lenteregens is er niet. Van halverwege de ochtend tot begin van de avond ben ik alleen onder de Fransen, en in de weer met de Fransen. Ik kom bij de detailhandelaar over de vloer, de grutter, de overheidsdienst, de boerenbuitenlui-op-leeftijd. Alle rangen en standen passeren de revue. Zo spiegel ik de vooruitgang in deze, als die er is. Mijn vreemdelingenstatus -waar ik overigens nog altijd handig gebruik van maak- heeft zo zijn wisselvallige momenten, als de regendruppels onder het wolkje op de weerberichten. Zoals u weet is er van zonneschijn nog altijd weinig sprake, wat mevrouw Ravelac een hardgrondig "j'en ai mare" ontlokt.

De detailhandel gaat hier zienderogen in rap tempo achteruit. Zo was er één klein jaar een reformwinkel die door gebrek aan omzet de deuren moest sluiten. Nu is het pand bezet door een rommelzaak waar men je reinste troep verkoopt. Van lakschoentjes met glitters in alle kleuren voor meisjes tot wekkerradio's bouwjaar 1985 en ach, waarom ook niet elektrische kachels en lang houdbaar voedsel ook 'made in Taiwan'. We waren al zo overgelukkig met een computerzaakje dat aan huis ook je PC onder handen wil nemen. Ik liet er mijn folder uitprinten voor het bomen verzorgen, 60 folders op gewoon papier, 'cinq euro s'il vous plaît'. Vandaag liep ik voor niets de winderige grauwe straat in, pand leeg, briefje op het raam, verhuisd naar de stad een dik uur rijden verderop. Mon dieu, waarom hij ook al? Lang leven de schaalvergroting. 

Vandaag was het als vanouds aanschuiven bij een tamme Nadine en JP. Geen garnalen en vis, maar 'gewoon' een bord boucherie van top-kwaliteit vooraf met gestoofde eend als hoofdgerecht en de eerste -waterige- Franse kersen als toetje. 

Ik moet wat lachen om mezelf als ik met enige schroom een handgeschreven offerte door een kattenluikje laat vallen voor het snoeien van drie enorme oude reeds gemutileerde groepen coniferen. Ik zou zeggen; volledig kappen die donkere lelijke groentroep. Maar ach, de klant mag best wat inspraak hebben, ik hoef er tenslotte niet tegenaan te kijken. De zinnen in die offerte zullen niet kloppen. Het mag zeker geen Frans heten. Maar ze hebben M&M gezien en wat van onze achtergrond vernomen. Samen met zo'n knullige offerte zou dit een smeltend en verzachtend effect kunnen hebben, zoals meestal.

Bij de bank mag ik weer de zenuwachtige chef op stang jagen, want ik moet weer zo'n lastige transactie doen tussen onze Franse rekening en de Nederlandse, uiteraard voor de hypotheek aldaar. Vermoeid en druk kauwgom kauwende wijst hij me de bekende stoel in het kantoor achter de balie. Een open vissenkom waar uiteraard de privacy ver te zoeken is. Hij heeft het weer op de heupen, want die Hollandaise kan bijdehand zijn na iedere maand hetzelfde liedje. Ik wijs hem fijntjes op de archiefkast waar een ordner staat met de uitdraai van vorige maand. Een heel lege ordner, een M&M ordner met alle voorgaande identieke transacties. Hij kan de transactie-gegevens namelijk letterlijk overnemen en ik zie hem opfleuren, want zo kan hij in nog geen 2 minuten van deze klant verlost zijn.

25 Kilo oud brood en een volle tas groenten laat ik achter bij de groentenkraam. Tijdens het opruimen na de lunch, scharrel ik zelf een kratje onverkoopbare rommel bij elkaar terwijl we een babbeltje maken. Voor Lardon & Jambon natuurlijk. 

Gemoedelijk, rommelig, op z'n Frans en plattelands. Ik ben blij dat ik spullen voor yoga en sofrologie vergeten ben. De vermoeidheid van einde lente begint de kop op te steken.

Denk dat ik aan een korte vakantie toe ben die gepland staat in juni. Even de hort op met mezelf....