Donderdagbeleving XXI; Pijn

Als student te Rotterdam had ik eens haast en struikelde op de trappen die me van de metro naar de hal van het Centraal Station leidde. Met de knieschijf op een afgebrokkelde rand van een trede. Die pijn zal ik nooit vergeten, de spits-mens nooit vergeven. Ook niet dat ik met een bloedende knie ter plekke een kwartier of langer op die trap gelegen heb, zonder dat er ook maar één mens even stopte om te vragen wat er aan de hand was. Ik zag er alles behalve uit als een bezoeker van Perron 0, het liet me raden! Een klein litteken is nog altijd zichtbaar.

Marc belt me dat vrouw Ravelac heeft afgebeld terwijl ik in de rij bij de groentekraam sta. Het is vakantie voor velen, dan kunnen de kinderen mijn plaats innemen. Prima, heb ik eens de tijd voor het vele werk thuis dat ik iedere donderdag moet laten liggen. Eten bij Nadine en JP is een feest. Ook daar zijn kinderen en kleinkinderen aanwezig, de lange statige eettafel vol mensen en ik al reeds vergroeid ertussen als huisvriend. 

Omdat ik niet hoef te soppen en te strijken, grijpt Nadine haar kans om met mij bij de oudste vriendin van haar lief JP langs te gaan. De dame van een eind in de 90 heeft twee flinke cipressen staan en ze denkt dat er gesnoeid moet worden. Maar alles zit potdicht. De luiken, de poort, de zijdeur. Dus klimt Nadine via de betonnen elektriciteitspaal, op de 1.80 hoge zuil van het hek de tuin in. Ik volg, maar zie de twee enorme bouten over het hoofd die uit de paal steken en stoot mijn goede knie.

Mijn hoofd wordt vakkundig uitgeschakeld, ook al registeren mijn hersenen het signaal, mijn binnenste wil zich acuut omdraaien om mijn huid op zijn plaats te houden. Daar wordt de gemiddelde mens duizelig en misselijk van. Ik weet niet hoe ik mezelf op de bovenkant van de pilaar weet te hijsen. Het enige dat ik me realiseer, is dat ik op 1 meter 80 hoog heel erg duizelig van de pijn ben en mijn maag zich al wat keren heeft omgedraaid, geen weg wetend met de ondraaglijke 'sensatie'. Nadine heeft snel door waar ik zit, want ik begin zacht te schelden in het Engels-Nederlands dat ik niet, op haar verzoek met uitgestrekte hand, van die stenen zuil af kan. In principe zijn we aan het inbreken, ik zit voor schut langs de drukke weg. Ze blijft me geduldig aanmoedigen om de tuin in te springen, te landen op links alleen, terwijl rechts verlamd aan mijn lijf lijkt te bungelen. Ik voel een hand die mijn broek opstroopt en een goedje dat ze erop smeert...

De tijdspanne die ik op de zuil doorbreng ontgaat me volledig. Pas liggend op mijn rug op de vliezen van de cipressenvruchtjes, de ogen gesloten in een poging bij te komen, weet ik dat 17 niet gebeld hoeft te worden.  De oude dame blijkt wel thuis en nog in leven. Al doet het gesloten huis onder de enorme schaduw van die cipressen anders vermoeden. Ik blijf Badaboum smeren, de pijn is he-le-maal weg, de knie gaat nauwelijks zwellen en ik heb er goede hoop op zelf naar huis te kunnen rijden.

Maar in de auto, zonder Nadine's flesje Badaboum, komt de pijn ongenadig terug, omdat knie een gaspedaal en rem moet bedienen. Ik moet alle parkeerhaventjes gebruiken om de pijn met mijn hoofd te reguleren. Thuis ziet Marc me uitstappen met een gezicht dat alle Karma's vervloekt. Toch maar een paracetamol erin, cold-pack erop en diep ademhalen tot dat pilletje werkt.

Verplichte rust, been hoog, Badaboum op het juiste moment, een nachtje lekker slapen en ik loop weer. Niet als de kieviet, maar de vrees voor een ziekbed van enkele weken, krukken, dokter en ziekenhuisbezoek zijn geweken. 

Het blijkt maar weer dat ik geen stadsmens ben. Hier overkomt me hetzelfde als toen in Rotterdam Centrum. Maar de zorg en hoe snel de knie geneest, staan lijnrecht tegenover de ervaring van toen, als een junk genegeerd door de jachtige spits-mens in een overgeconcentreerd gebied.

Ik had dus tijd vanochtend om wat filmpjes te lijmen, van de week gemaakt in de moestuin april 2013.