verlaat klusje

Deze 'bende' gaat vandaag gedeeltelijk kort. De esdoorn links en de toch ooit al eens gemutileerde paardenkastanje rechts achter laat ik zoveel mogelijk met rust. Maar die lindebomen? Daar gaat de zaag in. Meneer wil meer zon en minder plakkerigheid op het terrasje van zijn muziekcafé. Meneer heeft wat in de regionale pap te brokkelen als Conseil General en het muziekcafé ligt op de meest populaire toeristische attractie van de streek. 

Ik heb deze klus lang uit moeten stellen door de Rode die nu al 3 weken bij de garage staat met een haast lege motorkap, de blessure in mijn knie van twee weken terug, maar vooral door de communicatie voorkeuren van Le Conseil. Die verliep via voicemails en telefoontjes op zondag, terwijl ik juist ergens onderin de moestuin stat te zweten.

Voorbereidend werk is het halve werk en in gedachte is dit een heel grote zware klus. Kan het alleen maar meevallen. En hij gaat zeker reclame voor me maken deze zomer, als laatste op een rijtje. Ook een last van mijn schouders om met frisse moed de rest van de lentespurt te maken.

Vanavond een verse foto van de nieuwe situatie.

Het op het schiereiland gelegen café lag er rustig bij gisteren om 8 uur in de morgen. De weidse vallei is gevuld met water, want de EDF heeft hier korte metten gemaakt met de bebouwing. Met goede moed begin ik rustig naar de top van de rechtse linde te klimmen om zo werkruimte te hebben ze te knotten. Tegen midi aan maakt Marc wat te eten op de gasbrander die we altijd meenemen. We lunchen ter plekke om geld uit te sparen en een goed maal hoort bij dit werk.
Maar beide knieën en heupen laten al van zich spreken terwijl er een windje opsteekt die om de paar minuten lijkt te draaien, al wervelend over het water en kerend door de barrière van de bergen die de wand van het stuwmeer vormen. De lucht is blauw, maar dat duurt niet lang meer.
Ik waai tegen drieën bijna uit de bomen. Geen tak wil vallen zoals moet en mijn lijf is te moe om nog degelijk en veilig te blijven werken. Overleg met de grondman volgt.
Het is wijs te stoppen. Te veel snoeiwerk blijft over, de dode boom achter het Café mag ook niet vallen en de stam moet dienst blijven doen als lantaarnpaal, omdat er een lamp in bevestigd is. Marc heeft kilometers gelopen met de gesnoeide takken, zijn rug verziekt door met een zware zaag het versleepbaar te zagen en ik, mijn lijf, is op. De wind is stormachtig, de lucht wil dichttrekken.

Weer thuis en enigszins bijgekomen van de dag, bel ik de opdrachtgever. 'Is het af?' vraagt hij me. Nee Daniël, morgen weer een dag, safety first. Als het niet regent maken we het morgenochtend even af.
Mijn wens dat het regent schijnt gehoord. 's Avonds een storm met onweer, 's nachts gaat het gieten. Om het half uur word ik wakker door zenuwpijn in beide handen en hoor ik het geruis van de regen op het jonge blad. Het is goed zoals het is.
Lijf en leden mogen tot rust komen. Het café is toch nog gesloten en nu kunnen we echt topwerk leveren en kan ik naam maken voor de herfst. Ook de verdiensten heb ik nodig voor nieuw materiaal, want met zoveel pijntjes moeten werken is een drama. Nog één keer.....