Het is ieder gesprekje weer, met alle Fransen, zonder uitzonderingen. Het beste zou zijn om 2 paar oren te hebben, één paar voor de regels, het andere voor alles er tussen in. De ruimte die gevuld wordt met non-verbale communicatie die nauw samengaat met de aan elkaar geplakte rappe zinnen in het Frans die me nog altijd als muziek in de oren klinkt. Zelfs als er gescholden wordt.
Als Nederlander die de taal steeds beter gaat beheersen, maar de finesses nog niet kent, heb ik leren zien dat er meer gezegd wordt tussen de regels door. Ook dat de inhoud van die regels vaak haaks staat op dat wat er tussen die regeltjes te voorschijn komt. Het leert me goed te kijken, nog beter te luisteren en die twee later samen te laten komen als ik een gesprek terughaal. Langzaam dringt het de laatste tijd tot me door dat veel mensen wat in de knoop zitten. Met diezelfde taal ondanks dat ze hem perfect beheersen. Er klopt vaak iets niet, dat wat je hoort, ziet en samenbrengt na het 'au revoir'. Het plaatst me vaak voor raadsels. Als Fransen onder elkaar, of als Nederlanders onder elkaar, doe je het met wat er gezegd wordt en minder of niets met hoe het gezegd wordt. Ik weet ook wel 'een goed verstaander heeft maar een half woord nodig', maar als immigrant moet je net een stapje verder. Wat ik met dat 'verder' aanmoet weet ik nog niet.
Soms dring ik wat verder door, waarmee ik contact verdiep. Meestal heeft het het tegenovergestelde effect, helaas. Ik leer de mensen kennen juist door de hiaten in die taalbeheersing. Je begint de leugentjes om bestwil letterlijk te proeven en doet er niets aan. Om nou iedereen te confronteren met mijn, toch ook subjectieve, waarnemingen is mijn eigen glazen ingooien.
Het valt me op hoe de gesproken woorden al het andere lijkt te overheersen en zonder die gesproken woorden zijn we doof-stom. De Fransen hier beseffen het zich niet, die ratelen gezellig met elkaar door. Ze kunnen ook niet inschatten wat ik wel en niet begrijp en gaan er maar vanuit dat ik een beetje dom ben. Eigenlijk hetzelfde zoals er doorgaans met de Paki, de Turk, de Marokkaan en al die anderen die nog niet zo vlot Nederlands spreken, wat spottend wordt omgegaan in Nederland.
Ieder moment in een gesprek dat ik denk iets gehoord en gezien te hebben dat niet uitgesproken wordt, maar waar ik de juiste resumerende woorden voor kan vinden, op tijd, grijp ik aan om te toetsen of ik het wel echt goed begrepen heb. Vaak zit ik goed. Ik heb dit bij de meeste lieve mensen hier maar een paar keer nodig. Dan ben ik in één slag van het beetje dom af en is onze menselijkheid bevestigd.
Ik leer dus te luisteren met mijn ogen en te zien met mijn oren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten