doorzetten

Een aanvraag per email voor het kappen en snoeien van wat bomen voor een dierenartspraktijk, mondde uit in een supersnelle communicatie met foto's van de situatie. Ik keek op Meteo woensdag om te zien of het droog zou blijven. Meteo knikte van 'Ja' en ik belde de dierenarts op om te zeggen dat we 9 uur op de stoep zouden staan. 

Half 7 op, koffie drinken, werkkleer aan en de auto in met de sombere regenwolken dreigend boven de gorges. Ik kan me dan wel voornemen om geen bomen te klimmen in de regen, maar als je er een uur voor moet rijden is mijn 'Nee' veel minder waard als het leugenachtige 'Ja' van Meteo.

Twee 'deviations' later, die hier echt verschrikkelijk te noemen zijn, want 35 kilometer om moeten rijden is echt geen uitzondering, 1 minuut per kilometer over kronkelige smalle wegen met greppel en afgronden, staan we toch om 9 uur bij de praktijk.

Terwijl ik het zootje bomen bekijk dat door zwammen aangetaste wilgen blijken te zijn, begint het fijn te kletteren op het golfplaten dak van de praktijk. We worden heel enthousiast onthaalt door de dames, er wordt lekkere filterkoffie geschonken met fouace aveyronnaise erbij. Het standaard praatje; hoe lang we hier wonen, waar precies, wat we doen en over dieren, bien sur! Ik natuurlijk over 'mijn varkentjes' totdat het stil is op het dak en de regen even gestopt is. 

Op de foto links die ik kreeg van de dierenarts, leek het een klusje voor een uur of drie. Maar wat bedrieglijk bleek is de aard van het probleem. Vijf wilgen die een 10 jaar geen zaag voelden en slachtoffer van een zwam. Geen licht in de praktijk, deze ver buiten de gemeentegrenzen op een industrieterrein en zo ook dus verscholen nog moeilijker te vinden.

Het regende, niet weinig en ook niet continu. Verzwakte bemoste wilgen klimmen is geen sinecure in de regen. Maar vallen kon de aller linkse niet, in verband met de hoofdstroom leidingen. Ik besluit de takken eraf te zagen en het gedrocht verder gewoon om te zagen. De assistente komt ons van chocolade voorzien, de dierenartsen zie ik steeds voor het raam staan, Marc rijdt 6 keer op en neer naar de 5 km verderop gelegen dechetterie om takken te lossen, terwijl ik door knot en klein zaag. Drie geschatte uren werden er vijf! Nu maar hopen dat ze me ook meer willen betalen, die takken wegbrengen is meerwerk.

Weer koffie tegen 3 uur. "Tuurlijk kost dit meer" roept de arts uit terwijl ze ons de zieke kalfjes laat zien. Er is een epidemie onder de kalveren. Zo zielig om juist deze dieren met infuus onder een warmtelamp te zien slapen met het schuim op de bek, koude neuzen en oren. Zelfs op mijn vingers kunnen ze niet meer sabbelen.

De folder gaat aan hun prikbord, alle boeren en werklui op het industrieterrein hebben me ongeloofwaardige blikken getoond, de praktijk is opeens te zien en airco's worden besteld met het pand nu in de volle zon. Onder de indruk, 'impressionant', het verhoogde bedrag als cheque in mijn tas, vochtige kleding, heel vieze handen en wederom voldaan door naar de kersenboom. Doorzetten beloont!

Ook hier gaat werk uit komen voor van de herfst, waarschijnlijk voor de dierenliefhebber, want de boeren zagen de bomen nog steeds gewoon om als ze twijfelen aan hun nut.