Verjaardagsvisite

Ik herdenk de 23ste van april altijd de dag dat ik geboren werd. Het gaat me niet zozeer om het vieren met taart en veel visite, cadeau's en toastjes met kipkerrie salade en blokjes kaas. Maar dit jaar was het al speciaal door de varkentjes. Die knorretjes sliepen uit op dinsdag, tot aan midi. Ik vermoed dat ze dat woensdags ook doen. En donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag en maandag.

Ik heb het voor elkaar gekregen te wachten met het uitpakken van twee cadeaus die per post waren gearriveerd. Het blijft feest, post ontvangen!

Deze stralende ochtend kwam het me goed uit dat de varkentjes uitslapen. We moeten even naar de overkant van het meer om een klus te inventariseren voor het maken van een offerte. Weer op de piste (het openbare bospad) spotten we ezelmest, dat lag er op de heenweg nog niet, dus zijn er weer ezels ontsnapt. De 5 van Michel, zien we later als we in de bocht voor ons huis rijden. Ze hebben deze dag gekozen om een fikse wandeling te maken of de verjaardagsvisite is stiekem ingepland door Marc die iedereen meegetrokken heeft in het complot.

Als je iets loslaat in het leven,komt het juist naar je toe. 

Omdat het nog vroeg in de ochtend is, besluiten we om die lievelingen achterna te lopen met bamboestokken en wat touw en linten. We hopen ze voorbij te kunnen lopen en terug te drijven naar onze oprit om ze daar een dagje te laten bivakkeren. Michel werkt de hele dag, die kan ze niet even op komen halen tussendoor.

P komt Nederlandse boodschapjes brengen en nog een aardigheidje. Terwijl wij ezelhoeder spelen heeft hij het hek open gezet en open laten staan, denkende dat we zo thuis komen. Gelukkig heeft P zijn Dalmaat aangelijnd. 

Dat ze de hele piste uitlopen tot aan de bruggen is even een pittig loopje in de zon, maar rond midi staan ze op de oprit en drinken dorstig de 2 emmers water leeg. Er volgen nog 4 emmers. Marc laat de varkens zien aan P en laat ze nu buiten wat scharrelen op het kleine stukje voor de onderdeur. Het wennen aan schrikdraad gaat goed. Castel raakt erin verstrikt, het arme dier. Die zal voorlopig last houden van het Pavlov-effect. 

We eten laat en luxe, dat mag wel een keer. Ik betaal P voor de boodschapjes en we verplaatsen de ezels tot voorbij de goot. Op het pad naar de stal staan ze beter en hebben ze een bronbak om hun dorst te lessen. Van Michel nog geen spoor. Ik ga de varkentjes filmen en terwijl we daar beneden zitten te genieten van Jut & Jul hoor ik Castel blaffen. Dat moet Michel zijn. 

Die blijft ons bedanken voor de goede zorg en biedt aan de mest op te ruimen. Dat hoeft natuurlijk niet. Hij noemt de ezeltjes bij name en vraagt of ik Sarko wil hebben. Het 1 jaar oude heertje kan niet bij de groep blijven, inteelt is niet erg wenselijk en wie wil er nou 1 ezel? Hij zit er dus eigenlijk mee in zijn maag. Marc en ik kijken elkaar aan terwijl Michel uitlegt dat 1 schrikdraadje echt voldoende is. Ik blijf naar Sarko staren. Zijn plukkerige vacht, de lieve ogen, het nog korte staartje. 

Ik ben verkocht en zonder het met veel woorden te zeggen, begrijpt Michel dat hij voor Sarko een goed en fijn thuis gevonden heeft.

Eerst een omheining regelen voor de kleuter, dan komt hij Sarko brengen. Weer een klusje erbij komende week.

Verder ben ik stierlijk verwend met felicitatie's, verrassingen en cadeaus. De werklijst is opeens anderhalf keer langer en een volle agenda zet me voor het blok. Even doorzetten maar weer.