De Eik

Klusje voor P. Een niet zo evenwichtige eik van ongeveer 90 jaar oud. Verdrukt broer eik die net wat dominanter was en altijd zal blijven en wel een ongeschonden volle kroon heeft. Lief en P gaan een paar honderd meter verderop langs de smalle doodlopende kronkelweg proberen het probleem van een zo goed als droge bron op te sporen. Lief het gat in van de put, P er als grondman bij. Ik ga de valruimte vast vrijzagen van hazelaars en wat hulst.
Zo met de kleine Echo zagend alleen, brengt me in contact met die boom. Gehavend staat hij daar in de schaduw. Een enorme zijtak, een boom op zich, heeft een meters grote wond, het ziet er poreus uit. Als een enorme Y staat hij naar het zuiden te leunen, verdrukt en verzwakt. Terwijl ik over zijn enorme, ongeziene wortelgestel klauter en zaag, maak ik ongemerkt verbinding met zijn aarde, zijn wortels, zijn zijn.
Ik loop tig rondjes om de stamvoet, tegen een muurtje dat veel ouder is. Wrijf wat mos weg, probeer de beste hoogte in te schatten van de valkerf. Bomen verzorgen is een mooi vak. Een zware velling in mijn up is geen sinecure en ik laat liever niets aan het toeval over. Ook niet als het volle maan is. Juist niet als ik brak ben en niet wakker. Al mijn voelsprieten dus uit en luisteren. Naar mezelf, naar de aarde, de eik in zijn geheel. Ik ben er helemaal klaar voor op een gegeven moment. Ik doe zulke vellingen nooit alleen. Meestal laat ik het aan Marc over, ook om het hem te leren, wars van vakliteratuur als hij is.

 Zo ziet een boom er eigenlijk standaard uit!!

Ik ben door al die startersklussen zeer gemotiveerd Franse vakkennis op te doen. Het vak blijft me aantrekken terwijl ik een rasechte herintreder ben. Dus zaag ik deze eik om als eerste grote velling. Eiken vallen traag en majestueus. Alsof ze nog even nadrukkelijk afscheid nemen van een geaard leven. Ik heb hem het leven waardig ontnomen, daarom viel hij waarschijnlijk ook exact hoe ik hem hebben wilde. Maar nietig ben je, zo nietig tegen de kracht en het gewicht van deze boom. 

Deze bimbo is dus echt. Daarom ontbreekt de bikini ook.

Ik zet de zaag op de stronk en kijk wat ik heb aangericht, een kunstig scharnier, bijna loepzuiver te noemen. Een zogenoemde hartsteek lijkt verraad, maar is het gevolg van een te klein zaagblad. De 50 centimeters zijn niet genoeg. De eik is me niet de baas, maar die zware zaag wel. Wat een zwaar ding en ik moet mijn meerderen in deze, de mannen, toch gelijk geven. 

De mannen ga ik direct na de mooie velling inlichten dat ik ok ben. Onder het zaagsel loop ik de paar honderd meter en vertel ze dat 'ie ligt'. (Dat kan, als Hollanders onder elkaar.) Ze hebben niets gehoord, ook niet het geluid van de zware kettingzaag. 

Op de foto met mijn trofee .... tis wat.