Madame Touilles

Een dikke maand geleden was ik druk doende in mijn bubbel terwijl de telefoon een keer of 12 per dag overging. In tegenstelling tot normaal, dan krijgen we 2 keer per week een telefoontje. Ik trof één enkel berichtje op de voicemail van een dame die heel timide klonk en wat hulp nodig heeft met haar tuin, voornamelijk de bomen. Of ik ze ook om zaag in plaats van alleen verzorg? Natuurlijk, graag, dan kan ik met beide benen 'veilig' op de grond blijven. De afspraak voor het bekijken van de bomen om een offerte uit te brengen stond voor de zaterdag voor Pasen.
Maar ze belt af, hoor ik op een nieuw bericht. Ik wacht een dag of 5 met terugbellen en we maken een nieuwe afspraak. Wat gek gepland, op een zondag, maar ze werkt vaak, zegt ze nog steeds met een voorzichtige stem alsof ze ergens bang voor is. Wat een miezemeuten van een mensen heb je toch.
Maar a la, het is pas over twee weken en de krabbel van hoe ik haar naam- en straatloze huis moet vinden raakt in de vergetelheid van een agenda die wel vol staat voor mijn doen, maar nogal dicht op mijn bureau stof ligt te vangen. Madame Touilles.

Vandaag begon de dag als nooit tevoren. Ik fris en fruitig, Lief fris en fruitig. Buiten als fris en lenterig, wauw! Ik lap eerst alle ramen van het bovenhuis. Oude facetraampjes en nieuw dubbelglas, de zon doet eindelijk weer eens pijn aan mijn ogen. Terwijl Marc lauzes zoekt, uitzoekt, op maat maakt en ermee rondsjouwt, goot in klautert, dak op, dak af, goot uit, zaai ik wortels en lenteui. Tussen de bloemen, 's ochtends al in t-shirt, Sooty en Cros om me heen. Oh ja, roooeetsj, DQ opeens hoog in de noot. Overal bloemen en helder gras in alle tinten groen. Geen lentekriebels, maar feest, wat me hyperactief maakt. En heel blij!
Even mijn rug testen met lauzes uitzoeken. Want vanmiddag wordt het palen klimmen. Nog nooit gedaan, met klimsporen in telefoonpalen klimmen.
Wat ik daarin ga doen? Telefoonkabel loshalen. Kabel als leidraad voor ons in een schuitje en een visnet, dat nu nog nieuw gevouwen als feloranje guirlande voor een raam hangt om het gevouwen en uit de buurt van speelse katten te houden. Dinsdag gaan we een bootje halen, een kleintje om stiekem mee te vissen. Want die dure zeevis van de markt is ergens natuurlijk onzin als je aan een visrijk meer woont.
Alles hergebruiken. En een deel van die oude 11 km staalkabel met dropveters in een zwart taai rubberen omhulsel is ideaal. (Toen we dit huis kochten, moesten we het doen met die 11 km telefoonlijn die geen inbelverbinding aankon en erg zwaar kraakte waardoor gesprekspartners onverstaanbaar werden.)
Ideale dag om net voor de landverschuiving, waarvan er lappen asfalt met regelmaat nog de diepte van de verzakking in storten, de Rode te parkeren en de steile dicht begroeide puinhelling af te klimmen. Marc met de tas met spullen, ik met die twee klimsporen. De lijn volgend naar het meer. En ziezo, geregeld en ik kan ook palen klimmen. Het moet niet veel gekker worden.
In het laatste zonne-uur grijp ik na het maaien de camera voor mooie foto's met kleur. Ik hoor nog net die rottelefoon weer overgaan. Geërgerd loop ik terug naar binnen en neem vriendelijk op.

Madame Touilles vraagt bijna huilerig of ik haar vergeten ben. Timide, uiteraard, vraagt ze waar ik blijf. Merde! Ik ben het heel erg vergeten. Compleet van mijn systeem gewist. Voor mij heel vreemd en ik verontschuldig me op z'n best. 'Trente minutes Madame Touilles.'
Ik roep Marc uit de zon, wurm mezelf in een spijkerbroek, gooi letterlijk wat geërfde Chanel Nr19 op polsen en hals en vliegen het terrein af. Routebeschrijving is zo summier dat ik ook bang ben het niet te kunnen vinden. Maar ein-de-lijk ga ik deze mevrouw Touilles ontmoeten. De hoop op een goede werkrelatie of een getekende offerte heb ik na onze moeizame start al opgegeven.
Twee uur later zitten we pas weer in de auto. Met een volle eerste werkdag. Als het haar bevalt hebben we daar nog wel een dag werk. Zoniet, eigenlijk, misschien wel voor die hele tuin. Wat een ontzettend leuk mens. Zelden zo'n snel ontdooit echt mens ontmoet waarin ik onze eigen naakte ontvankelijkheid in terug zie.