Uit wandelen

Ervaring leerde me dat M&M geen wandelgenoten zijn. Lief loopt berg op net zo snel als op plat vlak, vals plat, naar beneden, klimpaadjes of asfalt. Met stevige pas die een erfenis lijkt uit zijn dienstplicht. Wat hem nog sneller laat lopen, want die zware bepakking van het verplichtte marcheren ontbreekt. 

Ik heb wat pondjes kilo's extra als bepakking, mijn bloed zakt na 200 meter naar mijn onderbenen, voeten en handen wat ze zwaar maakt en laat prikkelen. Goede wandelschoenen koop ik niet voor die enkele keer dat we gaan wandelen. Ik heb het na wat krepeermomenten ver van mijn bank en bed gewoon geweigerd. Ja, oké, stuk met de hond. Of klauteren door een bergbeek, maar dat is anders.

Ik laat me ook altijd voor de gek houden mag u weten. Door Marc inderdaad. Die dacht op een mooie warme lentedag in 2009 dat het wel te doen zou zijn een 'rondje Gorges' te lopen. Ik hoor het hem nog zeggen "3 uurtjes max Tien, dat kun je wel!". Niet dus. Dat ik het kon wel en heel thuis kwam met een vochttekort. Maar dat van die 3 uurtjes klopte van geen kanten. Het bleken een kleine 30 kilometer te zijn. Op een hete dag, met twee appels, half litertje water en relatief nog goed schoeisel.

Dus na het plaatsen van het schrikdraad voor de varkentjes, tijdens het uitbuiken stelt hij weer eens voor samen een wandeling te maken.

En weer hè; "Kan jij wel, het is maar 8 kilometer. Ik ken de route... " 

En een peilende blik valt me ten deel. Het weer is prachtig, niet te warm, geen harde koude wind. Ik ga me eerst goed voorbereiden. Afwassen.... Wasje ophangen en afhalen.... Plas doen.... Omkleden.... Tasje zoeken, want Castel moet nog wat wennen aan haar rugzakken en tuig. Na wat getreuzel moet ik Lief bekennen er klaar voor te zijn.

De wandeling start bij de varkensboer die ze verkoopt en slacht. Bij gebrek aan boer, met de varkensstront in onze neuzen, stappen we het paadje op, PR#24. (Petite Randonnée) Castel mag eens mee, ter hoge uitzondering. Ze vindt een reeënpootje, haar en hoef er nog op. Mazzel heeft ze, maar wij lopen door. Nou ja, lopen.....

Helaas gaan de eerste kilometers alleen maar naar beneden. Een prachtig dalletje in dat uitkomt in een lieflijke vallei met twee huizen. We pauzeren op de kleine brug die een overgang biedt aan al het samenkomende smeltwater. Nu nog omhoog en u begrijpt het misschien al; De 8 kilometer zijn er 12! 

Dat biecht Lief pas op als we weer thuis zijn. 

Ik word nooit een liefhebber van wandelen. Niet om de hond uit te laten. Niet om heen en weer op hetzelfde pad te lopen om de zinnen te verzetten. (Laat mij maar bosmaaien dan.) Niet om van A naar B te komen, ik steek mijn duim wel op. 

Nee Lief. Nu heb ik me al voor de zoveelste keer laten verlakken! 

En ja Lief. Het was een prachtige wandeling en ik heb echt wel genoten.

Nee, ik word nooit meer een wandelaar.