Komeet

Na de verhuizing naar een lintdorp langs de dijk tegenover het eiland van Dordrecht, vond ik mezelf groot genoeg voor het van de plank plukken van boeken van mijn ouders. Konsalik ging erin als koek, lekkere dikke boeken ook. Maar vaak viel mijn oog op een stukgelezen boek, nu ja, 'stuk', oud was het, een paperback met een nogal aparte kaft, niet te vergelijken met de vaak zo zoete plaatjes op de covers van de mooi ingebonden Konsalik-boeken. De titel van dat boek met zijn al bijna bruine pagina-kanten was 'De geverfde vogel', schrijver Jerzy Kosinski.

Eigenlijk stiekem heb ik dat boek gelezen, een jaar of 12 was ik toen ik de beschreven gruwelijkheden tot me nam en details zijn me altijd als foto's bijgebleven. Nu, 26 jaar later, heb ik datzelfde boek misschien al 4 keer gelezen, zou het zo nog een keer kunnen doen mits ik niet bezig ben met een knappe heelalsage bestaande uit 6 delen en het geleende 'Duivelsverzen' nog op me ligt te wachten. Nu zou ik ook in tig dozen moeten gaan graven met een koplampje op, want waar het boek is gebleven??

Even terug naar dat bizarre verhaal over de geverfde vogel;

Daarin beschrijft de hoofdfiguur ook hoe de zigeuners altijd met een komeet rondtrokken om zo gloeiende kooltjes mee te kunnen nemen, het vuur dragen om overal de warmte te hebben die zo onmisbaar is voor mensen. 

De beschrijving van hoe een komeet in elkaar zit is eenvoudig; Men neme een oud blikje, maak onderin veel gaatjes, maak er een handvat aan zodat je het heen en weer kan zwaaien als een wierrookvat zodat de kooltjes af en toe wat zuurstof krijgen.

Wat moeten wij met zo'n komeetje, zou je denken? We zijn geen ronddwalend volk, misschien alleen tussen de oren. 

Om takkenbossen ergens op ons grote terrein te verbranden is het vuur maken met een aanmaakblokje geen doen. Die blokjes stinken en de blokjes gemaakt van natuurlijk materiaal gaan snel weer uit of branden buiten niet lang genoeg om een takkenberg aan te steken. Daarnaast zijn ze niet goedkoop in de hoeveelheid die wij ze gebruiken, soms drie keer op een dag. (Takkenbossen, schouw en CV)

We kunnen natuurlijk vragen aan iedereen echte kurken te bewaren, ze hier in een oud vat petroleum te laten weken om ze na een half jaartje gebruiksklaar te hebben als aanmaakkurkjes, maar das ook wat.

Dus maakte ik in 2009 een komeetje met een handvat, want de te lopen afstanden zijn niet zo enorm als rondtrekkende volkeren. Toen hadden we nog geen houtgestookte CV. Dus het komeetje lag vergeten onder wat troep in het tuinhuisje na het twee keer gebruikt te hebben, bedolven onder het stof en Castels wintervacht dat tussen de kieren van de vloer alles daar beneden bedekt in een paar maanden.

Begin dit jaar bedacht Marc dat we beter af zijn als we het komeetje gebruiken voor het aansteken van de CV, dom dom dom, nooit meer aan gedacht.

En snel dat dat gaat met kooltjes uit de schouw, ideaal! Ons komeetje, een prul, een blik met gaten, maar zo handig!