Ontheemd

"Ga ik van die naar gene" klinkt verfrissend en lekker anders... Maar het is niet zo jedat moet ik eerlijk zeggen. Geen plek ervaar ik als 'thuis' terwijl ik wel huiselijkheid ervaar, warme lieve mensen waar ik naar toe kan en vrijheid geniet.
Maar steeds mijn koffertje in dat kleine Peaugeotje -spelling.... ggrrrr- met een opschrijfboekje met adressen en telefoonnummers paraat zonder echte basis om naar terug te keren is toch nieuw voor me.

Maanden gebeurd er thuis niets, een paar dagen ben ik van huis en er gebeuren, veranderen grote dingen, feiten die impact hebben, mensen die ik ontmoet, indrukken en de snelheid van het leven in Nederland grijpen me toch letterlijk naar mijn strot.
Ik moet echt mijn best doen te genieten. Tot gerichte actie overgaan is een opgave.
Opeens loop ik met anti-rook-pinnen in mijn linkeroor, heb ik tig naaldjes in mijn hoofd, armen en benen gekregen, rook ik opeens maar een paar 'sjekkies' per dag, en voel ik al een naderende burn-out die afgewisseld wordt met een berusting in de dingen.
Nu ben ik wel gewend aan extreme tegenstellingen, maar deze zijn van een andere orde.
'Ontheemd' voel ik me. Een ander woord kan ik er niet voor vinden.
Ik zie mijn zieke tante die er helemaal niet zo ziek uitziet.
Met z'n vieren genieten we van een heerlijke maaltijd terwijl ik de avond ervoor nog de afrit naar C voorbij rijd met tranen en een ontzettend verward en down gevoel. Ze wordt wakker zodra ik zo zachtjes mogelijk haar huisje binnen kom en troost en een luisterend oor zijn daar voor handen, al is het midden in de nacht en moet zij werken de ochtend erop. Ik slaap er in het liefste kleinste kamertje ooit met een zalig matras(je) en haar lachtorteltjes -een gewaarschuwd mens telt voor twee- krijgen me niet wakker.

Ik maak haar TV stuk, dat apparaat is niet gewend om zelf op de standby-stand te springen en wil niet meer van die stand af. Ik moet echt weg voor mijn afspraak en ik moet haar achterlaten zonder die beeldbuis die voor mij alleen herrie en nonsens betekend. Hop, weer een rot-gevoel erbij, maar ik kon er eigenlijk niets aan doen. (Alle apparaten met snoeren eraan vinden mij een gruwel en reageren dan ook alsof ik een groot wandelend magnetisch veld ben.)
Ook heb ik afgelopen drie jaar in Frankrijk mijn eigen ideale leefklimaat gecreëerd, dat geen stand kan houden in de Randstad en dat ook niet vindbaar is in hotel, bij vrienden of bij pa & ma.
Ik bel en mail zo vaak mogelijk met Lief, maar ook hij krijgt zijn portie zo in z'n up, waarvan de belangrijkste zaken doorsijpelen via de ultramoderne communicatie-netwerken. Ik kan niets, hij ook niet. Niet voor elkaar, niet met de problematiek en onze bank bouwt gewoon een supergroot nieuw representatief pand naast de A15 met 'onze centen' wat me enorm pissig maakt. Dus probeer ik ook hierin berusting te vinden terwijl we financieel nog verder de grond in getrokken worden.
Ook al lente hier; prunussen en andere echte lentebloeiers doen het prachtig dit in tegenstelling tot de donkere dreigende wolken, terwijl Marc in de zon zich thuis tegeod doet aan een flinke dosis vitamine D.

 
Heerlijk is het vrienden te zien, bij te kletsen, me vrij te bewegen, nederlands te kletsen, de systemen te kennen en te weten geen tijd te hebben stil te staan bij de zorgen waar ik toch niets aan kan doen met de wetenschap dat M&M niet de enige zijn.
De skyline van mijn stadje is prachtig in de schemering. Ik kan er geen genoeg van krijgen!

Morgen weer de hort op, naar Grote Broer, ook weer leuk, nieuwe plek, andere grote 'suburb'...