happy ......

Ons jaar begon als ieder andere dag. Eén uitzondering; De schouw blijft de hele ochtend uit en de kachel brandt ook niet. Het is alles behalve koud. Nat is het wel, sinds Tante's vetrek. Ze kwam en er was zon, de dag dat ze vertrok betrok de hemel en is het weer zo somber als al die weken ervoor. De zeiltjes, emmers en teilen doen hun werk, Marc hakt zijn deels gedroogde lauzes onder een geimproviseerde tent naast het huis, ik kook aardappels, vlees en groenten en 's middags oogst ik spruitjes en twee deels opgepeuzelde kooltjes, waarna ik doorwandel -zonder jas in de mini-miezer- naar de rivier. De mistflarden strelen mijn ogen want ze maken het meer met de dode bomen weer een Lord of de Rings-scene, oudejaarsavond en de eerste dag kijken we alle 6 dvd's van deze prachtige verfilming van Tolkien's boek. Een lange zit die we onderbreken voor de avondboterham. Niks geen oesters met champagne zoals ze in Frankrijk gewoon zijn. Geen vuurwerk of de straat op om 0.05 uur om de buurt te omhelzen en mensen gelukkig nieuwjaar te wensen die je normaal niet aankijkt. Met een borrel op lukt dat dan natuurlijk wel.
Mijn facebook-pagina is normaal gevuld met 'normale' meldingen en dingen die mensen willen delen met elkaar. Nu is het enkel 'happy new year' vlak na 'happy holidays' , met verslagen van hoeveel oesters men at, hoeveel er gezopen is, de feestjes waar mensen naar toe zijn geweest en de onvrede over 2011.
Ik vraag me af, en met mij vele anderen, wat dat 'happy' nou precies in moet houden. Of mensen die dit alles wensen wel beseffen dat na afgelopen decennia er niet zoveel meer mensen over zijn die de 'feestdagen' nog als feestdagen ervaren en alles behalve 'happy' zijn met diezelfde feestdagen en liever zouden hebben dat die 'happy holidays' gewoon niet bestaan. Eerlijk gezegd voel ik me wat kerst betreft al Remy en heb ik het ouderwetse oud & nieuw al 3 jaar niet gevierd bij gebrek aan buren die ik omhelzen kan, bij gebrek aan middelen voor het bakken van oliebollen of het hangen achter de TV en die tijd tot middernacht te vullen met jaaroverzichten, eindejaarsshows (die ik zie als 'Speelen voor het volck ter leering ende vermeack') en caberetiers die het voorgaande jaar soms scherp belachelijk kunnen maken en de indruk wekken dat we met z'n allen wat geleerd hebben en het volgend jaar beter gaan doen.
Over dat 'happy'.... Doet mij denken aan het succes van het magazine 'Happiness', dat in een paar jaar tijd toonaangevend werd. Het staat bol van de counceling, media, therapiën, cursussen in 'happy worden', leren sturing geven aan je leven door in verre oorden te gaan mediteren, yoga-zijwegen, guru's en aanbiedingen voor de aanschaf van onnodige prulletjes die wel eens bij zouden kunnen dragen tot het verwerven van 'happiness'.
Terwijl ik van mening blijf dat 'uitpluggen' (  klik hier voor mijn log over 'uitpluggen' ) het allerbeste is om happy te worden of happiness te ervaren, ben ik ook weer blij dat de kortste dag voorbij is en we aan de opmars zijn begonnen naar de lente.

Dit om even terug te gaan naar de dag van vandaag met in de bossen de bloeiende Helleborissen (wilde kerstroos), de nog steeds groene varens, de paarse klokjes in het gras, de lichtgevende korstmossen en op het terras voor het huis een heuse salie -die van hitte en zon houdt- die in bloei staat. Het is zo warm, dat ik na een avond film kijken een raam openzet om het huis te luchten!, zonder jas naar buiten kan, ik hoef geen warme sokken en toffels aan, we sparen veel hout uit -goed!-. Alleen die nattigheid blijft vervelend, we kunnen geen hek renoveren, het dak niet op, maandag is geen zaagdag, ik kan geen brem gaan knippen, geen was drogen buiten.

Dit lokt discussie uit, we gaan wat meer stilstaan bij het nu en zoeken onze weg. Zo komen we uit op een M&M Schaal der vooruitgang. Wat in ons geval weergeeft hoe we onze groei naar een zelfvoorzienend leven ervaren. De enorme sprong van de verhuizing zelf, de snelheid van ons aanpassingsvermogen van een zeer luxe en modern leven eind 2008 naar een lekker rommelend, creatief en inventief leven eind 2009 met zovele plannen en werkzaamheden die ons toen nog deed geloven in een zelfvoorzienend leven met een grens gevormd door electriciteit en internet en een auto. Nu, 2012, lijkt het erop alsof we vertraagd zijn in deze plannen en de grote wens voor een eenvoudig leven. Werken in de virtuele wereld is voor het geld, voor een hypotheek te betalen, auto's die falen en schreeuwend dure diesel en andere moderne dingen waarvan we dachten zonder te kunnen, toen, de eerste 2 jaar na de grote sprong in het diepe. Er zouden ezels komen voor het zware werk, de moestuin zou voldoende opleveren en ons niet naar de markt manouvreren, kippen zouden voor eieren en vlees zorgen, vissen zouden we leren -we bakken er nog steeds niets van-, nieuwe paden zouden we gebaand hebben om dat hout van de hellingen af te krijgen en het huis zou ruimtelijker zijn door een trap van het benedenhuis helemaal naar boven.
Nu realiseer ik me echt wel dat we al ontzettend veel gedaan hebben, maar die zelfvoorzienende basis is er nog steeds niet. Ezels komen er voorlopig niet, want we weten niet hoe we op rotsen paaltjes moeten slaan voor een hek om een paar hectaren helling, de moestuin heeft granietzand als basis wat een beetje wordt vastgehouden door hedera en boomwortels. Verwijderen we de hedera voor groente, dan spoelt dat zand weg wat al weinig voeding bevat voor groenten, boomwortels hakken we wel eens uit, maar 1 wortel eruit doet 50 nieuwe acacia-boompjes ontspruiten. De kippen leggen wel eieren, maar er is er 1 opeens overleden en de eerste haan ging dood om er een gecastreerde haan voor terug te krijgen die niet in kuikens voorziet voor een gegrild kippetje op tafel. Leren vissen is net zo lastig, want in Nederland vis je in vijvers en misschien als prof aan de oever van een flinke rivier. Hier zitten we met een stenen bodem waar je haakje en blinker in blijven steken, een stroming die onvoorspelbaar is evenals de diepte van het water dat verschilt per dagdeel. Om nog maar helemaal niet te spreken van hout kappen op haast onbegaanbare puinhellingen, laat staan met de hand! nieuwe paden maken die breed genoeg zijn voor een oude landrover.
Hier klinkt pure teleurstelling, dat klopt. Het maakt van ons absoluut geen spijtoptanten, maar het is en blijft een harde dobber die hier weggespoeld wordt door de stroming en uit het oog verdwijnt zonder dat een lekkere vis zich vergist en aan de haak blijft hangen.

We gaan rustig door met in ons hart de hoop en de wil om de lijn weer steigend te krijgen. Onze 'happiness' zit hem nog steeds in de natuur, een bloeiende salie, bronwater, genoeg hout om ons heen om eeuwig warm te blijven (komende jaren hebben we voldoende, alleen komende maanden is het nog bikkelen in de kou), een moestuin die best nog wat voortbrengt getuige de potten en geblancheerde groente met zometeen spruitjes van eigen land.