'Woordenvloed die duiz'len doet' was één regel uit het poezie-gedicht van mijn opa in mijn album met droogbloemen in een kader van folie met een plantengroen velouren kaft.
Deze zin komt spontaan in mij op als titel voor deze korte log.
Precies 10 dagen in Nederland en inspiratie voor een dik boek gevat in twee weken in Nederland.
Meer nog vogelvrij voel ik me, dan ontheemd.
Heb ik zo'n grote belevingswereld? Maak ik echt zoveel mee in korte tijd of lijkt het zo veel, omdat ik 'weinig meer gewend ben'?
Foto's en filmpjes staan op dat kaartje in mijn camera, ik heb ze niet meer bekeken na het maken, bewaar het voor volgende week. "Geen tijd" heeft in de randstad al jaren vleugels en of ik nu wil of niet; ze droegen me vanaf de dag dat ik weer voet op Nederlandse bodem zette, tegen wil en dank.
De woordenvloed die duiz'len doet, wat mijn opa al zag toen ik nog maar 6 jaar was, die woordenvloed heeft al wat jaren een podium om op te spelen. Maar nu is dat podium niet makkelijk binnen handbereik, geen tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten