Pipo

 Ik heb Pipo leren kennen eind 2005. Deze kat was het beste maatje van de uit de kluiten gewassen rotweiler. Eens in de paar weken kwam Pipo even binnen om te laten weten dat hij nog bestond, verder leefde hij in de paardenstallen op het weiland van de buurman in Nederland en jaagde de muizen op datzelfde weiland. Totaal onafhankelijk, maar wel wetend waar zijn thuis was. Hij kwam dan even kroelen wat gepaard ging met kwijl aanvallen. Als hij gevochten had en gewond was -kneuzingen, gebroken botten of ontstekingen- dan kwam hij naar huis en bleef rond ons heen dralen tot hij 'behandeld' werd door Marc.
Eén keer was hij zo 'kapot' van een gevecht in de regen, dat hij volledig verfomfaait, nat en modderig op mijn schoot sprong en daar heeft liggen rillen en zweten van de koorts, een hoopje niks.
Voor ik hem leerde kennen verloor hij de helft van zijn staart door te vluchten door een deur die door de wind dicht aan het waaien was. Pipo gaf geen krimp. Hij heeft diverse breuken opgelopen, maar genas dit zelf, want Pipo pakken vlak na zo'n ongeluk is onmogelijk. Pipo kent de mensen beter als zijn soortgenoten. Is als de dood voor vreemden, vooral mannen. Zorgde liefdevol voor broer Joppie en nam als eerste in de regen de benen na de verhuizing naar Frankrijk, waar we hem in de plens moesten zoeken. We konden hem gewoon onder een omgevallen boom vandaan plukken en naar huis dragen. Dat wil zeggen dat hij zelf bepaald wanneer hij hulp nodig heeft.
Zijn 2e grote avontuur hier vertelde hem niet meer ver van huis weg te lopen en in de buurt te blijven.
Het onweerde toen heel heftig, buiten, maar ook in huis. Dat doen M&M heeeel af en toe, maar Pipo is een pacifist, die kan niet tegen ruzie, stemverheffing, harde onverwachte geluiden en ander onheil. Pipo is ruim een kilometer van huis een enorme eik in gevlucht, verder geschrokken door wild of het onweer. Pipo was kwijt en de volgende dag ging de hittegolf onverminderd door. Maar omdat Pipo wel vaker dagen van huis was, maakten we ons niet direct ongerust. Ik ga de 2e dag zoeken en vind hem niet. De derde dag ga ik weer zoeken en zie hem zitten, hoog en veels te droog in een oksel van die enorme eik op zo'n 7 meter hoog, uitgedroogd met een bloedend oortje. Een dieet van mos bevalt hem niet en miauwend laat hij weten dat hij aan het einde van zijn latijn is. Met veel moeite redden we Pipo, gewond, uitgedroogd. Sindsdien blijft Pipo rond het huis, nog steeds zich niets aantrekkend van regen of kou met als lievelingsplek een soort vogelnest van klimop, waar hij slaapt, wast, zont en van het uitzicht geniet in de schaduw van de acacia boven hem. Typisch feit is dat hij nooit teken heeft, terwijl die bomen er ruimschoots in voorzien.
Het maakt Pipo tot een heel apart dier.
De pingpongbal van wild vlees aan zijn oortje is door dat laatste avontuur voor de helft van zijn oor afgescheurd. Het is schoon vlees en we zien het helen. Helemaal. Dus geen zorgen, Pipo is tegen de 20 jaar en het kwam altijd goed met die kat. Niks geen operatie's, pillen en ingrepen. Nou is Pipo onbehandelbaar, want die ruikt van meters af of je hem wilt knuffelen of een pil in z'n bek wil duwen. "Aan mijn lijf geen gezeur, behalve als ik daar zelf om vraag!" Goed Pipo, aan jouw lijf geen gezeur.
Dus ook afgelopen jaar niet meer, terwijl we zijn oortjes en neus verder opgegeten zien worden door huidkanker. We gaan 1 keer met hem naar de dierenarts om dit te laten bevestigen. Vreemd kijkt het kittige vrouwtje op als ik haar de vermoedelijke diagnose voorleg. Ik krijg wel gelijk, maar het zint haar niet.
We proberen zijn toestand met cortison-tabletten te stabiliseren, maar na een week heeft Pipo het door. Ik hoef maar naar de kast te lopen waar het doosje met tabletjes ligt, of Pipo is hem al gevlogen.
We geven het op. Hij wil het niet! En Pipo is al klaar met die 9 levens, tevreden en zichzelf laten we Pipo maar Pipo zijn. Want net als met Shadow; wie zijn wij??
De stank, de wonden, de pus en het bloed, het zit overal; op de granieten muren, op de onderkant van de tafel, de poten, alle stoelen, de handdoeken op de bank, de eetbakjes, het is dweilen met de kraan open.
Afgelopen week komt Pipo niet meer onder die tafel vandaan. Hij zit daar maar zonder de alles overheersende teddy-beren look, met een pootje opgetrokken. Soms doet hij op 1 van de stoelen een slaapje, en als we aanschuiven voor de maaltijd twee keer per dag en ik me iets van de tafel afwend, is er een ruimte tussen mij en die tafel, dan dringt de ontstekingsgeur goed mijn neus in. Ik ben niet snel misselijk, ik kan een hoop hebben, maar deze stank is echt verschrikkelijk, een riool of een kadaver is er niets bij! Ook laat Pipo snoepjes en het stukje zwoerd aan zich voorbij gaan, hij kan ook niet meer horen, dus vluchten voor gevaar zit er niet meer in.
Dit kan zo niet langer en het punt is bereikt; Pipo krijgt een spuitje.
Ik belde gisteren de dierenarts voor een afspraak, maar ik vermeld wel dat als we hem niet te pakken krijgen, ik de afspraak moet verzetten. We houden vandaag dus rekening met een laatste Pipo-avontuur door het huis. (Het luikje gaat dicht, maar dan nog, want och wat is die kat slim en wat 'kent hij zijn gasten goed'.)
Er ontvallen ons twee katten in 3 maanden... Het is slikken. Ook al waren en zijn beide katten op hoge leeftijd en klaar met dit aardse bestaan.

Naschrift
Pipo vangen ging makkelijk, geen schrammen en toch veel weerstand. Drama in het draagmandje, maar dat is altijd 'Pipo' geweest. Het verliep heel respectvol en rustig bij de dierenarts. De jonge dierenarts liet hem eerst slapen om pas daarna euthanasie toe te passen. Extra slaapmiddel was nodig, maar Pipo ging mee naar huis zoals hij slaapt, mooi. Echt heel fijn verlopen allemaal. De begrafenis was netjes, naast Shadow.... Castel snapt er niets van. De andere katten weten het 'al lang'. M&M? Ach, we wisten het ook, sinds gisteren. Het is goed zo. Huishouden doen we een andere keer. Ik ga me zo douchen, want het troosten tijdens de heenreis heeft me enigszins bevuild. Ook de terugreis gaf me een warm nattig gevoel op de bovenbenen. We zijn er een beetje stilletjes van. Voor Pipo zijn we blij, gerustgesteld.
Marc slijpt PIPO in een mooie steen, die gaan we zo plaatsen in de middagzon die de rivier zilver kleurt. Geen gouden randje om de dag vandaag, zilver is ook goed.