Twentiefoorseven

Vluchten kan hier niet, er is geen kroeg open tot laat in de avond. 'Een stukje rijden' om even stoom af te blazen kan niet, de wegen zijn er niet geschikt voor en het kost meer energie dan datzelfde stukje rijden op strakke nederlandse wegen op een stil moment. Je kunt niet even naar de buurvrouw, zelfs als je die hebt, zul je je in het frans moeten uiten. Nu is dat misschien te doen als je frans goed is, maar de fransen uiten zich zo niet, zeker niet bij de buren. Even naar vrienden zit er ook niet zo 1-2-3 in, want vrienden in de buurt zijn a. zeldzaam en b. op z'n minst de afstand Rotterdam-Breda over erg donkere kronkelweggetjes waar het wild soms ook levensmoe is. Elkaar ontlopen kan natuurlijk wel als je in een kasteel woont, een wandeling gaan maken ook, maar dat is vaker niet gerieflijk dan dat het het wel is, zeker bij ons op dit terrein en nu omdat het koud is door een snijdende wind die op je ligt te loeren zodra je een bocht van het bospad bereikt. Zomers is het gewoon te warm om uberhaupt naar buiten te gaan. Het wonen in de middle of het spreekwoordelijke 'no where' dwingt je tot altijd samen zijn en het zien van alles, het aan horen van elkaar en alles deel je, zonder uitzonderingen. Schrijven, skypen en mailen met vrienden en familie ten spijt, het is allemaal op afstand en digitaal, niet te vergelijken met ook echt je huis verlaten om elders even andere lucht in te ademen.
'Twentiefoorseven' op elkaars lip moet je dus kunnen.
Ik heb er nooit over nagedacht toen ik Marc ontmoette en we twee maandjes daarna al samen woonden. Ik heb nog een paar maanden doorgewerkt, maar dat beviel ons echt niet. Als ik dan in de avond thuis kwam, hadden we gek genoeg meer dan de resterende avond nodig om de dag door te spreken, dus mijn werken-voor-een-baas was al snel passé.
Emigreren naar de rust en de ruimte die velen ambiëren heeft dus nog een niet zo vaak besproken en bekend facet; het op elkaars lip zitten, 24/7.
Voor ons één geluk; we hebben een kleine 3 jaar geoefend in Nederland, we woonden al afgelegen omringd door een sloot, bossages met een flink hek dat ons terrein afsloot voor iedereen die over de dijk reed. Marc had twee bedrijven die zo goed liepen dat zijn aanwezigheid één keer per week voldoende was. Saampjes opstaan wanneer we wilden, de dag indelen zoals we wilden, uitgaan samen wanneer we daar behoefte aan hadden en de momenten dat we niet samen wilden zijn; makkelijk, of hij of ik pakte de auto, hij naar het strand -10 minuten rijden- en ik naar hobby of ouders voor een praatje pot.
Ons niet realiserend, ook niet tijdens 2008 toen we wisten dat we zouden eindigen in een afgelegen bos ver weg van al die vertrouwde dingen, dat dat niet meer zou kunnen na de verhuizing naar Frankrijk.
Een baan buitenshuis geeft je structuur, hobbies en TV-programma's ook en natuurlijk enige afleiding van die structuur. Als deze wegvalt -door pensioen, ziekte of een verhuizing naar Verwegistan- zit je saampjes zonder structuur dus heel de dag -en nacht- samen.
Ons geluk is dat de plek zelf waar we op elkaars lip zitten goed is, genereus met helend groen, bronwater, gezonde lucht en we kunnen ons uiten zo we willen, want het ontbreekt ons aan buren of andere storende elementen.
Ik ben erg blij met de drie jaar in Nederland, een onbewuste oefenperiode voor het altijd samen zijn. Afgelopen drie jaren zien we elkaar groeien en veranderen, we worden echter, eerlijker en kunnen elkaar lezen als we onszelf niet kunnen uitdrukken. Een verdieping extra, een dimensie in de liefde die langzaam M&M binnensluipt zonder geniepig te zijn. We nemen onze eigen ruimte, ons eigen ritme en voelen inmiddels haarfijn aan wanneer de ander iets meer of minder nodig heeft.
'Op elkaars lip' heeft voor ons een prettige bijsmaak die verschilt.
En ik schrijf dit niet, omdat één van ons het er moeilijk mee heeft. Ook niet omdat we elkaar gemist hebben afgelopen weken of elkaar in de haren zijn gevlogen. -Gelukkig komt dit extreem zelden voor.-
Misschien alleen omdat ik er twee weken tussenuit ben geweest en dat niet als vakantie kan ervaren zonder mijn lieverd. Door wat we van elkaar dan missen gedurende 360 uren. Misschien door een verhaal dat ik mocht zien en horen van een vriend waarbij dit 'altijd samen zijn in den vreemde' verkeerd af liep. De relatie sneuvelde door gebrek aan een periode waarin je 24/7 samen bent op nog bekende bodem.
Ik uit dit alleen maar om duidelijk te maken dat je het moet kunnen voor je de stap neemt om in een ander land altijd samen te zijn. Je kunt niet vluchten, zeker niet als je ver weg van alles woont.
Je hebt elkaar in alles nodig, in het geven en nemen van een structuur waar je je beide prettig in voelt. Het elkaar steunen, ook als je beide niet lekker in je vel zit. Dan zal er één zich toch enigszins op moeten offeren voor de ander. Je zult je open moeten stellen, anders krijg je echt scheefgroei die op langere termijn niet meer recht te trekken is. Je zult iedere oneffenheid in elkaar gaan zien, alle onhebbelijkheden en elkaar toch je eigen waarheid moeten zeggen.
Je moet het willen, het 'kunnen' speelt zelfs een ondergeschikte rol hierin want de liefde heeft de hoofdrol!