Het is inmiddels vrijdag. Poes is al van 2 trappen afgevallen in onbewaakte ogenblikken, 's nachts dus. We laten al geen lampje meer aan, want zijn ogen reageren niet meer op de felste zonnestralen. Aan de wandel zo af en toe heeft hij het voor elkaar gekregen omhoog te struikelen op de verhoogde zijkamer wat nu als kantoor dienst doet. Daar bevindt zich het gapende diepe donkere trapgat. Maar poes zit dan gewoon met dubbel gevouwen pootjes rustig te wachten tot verzorgers hem weer oppakken en naar z'n mand of bank sjouwen. Poes is gister definitief gestopt met eten en drinken. We vermoeden slikproblemen, maar gaan het beestje niet meer nauwkeurig poken, porren en in de bek kijken. Hij kan nog steeds lopen -rondjes- en vraag niet hoe. Het ziet er erbarmelijk uit. Ook zijn uitgedroogde toestand zorgt voor meewarige emoties zodra we hem al hallucinerend op muizen zien jagen die er echt niet zijn. Joppie laat zich door Shadow's capriolen voor de gek houden en komt aangesneld om mee te jagen op zijn hersenschimmen van het laatste uur.
De vliegen willen al starten aan het netjes 'opruimen', maar dat gaat ons mensen te ver. Dus maken we een tentje van een prefab vliegennetje van de Xenos -of zoiets- en zorgen dat die kriebelende zoemers hem niet irriteren.
Het leven gaat hier gewoon door. Ook al word ik de laatste maanden wel heel veel met de dood geconfronteerd. Lief wil even mee naar de markt en zo rijden we samen naar boven. Eerst even kijken of de timmerman er is die twee dubbelglazen ramen voor ons gaat maken. Maar Lief heeft de getekende offerte bij zijn afwezigheid tussen de bouwdeuren van het pand gefrommeld en ik heb er geen vertrouwen in dat de offerte gevonden is. De vorige keer dat ik de timmerman had willen treffen vond ik om de hoek een kantoortje, potdicht. Dat kon ik alleen bereiken door over stapels hout en ijzeren platen heen te klimmen en een poortje van bouwstenen door te lopen, zo staat dus de pet van de vakman hier op het platteland. Maar geen spoor van de timmerman, dus dan maar door naar de markt. We waaien uit ons goed daar hoog op het plateau en het is een ijskoude wind, terwijl het een mooie herfstdag belooft te worden.
Eerst zien we Felix, de chief van de groep jagers die zo onbereikbaar mogelijk bleef tijdens de onrust van 'jagers onaangekondigd op ons terrein' woensdag. Hij staat met zijn vrouw bij de saucisses-kraam met de handen in de zakken, hoed stevig op de oude kop geklemd. Er kan geen lachje af als we hem aanspreken over de dag ervoor en begint daadwerkelijk boos en geiiriteerd heel snel uit te halen over onze paniekzaaierij. Zo hebben we deze altijd lachende vrolijke man nog nooit gezien! We doen gewoon boos mee en hebben zo onze eerste openlijke onenigheid over de onschendbare heilige tempel die 'de jacht' heet. -Nee, geen heilig huisje, het is een enorm stevig diep in de cultuur verankerd bouwwerk!-
Hij haalt de naam van het terrein van onze buren aan die er toevallig waren gisteren en ook aan de telefoon hingen met burgervaders en gendarmerie. Zij bleken boos omdat ze ervan overtuigd zijn dat de jachthonden hun drie ezels aanvallen. Als ik een ezel was -helaas niet- zou ik die honden met gemak een paar trappen verkopen, want zolang ik ze een beetje ken, zijn ze verre van vriendelijk. Nu is het een feit dat jachthonden soms een schaap doodbijten door het bloed wat ze al geroken hebben. Maar de jagers verklaren doodleuk dat het wel een verdwaalde jachthond zal zijn, zeker niet één van hen. Nee, natuuuurlijk niet.
Ferm zegt Lief dat wij niet hetzelfde zijn als de buren, geen onzin excuses verkopen, niet tegen de jacht zijn, geen ezels of schapen hebben, hier permanent wonen en vaak buiten op het terrein zijn, juist daar waar die jagers rondstruinen. Dit alles in tegenstelling tot de vaker afwezige dan aanwezige buren.
(We zijn niet voor de jacht, maar we zien het niet zitten als vreemdelingen hen tegen ons in het harnas te jagen als zelfs burgermeesters, gendarmerie en de wetten het erg moeilijk maken deze tempel te reduceren tot een eenvoudig heilig huisje.)
Zodra we onze gal gespuwd hebben, trekt Felix ons mee de kroeg in voor een warme koffie en chocolade om het even over de normale dingen in het leven te hebben; het weer, de afwezige groentekraam die ook eens vakantie hebben en de overige boodschappen.
Het is kenmerkend voor het volk en de plaatselijke cultuur; ruzie maken en plein publique om daarna een genoeglijk drankje te doen met elkaar en met omhelzing en zoenen uit elkaar te gaan. Het is een verademing Felix zo ontzettend geirriteerd te zien zijn en ons carte blanche te geven onszelf te blijven zonder op onze emotionele tenen te gaan lopen. Hij gaf toe vergeten te zijn ons even te bellen voordat de jacht begon. Ook dat de gorges aan deze kant nogal karig in wild is voorzien, wat ons dan weer blij maakt; hoe minder wild, hoe minder er te jagen valt.
Daarna worden we verplicht door een hoedloze -windkracht 6- Nadine bij de viskraam om na de boodschappen even langs te komen. Behoefte aan een normaal gesprek tussen de eenvoudige oppervlakte door, wat uitmondt in een diep gesprek over leven en dood, ziek en weer beter worden 'ten koste van' en onze ideëen over politiek, want Frankrijk is al flink in de weer voor de volgende presidentsverkiezingen.
Pierre schiet ik aan op de winderige straat. Hij is op weg naar een andere kroeg met wat vrienden voor een borrel en ik heb zijn telefoonnummer nodig om wat voor H te kunnen doen. Haar vader is overleden en hun poezen zijn al een dikke week alleen, die mogen wel een extra knuffel. Wat een geren en gevlieg op zo'n ochtend die omvliegt.
Thuis is Shadow nog in dezelfde staat als toen we hem achterlieten. Dat verbaasd ons niets.
Na de maaltijd ga ik weer terug naar boven om twee andere katten wat extra aandacht te geven. Maar geen kat te zien. Dus blijf ik daar, haal een stofzuiger door het huis, draai een wasje en leg het oude brood klaar voor de ezels van Pierre die even gepromoveerd is tot sleutelbewaarder, een taak die de oude baas vol verve op zich neemt.
Pas 's avonds hebben we tijd voor ons virtuele werk. Wederom word ik benaderd door de grondleggers van zo'n wereld waar we onze enorme winkel naartoe aan het verhuizen zijn, of we willen spreken op de komende conferentie voor 3D artiesten. SpotOn 3D, zoals deze virtuele wereld heet, legt zich toe op de realiteit (Business & Education) en heeft '3D-creators' nodig om de virtuele wereld vorm te geven, inhoud, spullen waar mee gewerkt kan worden. Of wij tijdens deze conferentie aan de gasten die nog niet in virtuele werelden werkzaam zijn uit willen leggen waarom ze naar SpotOn zouden kunnen komen en mee zouden kunnen werken aan de opbouw van een oud concept in een verbeterd nieuw jasje.
Wij hebben hier wel oren naar en een voorbereidend gesprek volgde deze morgen met een britse medewerker. Gewoon in de virtuele wereld met voice. Dus dat lijkt op aan de telefoon zitten met je eigen avatar en die van hem met je handen vrij, relaxt achteruit gezakt. Ideaal en op onze toekomst gericht, want als hun concept gaat slagen zijn wij overal en van alle markten thuis en ik krijg een lesje internationale business-conversatie. (https://apps.facebook.com/webworlds)
-Het lijkt mij ideaal als bijvoorbeeld landschapsarchitect, om de toekomstige klant mijn ontwerpen virtueel te laten zien en samen met de klant door de landschappen te wandelen om zo het ontwerp te bekijken, zelfs vanuit de lucht met verschillende invalshoeken van de zon. Het zou me bergen aan investeringen schelen, het zou de klant een berg aan geld schelen. Geen reisjes naar elkaars kantoor en bouwput, geen declaratie's van zakenlunches, geen koerierskosten met duur uitgeprinte ontwerpen erin, niets van dat alles. Zelfs het downloaden van zware programma's of het hebben van dure software is niet nodig. De virtuele wereld is bereikbaar via facebook (ach ja, daar heb je dat zogenaamd sociale toverwoord weer), een webpagina dus en de planten, landschappen, rotsen, waterpartijen, bomen en gebouwen zijn te maken of te koop in zo'n virtuele wereld. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? (Dit voorbeeld staat niet op zichzelf alleen, van coaching en therapie tot zakelijke besprekingen, van scholing 1 op 1 tot grote bijeenkomsten, alles kan. En het is eens niet georienteerd op dom vermaak en invulling van een waardeloos en leeg 1e leven zoals Secondlife in de naam al vermoed te zijn.)
De moestuin staat even op het tweëede plan, poes en het dak op het eerste. En daar hebben we het hele dagen druk mee, voorlopig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten