De wolk van het 'niet-weten'.

In Happiness nr5 2011 staat een artikel van Marleen Jansen over 'De wolk van niet-weten'. Over wat het de mens doet om zichzelf heel de dag van informatie te voorzien. Via internet, mobiel, telefoon, kranten & tijdschriften, TV en het veel onder de mensen zijn.
Haar uitleg vat mooi samen waarom ik ervoor koos huis & haard achter te laten om in een geisoleerd stuk bos in het buitenland te gaan wonen. Ook waarom ik schijnbaar geen moeite had dit, volkomen onvoorbereid en ontvankelijk, over me heen te laten komen. Vol = vol, mijn hoofd en mijn hart dan. En dit al jaren en jaren achtereen!
Ik citeer een stuk uit het artikel:
Dit is het decennium van 'in the know' zijn: op de hoogte zijn van de hele wereld. Door de razendsnelle elektronische ontwikkelingen van de laatste jaren kunnen we contact leggen met bijna iedereen, overal, en weten we wat er in de verste uithoeken van de aarde gebeurt. Via Skypen met je nicht in het verre zuiden van Frankrijk, dat is toch wonderbaarlijk!
Maar het is ook al snel verslavend. Je blijft maar klikken en tikken en surfen en zappen, je doorloopt een heel scala aan emoties die worden getriggerd door wat je ziet en hoort, de tijd scheurt voorbij, en wat heb je nu eigenlijk ècht gedaan als je 's avonds alle apperatuur uitschakelt?
Voor mij was het niet enkel internet en TV die mijn emoties triggerden, nee alles wat ik oppikte deed daaraan mee; Drukte in het verkeer, het horen branden van gloeilampen! -en nu niet gaan lachen, want ik hoor ze ècht!- , alle mensen die ik iedere dag tegenkwam -of ik ze kende of niet-, prikkels uit de lucht -de industrie die zichtbaar, hoorbaar en ruikbaar was- en ga zo maar door.
Men vindt het vaak ook maar vreemd dat we niet van (wereld)nieuws op de hoogte zijn en blijven. Dat we hier 'niet gek worden' van de rust en de stilte. Dat we genoeg hebben aan elkaar en een bos. Dat we het comfortabeler vinden een boom om te zagen om warm te blijven in plaats van in loondienst te werken om de factuur te betalen.
Meer rust geeft het laatste zowiezo niet.
Het ligt in het verlengde van wat twee mede-bloggers onlangs publiceerden over het wel of niet door het leven gaan met een mobieltje op je hart geplakt. Over wat ik zag en ervaarde tijdens een 20 minuten durende treinreis van de ene stad naar de andere in de Randstad; Een balkon gevuld met 12 mensen waarvan er 2 niet bezig waren met mobiel, ipod of iphone, waaronder ikzelf!
Marleen Jansen noemt het een 'informatie-infuus', schitterend uitgedrukt. En levend midden in een drukke, volle maatschappij kun je haast niet anders.
Er zat voor mij dus eigenlijk niet veel anders op, om gewoon te vertrekken. Even 'uitpluggen' zoals de auteur het noemt klinkt me als muziek in de oren.
En ja hoor, wij zitten vaak achter de pc en nog wel in zeer interactieve virtuele werelden met bijbehorende sociale netwerken, gebruiken Skype om informatie uit te wisselen terwijl er wat browsers openstaan met email-programma's. Maar dan nog noodzaakt onze omgeving, het huis en onze keuzes dat we meer 'unplugged' zijn dan 'plugged'.
Voor je het weet, vergeet je dat je als mens net een akker bent. Je kunt niet constant de vruchten van het elektronische tijdperk plukken en informatie blijven oogsten zonder de grond, je energiebron, uit te putten. Het is broodnodig om soms even braak te liggen.
Ze schrijft verder over dat het een slimme truuk is van luie hersenen; gewoon informatie opslurpen om informatie op te slurpen. Maar wat we vervolgens met die informatie doen is vaak een manier om enorm af te vlakken en het leven minder intens te ervaren. We horen wel vogeltjes, ook in het stadspark, maar horen we ze wel echt? We voelen de motregen wel, maar ervaren we ook de kleine druppeltjes op onze wangen als we er mopperend doorheen fietsen op weg naar een berg andere prikkels met een hoofd vol nog ongedeelde informatie? We maken wel een praatje met die kennis die we tegen het lijf lopen in de winkel tussen nog een stuk of 30 klanten vergezeld door koopmuziek en de geur van de artikelen, maar horen we wel wat die persoon ons verteld, dringt het wel door?
Mijn prepaid 6 jaar oude mobieltje ligt naast mijn bed, slechts enkele hebben het nummer en het apparaatje werkt als wekker. De andere mobiel is net zo prepaid, ligt vaak met een lege batterij in de stenen gootsteen en in geval van nood onderweg, zijn we hem vaker vergeten, dan dat we hem bij ons hebben. De stekkers gaan er hier toch elke nacht uit en verder zijn ons onderdak, houtvoorziening, moestuin en de spaarzame mensen die we zien en spreken veel belangrijker dan die computer met de trage verbinding.
Zonder kunnen we niet, want sommige facturen kunnen we niet betalen door een extra tandje bij te zetten in het hout of de moestuin. Maar 'Unplugged' voelen we ons wèl veel beter! De wolk van het 'niet-weten' hangt altijd in de gorges. Het is moeilijk om deze wolk willens en wetens over het hoofd te zien en te negeren.