Het winterseizoen

Volgens de oude culturen en de natuur zelf begint de winter ongeveer nu. 21 December is het tenslotte midwinter. We hebben wat drukke weken achter de rug met niet zulke standaard activiteiten en een weekje een logé, allemaal aangenaam, alles verliep prima, we zijn er niet moe of stuk van, maar toch zijn we heel blij dat het winterseizoen gestart is. Dat wil voor ons zoveel zeggen als; zagen, zagen en wiedewiede (krui)wagen vol met hout. Het is harder werken dan een meewerkende logé in huis, vermoeiender als een interview geven en gevaarlijker dan naar een 100% frans feestje gaan. We bereidden ons dan ook goed voor.
Zaterdag op zondag kwamen we thuis. Ik moest zo nodig die indrukken van me af schrijven en nam er ruim de tijd voor. Voordat ik mijn ogen sloot was het een uur of 3. Om 6 uur gaat de wekker om voor Harrie ontbijt te maken en mee te lopen of hij alles heeft. Ik kook 3 eitjes, 1 voor mij en 2 voor hem. Maar om half 6 als ik de eierschalen met mijn wijsvinger zit te vermorzelen zijn er nog geen mannen wakker. Staat de wekker wel goed?
7 Uur wil de man gaan rijden, lekker op een rustige weg zonder vrachtverkeer en woon- werkverkeer. Lief komt kwart voor 7 het bed uit rollen, nog geen Harry, die komt om over zevenen, terwijl Marc er net achter kwam dat de tijd terug gezet is met een extra van 60 slaapminuten. Potverdrie! Ik blijf wakker, we zwaaien Harrie gedag en lummelen de hele ochtend, brak natuurlijk!
's Middags gaat het matras op de grond tussen schouw en geimproviseerde bioscoop en de kachel mag 1 volle lading stoken, maar we zijn te moe om nog op te warmen. We doezelen weg zo in de warme knusse rustige kamer zonder zware harde basstem en hond met poezengedrag. Het is werkelijk schitterend weer buiten, maar het gaat helemaal aan ons voorbij, zeer zeldzaam!
We maken 's avonds plannen voor het werkritme, winterseizoen, hout-voorraad; twee lange ochtenden per week minimaal. De stukjes bos zijn al lang bepaald, gedurende de andere seizoenen lopen we altijd wijzend door het bos, struinen over de hellingen en bekijken de potentiele haardblokken als ze nog aan 1 stuk zijn. Gek genoeg verveelt dat nooit, is het zwaar en zou je denken dat 40 kub per stookseizoen een opgave zou worden tijdens de sombere koude maanden met de zo korte dagen en het vaak verplicht binnen zitten in een huisje dat overal frisse lucht binnen laat en erg donker is door de kleine raampjes. Niets is minder waar;
De winter is nooit te heet om te werken en voor onszelf te zorgen. Tijdens komende maanden is het rustig in het bos, weinig paddestoelen, bijna geen bloemen, geen gesnater van jonge vogeltjes of het gebrul van motoren en het harde gepraat van wandelaars. Geen 3x per week naar het centrum voor ontspanning, franse conversatie-les of andere buiten-uitjes. Geen dorpsfeesten, geen bergen met boontjes, geen maaiwerk. Buiten zagen en de daken, zo koud dat je zooo graag werken wilt, want daar wordt je lekker warm van. Met tussendoor een vol bord winter-eten op voorverwarmde borden. De kerstdecoratie-stress die alleen maar leuker wordt en waar ik zoveel van blijf leren. Vaker kaarsjes aan en dan mooi groot vuur in de schouw.De romantiek van overdag hout zagen en hakken. De klappen op de stronken als de bijl erin hakt in het mistige bos, de vlaamse gaaien die ons verraden naar de reëen toe, die altijd al op hun hoede zijn als we er heel af en toe 1 mogen bewonderen. De jagers dragen wel mee aan het plaatje, maar we zijn ze toch liever kwijt dan rijk.
Ach, heerlijk, de winter komt eraan.
Dus velden wij vanochtend een flinke Es, die heel subtiel ging vallen, precies tussen de eiken in, exact de richting die hij moest vallen. Verend door de nog natte flexibele takken van de Es, komt de kroon van de knoepert zachtjes op de helling aan de andere kant van het pad. Ik zag de top klein en gooi de stammetjes op een hoop, Lief doet het grove werk, samen met de auto en een lange ketting, trekken we de stammen van de helling. De stam zelf is al in blokken.
Niks twee dagen per week; Morgen gaat Tien de eik in waar een gescheurde tak en heel veel hedera in hangt en Lief gaat takken stoken en verder kloven. We doen romantisch tegen elkaar, werken met een lach, maken grapjes en uiten ons, heerlijk. Dit samen leven is nog steeds nieuw voor ons, het op elkaar aangewezen zijn, maar we doen het alsof we niet beter weten.
Ik realiseer me wel dat het apart is, niet alledaags, wat we hier zo doen, hoe we leven. Dit huis heeft ons toen in Nederland al van het internet geplukt. Nee, lieve lezers, niet andersom. Zoals het soms gaat in relatie's -"Niemand kan met mijn partner omgaan zoals Ik!"- zo gaat het met M&M en deze plek op die grote vermoeide aardkloot. Ik noem het romantiek, met een plekje op deze aarde, één ander mens en de natuur waarvan het huis gemaakt is en binnen net zo aanwezig is als buiten.
Mijn romantiek.... Met heel veel 'niet & geen' komende tijd, en veel ruimte en tijd voor al dat 'wel'.