Le Centre

Le Centre Aqualudisme klinkt als een vergissing met de l in het midden in plaats van de n. Waar dit woord taaltechnisch vandaan komt is me nog niet duidelijk, maar 'le centre' wèl.
Half februari dit jaar kom ik Nadine weer eens tegen op de markt en vertelt me over het centrum dat begin maart haar deuren weer opent om naast allerlei moderne en klassieke activiteiten ook in yoga-lessen te voorzien en ze weet zeker dat het iets voor me is. Maar zo makkelijk wentel ik me niet in nieuwe groepen dus wacht ik tot eind maart om het centrum eens op te zoeken. Het gebouw dat er inderdaad gloednieuw uitziet ligt aan de rand van een flauwe beboste helling met aan haar voeten een vakantiedorp met particuliere vakantiehuizen en een complex met te huren huisjes, meer voor grote groepen met een feestzaal en een receptie, alles zo traditioneel mogelijk gebouwd en voldoende moderniteiten om aan de hedendaagse eisen te voldoen. Daaronder in het dal het dorp met de naam het rijkste van de omgeving te zijn en een alles behalve plaisant bestuur. -Zéér stug en conservatief en hierdoor niet geliefd, maar alle notabelen al jaren stevig in het zadel.-
Mijn eerste bezoek dit jaar was een voorzichtig bezoekje, niet verlegen meer door die paar keer dat ik er lekker ging zwemmen en de mini-sauna mijn lijf liet voorwarmen voor de komende winter. Ik kende de weg en daarom kocht ik laat in maart een seizoenskaart.
Van één keer yoga per week naar drie keer. Van het me eens openstellen voor sofrologie, steeds minder yoga. Heel zoetjes aan krijg ik steeds meer contact met de vaste bezoekers, veelal de dames, en kan ik meer van mezelf laten zien. Ik negeer 'het zijn van een vreemdelinge', dat ik ben en altijd zal blijven. Ik negeer enige gene, ik negeer mijn onzekerheid, ik zeg eerlijk als ik iets niet begrijp en dat ze me -nog- beter niet kunnen betrekken in de rappe conversatie's en dat ik graag luister om te leren. Hoe verder het jaar vordert, hoe makkelijker ik het ervaar die vreemdelinge te zijn, maar juist ook zo hetzelfde; gewoon mens.
Ik kom natuurlijk met mijn verhalen thuis, over mensen die mijn Lief niets zeggen. Over dat vage sofrologie, waarvan ik de essentie zo duidelijk ervaar, dat ik dat Lief ook prima uit kan leggen. Over de kleuren van de muren, de spiegelwand, het feit dat ze na 2x al niet meer naar mijn abonnementskaartje vragen, over de bijzondere keren dat we buiten op het terras de meditatie's doen onder de machtige blikken van de oude eiken op de helling. Over de roddels die ik wel opvang, de zwemkledij uit de jaren 60 die hier nog heel gewoon is (Zie je het voor je?; die grote rubber badmutsen versiert met enorme bloemen in dezelfde kleur die allen rondom uitsteken en iemands hoofd vervormd tot een kitscherige vaas bloemen die op het water ronddobbert. Of de badmeester met een jaren 70 zwembroek aan een gespierd maar toch 50 jarige kont!)
Eén keer heeft Marc één van de dames in de super ontmoet, een heel klein meisjesachtig vrouwtje van tegen de 60, met een dramatisch levensverhaal zonder einde, dat positief en kwiek, ongemoeid door het leven gaat. Een schat is het, maar dat kan ik Lief niet overbrengen, dat is blijkbaar iets vrouws, ofzo.
Le Centre, anders wordt het in de volksmond niet aangeduid, omdat er niets in de wijde omgeving is dat hierop lijkt, moet 3 maanden dicht. Door het ontbreken van de tijdelijke -hoofdzakelijk Parijse- clandizie, is het te stil om het kleine complex te verwarmen. Ondanks dat de uitbaters het zo graag willen doen, het gesmeek van alle lokale gebruikers, zijn de notabelen van de gemeente, die het complex bezit, niet bereid het centrum open te houden, ze hebben verklaard geen salaris te betalen aan de medewerkers, uitbaters inclusief. We hebben maar te slikken, met z'n allen, de notabelen zie je er niet.
Le Centre is twee jaar gesloten geweest voor verbouwing, uitbaters gevonden en dit is het eerste jaar dat het officieel geopend was met een aangebouwd stuk zwembad, een groot terras ter uitbreiding van de zaal waar men allerlei cursussen geeft, de fitnesszaal is vergroot en vernieuwd en daarnaast een heus 'Club House' met een barretje en een kantoortje van 2 bij 1.5 meter. Natuurlijk ook nog twee squach-zaaltjes naast het zwembad.
Na zo'n eerste seizoen met veel oud en bekend publiek, ook veel nieuwe gezichten, waaronder een verse vreemdelinge, c'est moi. Oops, nee, niet oops, ook dat negeer ik.
Om afgelopen jaar te vieren, vragen Patricia en Daniël -de uitbaters- aan alle bezoekers of ze het leuk vinden een feestje ter afsluiting van het seizoen te vieren. Op een eenvoudig lijstje kun je je inschrijven een aangeven of je iets 'sucré' meeneemt of iets 'salé'.
Ik ben nooit van de feestjes geweest. Voelde me uitgenodigd omdat het moest of zodat ze ook op mijn feestje mochten komen, want mijn ouders deden hele leuke dingen voor de kinderen. Later, feestjes, verschrikkelijk. Veelal verplicht, heel soms wel leuk hoor. hoe ouder hoe meer in mijn smaak.
Dat was opeens totaal verdwenen toenik deze inschrijflijstonder mijn neus kreeg. Of ik mijn partner meeneem? O/N Oui, vul ik in, met de wetenschap dat ook Marc niet van feestjes houdt. Toch is deze anders, het is 98% frans, die overige 2% zijn M&M, en dat ziet hij wel zitten. Een paar mensen kent hij al wel, ik zeg niet dat ze komen, ik zeg niks en sloof me uit, de laatste dag van Harry's 'bakkie koffie komen doen' door 5 broden te bakken. (met verschrikkelijk vies zuurdesem-achtig biologisch meel en stokoude gistblokjes uit de koelkast -hoe onachtzaam, maar acceptabel na afgelopen week met logé) Door 22 gehaktballetjes te maken a la 10 en te zorgen dat hier alles doordraait.
Ik maak het met Harry goed door een roerei voor hem te maken en een volle pot koffie. Zo laten we hem zijn laatste avond alleen tutteren, want wij gaan echt uit! Jeeee, hoe oubollig klinkt dat! Dat ook Lief er zin in heeft, bewijst zijn gelikte schone kleer en het feit dat hij ruim op tijd klaar zit en wacht. Ik maak me op, dat wil zeggen rode lipstick passend bij mijn kleding -ja, ik kan het wel- en mascara. De broden, nogal desemzwaar, sambal badjak en de hete balletjes in hun jus in een aardewerkenschaal met folie eromheen. Hopen dat het een paar uur warm kan blijven.
Omdat de harde kern van de club toch een beetje familie is geworden, weet ik dat dit één van de twee feestjes in mijn leven wordt dat me langdurig een prettige herinnering op zal leveren. Beide hier in Frankrijk 100% puur tussen de fransen.
We rijden voor het eerst sinds jaren samen in het donker het terrein af. Dat is een vreemde gewaarwording, niet dat samen, maar dat in het donker het terrein af rijden, in plaats van erop; thuiskomen. We zien een grote ree die rustig het bos de helling af huppelt. We zeggen niks, terwijl hij de diesel over de kronkelwegen stuurt met het grote licht aan.


Normaal wordt het Club House gebruikt als verruimde wachtruimte met hooguit een fles sap of water in de koelkast, rieten bankjes, wat spiritueel getinte folders en boeken.
Nu is het er al een drukte, net na achten. Schalen met aperatiefjes, plastic bestek en slappe papieren bordjes in bruin en wit liggen te wachten op een plekje. De tafels overtrokken met net zo goedkoop wit tafelpapier van een rol. 35 Mensen komen zoetjes aan binnen druppelen en zetten hun aandeel in de gezamelijke maaltijd op het barretje en een rij tafels bij de schuifdeuren naar het terras, waarvan de gegroefde planken oplichtende strakke strepen trekken door de kille plafond armaturen met grote ronde halogeenlampen erin.
Fransen komen rustig op gang tijdens zo'n feestje. De dames rederen, Daniël is een echte gastheer, de meeste mensen komen heel netjes gekleed en ik zie veel partners voor het eerst, zo ook Marc mag vele handen schudden en zijn naam noemen. Er wordt heel langgewacht tot er even gespeecht wordt om dan pas muizendrankjes te verschaffen, om mee te starten, en het toetasten gebeurt ook nog maar mondjesmaat.
Wij zitten al een uur naar al die lekkernijen te kijken, die zijn uitgestald op de tafels, eens netter geschikt worden, tussen de herfstige kleine beukentakjes die tussen de schalen zijn neergelegd. Wij zijn gewoon na een dag hard werken, tijdens de schemering rond 7 uur een stevige broodmaaltijd te eten. Dus stiekem eet Lief maar vast van de standaard zoutjes uit een pakje, makkelijk en bekend, nootjes en vraagt om water. Dat is maar raar, "je bent op een feestje Marc, hier!.... -champagne vult Lief's plastic waterbekertje en Lief zwicht- dus je drinkt een licht drankje mee. Drinken tijdens een frans informeel dinner-party is anders, dat kennen wij Hollanders niet.
In Nederland heb ik mij altijd een vreemdelinge gevoeld. Hier bèn ik de vreemdelinge, maar ervaar ik dat niet meer. Wat ik in Nederland voelde, is precies omgekeerd. Misschien is dat de reden dat we vielen als een blok voor hier verder gaan, ongeacht de tegens en de ja-maren.
Terug naar dat feestje; men blijft kleine beetjes schenken, zo lijkt het alsof er veel gedronken wordt. Toch gaan er geen tientallen flessen leeg en vele flessen water. Alle tafels en de hele bar was vol met schalen, mijn mislukte superdesem zware jongens gesneden in hollandse plakjes -waarvoor mijn dank Lief!-, ook de balletjes staan warm te zijn in de dekschaal met de sambal badjak ernaast. Ik ben benieuwd maar één frans schaap over de gehaktballendam van Tien, en die schaal vloog leeg. Marc stoot me lachend aan en knikt met zijn hoofd in de richting van de strakke muisgrijze bar om te laten zien hoe ze staan te dringen om een balletje te pakken te krijgen. Ik heb er eigenlijk veels te weinig. Ik schiet in de lach, ook de sambal wordt scheutig geschonken. (ja, ehm, ze is een beetje dun uitgevallen)
Al die schalen, bijna alle taarten in vele smaken en een suikerkunstwerk ter ere van het eerste jaar Centre Natura & BienEtre, zijn helemaal leeg. Van het brood is nauwelijks gegeten, maar die bijna lege pot sambal en die schaal met alleen wat jus, is al goed genoeg. De muziek wordt opgedraait, wat stoelen aan de kant en wat super gezond uitziende stralende dames gaan dansen en trekken nog wat dames mee. Ook ik laat een tijdje aan me trekken, ik ben zoo houterig als ik geen ruimte heb. Maar ook ik zwicht. Lief ziet en ontmoet eindelijk juist die mensen waar ik vaak wat over vertelde thuis, nu ook gezichten en gesprekjes. Praat wat bij met de burgermeester en kijkt rustig rond terwijl hij nipt van zijn champagne die hij stiekem bijvult met veel water. Daarna moéten de mannen dansen, tja, tis dat ze moeten. Tot, als tijdens perfecte regie, de dames zich ermee komen bemoeien door ze een beetje op te zwepen. Losser van drank worden we wel, maar in zo gepaste 'Zen'-mate, dat hij toch weer lekker lokaal en eenvoudig is, maar wel compleet met dans en lach. Oververhit door het binnen zijn met 35 man ga ik even het terras op, ik ben al uren vergeten te roken, wat leuk! Ik kijk even naar binnen, maar draai me al snel om naar de zwarte boomkruinen, zwart door de vuile donkere lucht erachter. Geen sterren, bewolkt en nèt geen nieuwe maan. Vocht en blad, mos en paddenstoelen, de weg aan de voorkant door de hoge naaldbomen oplichtend door de oranje lantaarns, achter me opruim geluiden en gedemptere muziek. Lief komt bij me staan om te zeggen dat iedereen opeens, als op kommando, aan het opruimen is, uitdansen op zachtere muziek, praatjes uitkletst, afspraken maakt voor komende winter, een plastic bekertje in één teug leegt. We helpen en Lief staat te grijnzen, want die heeft ook lekker staan dansen. We zwaaien iedereen gedag en schudden en kussen met 'oude bekenden' met wensen als "tot volgend jaar", of "we zien jullie op de markt?" Samen stappen we de duisternis in, de weg over naar onze auto. Half twaalf is hier een normale tijd om op zaterdagavond naar huis te rijden.
We slingeren rustig naar huis, geen ree meer op het pad, alles in diepe rust.
Harry moet morgen -ehm, zometeen- 10 uur sturen, dus ook Miska ligt in diepe rust in haar mand tussen 4 katten tegen de trapkast.
Het Centrum zal ik missen, juist komende maanden. Het weerzien volgend seizoen en de herkenning zo tussendoor op de markt en in de wandelgangen zal al in een grote behoefte voorzien. En wéér kunnen we de mensen hier thuis eens begroeten. Na goed uitleggen gaat er bij de meeste mensen een lampje branden. Ver weg, ooit wel eens gewandeld, daar jaagde mijn opa vroeger, enzovoorts. "Daar kun je dus nog wonen?" "Ja, dat kan", gevolgd door een big smile van onze kant.
Ja, het centrum is even een Zen-herinnering zelf, beperkt houdbaar tot eind februari volgend jaar.