Onderweg naar onze afspraak -heel soms hebben we die dus echt- stuiten we door mijn instelling van de niet-up-to-date tomtom op een ruine, een juweeltje van een ruine met de voor deze streek kenmerkende rode stenen. Een oude watermolen voor meel, met veel bijgebouwtjes, de gebruikelijke broodoven met dakloos voorportaal, bomen in de gebouwen en diverse schouwen, gedroogde uien nog in bossen aan de wand en een gevulde hooizolder. Een plaatje, met jeukende handen en dromerijen in ons hoofd struinen we er rond terwijl ik probeer wat beelden vast te leggen. (Volgens mij is mijn camera stuk, want de belichting reageert vreemd en doet het tegenover gestelde als wat ik instel. Maar ik improviseer.)
Na 5 minuutjes struinen komt er een binnensmonds mompelende man aanlopen met de net zo gebruikelijke bierbuik. Misschien een wijnbuik, maar dat staat er nou net niet op. Natuurlijk voelen we ons beide enigszins betrapt bij het betreden van andermans eigendom. Maar een blonde meid met camera die je lachend komt begroeten tussen de stoffige en begroeide puinhopen door, doet het altijd goed als eerste kennismaking. Het ijs is zo gebroken en het met mos begroeide juweel blijkt van de kinderen van zijn overleden tante te zijn. Uitvoerig vertelt de ook een sjekkie rollende en rokende man, binnensmonds uiteraard, over zijn leven, de ruine en wat over de geschiedenis. Ik blijf foto's maken, zou ik toch wel zijn blijven doen, maar het zal de toezicht houdende man wel overtuigen van onze artistieke interesse, we zijn tenslotte geen rovers, vandalen of potentiële naieve kopers. Dat we verlaat op onze afspraak komen is per definitie niet zo erg, ook al kennen we de mensen niet.
B&S hebben begin dit jaar in de Aveyron een oude grote boerderij gekocht met net iets meer terrein als wij, om dit -hoe standaard het ook moge klinken- om te bouwen tot gites. Ze vonden deze blog al eerder en stuurden een berichtje. Altijd leuk!
We zoeken niet bewust landgenoten op die op redelijke afstand hier een huis hebben. We zijn ook niet op zoek naar meer vrienden of kennissen die onze cultuur kennen, maar toch komt dit op ons pad door de weblog waarin ik open en eerlijk deel wat we willen delen. Dit geeft herkenning, informatie over het leven in dit gedeelte van Frankrijk, wat er mis kan gaan, inspiratie wellicht en 9 van de 10 keer een ontzettend leuk contact met de neuzen dezelfde kant op, gite of niet.
Generatiegenoten, geen kinderen, een paar foto's, het zelfde departement en nog relatief vers in hun nieuwe toekomst, deed ons besluiten hun kant op te rijden op een dag dat de herfstzon nog heerlijk is, de tocht door de bossen en weilanden een lust voor onze ogen en de zondag met recht een zonnige rustdag mag zijn. (Ik zou toch alleen maar gaan lopen stressen voor de komst van Harry, afleiding waarbij ik niets kan doen is dan het aller beste dat ik mezelf gunnen kan en voor Lief broodnodig.)
Dat 'te laat zijn' valt in prima aarde, ook werkers, altijd bezig, plannen te over die dagelijks wijzigen. Liefde voor groen en bomen, reël idee van een leven in Frankrijk, 4 voeten op de grond zonder dromerijen. Ah nee, niet waar, tuurlijk die dromen en die plannen die je weglacht als je ze net hebt uitgesproken. Van alle markten thuis en netwerken voor helpende handen. Met een superstrak schema gaan ze volgend jaar open. Positief en erg knap.
We zijn flink onder de indruk van hun spulletje, maar groot! Een werk! En de 'gebruikelijke' tegenvallers met eigendom in Nederland, fransen die je oplichten, niet willen verkopen, je niet willen begrijpen. De boterham met kaas en melk tussen de middag -geweldig zo een keer!- , een secadou en broodoven, erg leuke details, zo frans, maken een hoop goed. En zo leuk om eens een hele middag nederlands te praten. Helpen en een steuntje in de rug zijn, dat kunnen we uitwisselen. En we blijven plakken tot we ons echt verplicht voelen naar huis te gaan in verband met schoonpapa die er voor het donker wel zal zijn. Nu vindt die man zijn weg wel, maar toch; het huis is al snel donker na zijn aankomst, er brandt geen vuur in de schouw en dan ook nog geen leven, alleen 4 geschrokken katten en een tegenover gestelde hond, die Miska en haar verwennende baas nog kent van vorige bezoeken.
De kortste route naar huis duurt maar een klein uur, de heenweg een stuk langer, ons kent ons. Alles is donker op een zo frans ongezellig lichtje in huis na, wat je vanaf het bospad niet eens kan zien. Het hek is dicht, de steen ervoor ligt er nog. is die man er nog niet? Jawel, auto'tje met nederlands kenteken staat achter de rode laro, de deur is open nadat ik Castel heb geprobeerd niet op de poten te staan en in de keuken staat een krat koekjes, koffie, luxe fruit en een zak M&M's. Hah, goede zet om dat mee te nemen. Hij ligt al lekker te slapen na 10 uurtjes sturen en gelijkt heeft hij. Maar toch komt hij voor een kop soep en een rookworstje nog zijn bed uit, om bij te praten bij een goed vuur. Wij luisteren, ik besef me nog niet dat ik moe ben, gezond moe.
Drie mooie dingen op 1 dag. -Ruine, andere een beetje 'eigen' mensen en een oudere man die veilig aankomt en zijn weg kan vinden. Drie op een rij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten