rustig aan afscheid nemen

Shadow in betere tijden
Ongeveer 2 keer per 24 uur krijgt Shadow een epileptische aanval. Dit terwijl een goede vriendin van ons hals over kop naar Nederland is om afscheid te nemen van haar vader. Dan ga je iets eerder en dieper stilstaan bij de vraag over leven en dood!
(Van de week kwam ik deze blog tegen, via via via. http://carolienoosterhoff.wordpress.com/2011/01/02/a-year-to-live Een relevant thema op dit moment in mijn leven. Ik geef het toe; ik ben nogal blanco op het gebied van 'afscheid nemen' en de dood.)
We blijven de vraag krijgen waarom we Shadow geen spuitje geven. Natuurlijk hebben we deze mogelijkheid overdacht en samen trekken we de grens. Als poezedier lijdt, letterlijk. Als Katerbeest verlamd uit een aanval komt en zichzelf gaat bevuilen... Ja, dan wordt het tijd voor het welbekende spuitje.
Maar na iedere aanval waar we bij zijn -'s nachts hebben we geen idee, maar ook dan heeft hij van deze aanvallen gezien natte handdoeken- lijkt hij enigszins op te leven, gaat aan de wandel, half blind, eet een bak brokjes leeg en drinkt of zijn leven ervan af hangt. Ach ja, zijn leven -voor wat er nog van rest- hangt er inderdaad vanaf. Shadow neemt afscheid van het leven. Hij doet dit op zijn eigen manier, omdat het een natuurlijk stukje van zijn lange lange leven is.
We vragen ons af waarom we naar 'het spuitje' zouden willen grijpen en wanneer. Wie zijn wij? Kunnen wij het niet meer aanzien het zo magere wat zurig geurende dier een aanval te zien krijgen? Vinden we het zo moeilijk te aanvaarden dat hij al wankelend toch nog zich behaaglijk neer vleidt op het achterterras in de warme oktober zon en met zijn oogjes knippert tegen de stralen die door de acacia boven hem heen schijnen? Als hij ons helemaal volgt naar de keuken om daar alsnog te mauwen voor brokjes die hij net op heeft? Of met zijn neus de ingang zoekt van het bakje met water op 'zijn' bank bedekt met vuilniszakken, dweilen en daar bovenop handdoeken?

Saampjes doen we wat we kunnen om hem te verzorgen zoals hij het verdient. Samen verschonen we de handdoeken en het foulloir na een epileptische aanval. Samen zorgen we voor vers water en brokjes. beide lopen we hem achterna als hij naar buiten loopt en kijken we of hij niet valt. Samen geven we Cros of Joppie op hun donder als ze denken dat Shadow nog wel wil stoeien. Samen geven we hem heel veel knuffels en laten we 's nachts een lichtje aan zodat hij zich nog kan orienteren. Samen en toch alle twee afzonderlijk nemen we de tijd om afscheid te nemen van Shadow.

Rustig aan, de tijd die hij neemt en wij krijgen. Sterven hoort bij het leven.
We vinden het beide een bijzonder proces, een onvermijdelijk iets, een reden om het leven zelf weer met andere ogen te zien!