Ik zet Marc en Castel af bij de brievenbus, waar we gelijk de envelope met Nedelandse post uithalen. Marc gaat platte stenen zoeken en ze klaarleggen aan de kant van de weg voor het achter terras. Ik rij weer terug tot aan de dikke gezaagde eik, om daar op de helling dode bomen en takken te zagen.
Eenmaal bij een wat dikkere dode eik aangekomen die al wat jaren op de bosbodem ligt, start ik met de dunste kant. De blokken a 80 centimeter worden al zwaarder zagen. Ik rol ze stuk voor stuk de helling af tot aan de rotswand, waar ik ze voorzichtig de diepte in laat vallen in de berm. Eén rolt er door tegen een wiel van de auto en de dreun klinkt niet best. Later blijkt er een heel klein deukje in de velg te zitten.
Ik zaag de boom steeds verder klein en zie een holte in de stam. Het kernhout is verrot en weg, foetsie. Daarvoor in de plaats ligt er dor blad in. Dat is wel apart in het diepste van een liggende boom. Maar ik sta er verder niet bij stil. Terwijl de loeiende kettingzaag midden in de stam zijn werk doet zie ik in mijn ooghoek een kleine beweging, iets kijkt verschrikt uit een hol zijstammetje van de eik... Een muis. Wat moet die geschrokken zijn, ligt heerlijk te slapen in zijn warme bladeren-huisje diep in een boomstam weggedoken en beschermd tegen vossen en marters... Dan eerst een onbeschrijfelijke herrie dat pijn moet doen aan muizenoortjes. Dan de trillingen die door het huis gaan en alle bladeren en houtmolm van z'n plek laat trillen. Een uitweg zoeken valt de muis mee, ik zie de muis nog vanuit het holletje verschrikt kijken om daarna het hazenpaadje te kiezen, sjoef....
Ik kijk eerst of ik nog meer muizen ontdek voor ik verder zaag. Ik moet er niet aan denken door een muis heen te zagen, ik dweil nog liever de vloer op mijn knieëen, omdat Cros een muis aan stukjes heeft gereten voor hij hem weg kan smikkelen.
Als er een flinke vracht met stammen op de weg en in de berm ligt klauter ik de rotspartij af en glij de rest door de bramen naar het pad.
Op m'n gemakje drink ik wat aanmaaklimonade en lees de krantenartikeltjes door die opgestuurd zijn.
Ik moet erg lachen om Sjaak Bral die in zijn colum AH op z'n donder geeft over de zoveelste verzamelactie van het concern; voetbalplaatjes. Ik zou hem bijna een mail willen sturen hoe treffend hij het neerzet. Ook de stukjes van Vincent Bijlo gaan er altijd goed in. De wat cynische stukjes door Nederlanders voor Nederlanders benadrukken vaak de kleinburgerlijkheid van ons volk. Zo, vanuit de verte, wordt dit steeds leuker om te lezen.
Daarna roep ik de kabouters, de bosbouw-kabouters, om me te helpen kloven. Ik wil dat wel eens proberen en lomp als ik ben, weet ik dat ik ontspannen en voorzichtig te werk moet gaan. Die kabouters zijn kabouters van niks. Ik sla na het 4e blok met de botte bijl in mijn voet. Gelukkig tegen de neus waar een kunststof veiligheids-neus in zit en dus is enkel de buitenkant stuk. Later schiet ik nog een keer uit en houd het voor gezien. De rest is voor Marc die door loopt naar mijn werkplek.
De auto is half vol, maar dood eikenhout is zwaar en brand lang, dus voor nu is het goed.
Die eik van vorige week ligt er nog. Marc heeft de lierkabel van de lier afgetrokken tijdens de zoveelste poging om de stam van de helling af te trekken. (Ik kan het hem blijven zeggen dat dat niet kan, maar ok) De grote zaag is geslepen en hij kan het niet laten om te proberen de dunste 2 meters van de stam te zagen. "Een kilo of 300" hoor ik hem opperen. Ik denk het dubbele, minimaal....
Hij zaagt aan de bovenkant een inkeping en zaagt verder vanaf onderen naar boven. Tot we beiden 'krak' horen en weer achteruit stiefelen. Hij blijft krakjes geven, maar breekt niet. We maken nog grapjes, of we onze handen 5 seconden in de inkeping durven steken, maar nee. Met groot ontzag voor deze kolos gaan we naar huis, hout uitladen.
's Avonds laat spreken we uit dat we benieuwd zijn of die eik nu gebroken is of niet. We gaan wandelend even kijken en ligten Castel van haar bed. En jawel hoor, die eik doet alleen wat als we er NIET bij zijn, alsof hij het ons niet gunt als hij breekt en zijn weerstand loslaat, zich overgeeft. Lekker fris, zo'n avondwandeling, het slaapt ook lekker in. Morgen waarschijnlijk wéér... hout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten