De laatste dag van februari, maart klinkt al 'lente', morgen! Er kruipen al wat mensen uit hun schulp. Vorige week komen we Christine tegen in de super. ze verklaard serieus al sinds december het huis niet meer uit te zijn geweest. En al helemaal het dorp niet uit. De storm woedt nog wat na. Regenspetters komen tijdens de middagmaaltijd weer uit de hemel. Na de laatste hap spoedden we ons naar buiten om alle werkspullen binnen te leggen. Ik hoor geroep en zie een hondje om het hoekje van de secadou naar me kijken. Vier onverwachte gasten op deze stormachtige middag; Christine met haar man Danny en een bevriend stel uit het dorpje net boven ons, een dikke 2 uur wandelen. Mensen zijn nieuwsgierig, ze hebben niet meer kunnen neuzen sinds wij dit gekocht hebben en hier wonen. Voorheen klommen ze over het hek en kamden het terrein af, gewoon nieuwsgierig. Nu er mensen wonen, die Hollanders, kan dat niet meer. We zijn er ook altijd. Maar de meeste weten wel dat ze welkom zijn, wanneer dan ook, en lopen enthousiast vol 'oh's en ah's' het terrein op. Ook voor de fransen wonen we in een bijzonder huis met een apart terrein op een hele mooie plek. Iedereen bewonderd al het werk dat hier in een kleine anderhalf jaar al verzet is.
Vanochtend besloot ik de takken op te ruimen die ik van de acacia's boven de moestuin gezaagd heb en de aardbeien te bevrijden van al het onkruid. Hele kleden met muur verbergen de nog dorre aardbeiplantjes. Opeens ruik ik koriander en waarempel zijn dat al heerlijk geurende plantjes, maar onzichtbaar door de muur. Behoedzaam maak ik ieder plantje vrij en zie overal plukjes veldsla. Ook de gezaaide spinazie zouden we kunnen eten over een paar weken. De fortsythsia wil eigenlijk ook al uitlopen. Overal die bosviooltjes en bloeiende Hellenoris is al een feest voor het oog. Ik loop een stukje op het terrein met Cros om te zien of er nog grote bomen gesneuveld zijn door de storm. Geen gevallen reuzen, wel veel dood hout. Maar voor ik dat smiddags kan gaan verzamelen, regent het weer flink.
Dan maar weer wat binnenwerk.
Dat er wandelaars komen is als het openen van de gorges na 3 maanden achter dichte slagbomen wonen. Een andere voorbode van de lente dan de bloemen en de vogels; wandelaars.
Opgetogen zwaaien we ze uit, terwijl Castel wel mee zal lopen tot aan bekend terrein. Daar waar het bezoek het bodpad verlaat, komt ze vermoedelijk wel terug.
Morgen is het maart, maart klinkt niet meer als winter en is zeker nog geen lente. Maar klinkt vol belofte en groei, maart klinkt al wat fris groen en geeft al heerlijke geuren af. Nog een paar uurtjes, ja, dan is het Maart!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten