the middle of nowhere

In het midden van het niets en het midden van onze wereld. Geen TV of Hollandse krant, maar ook geen frans nieuws bereikt ons als we er niet op uit gaan. Het onverwachte bezoek van nederlandse vrienden zondagmiddag brengt ons het nieuws dat het kabinet 'gevallen' is. Ik vind het persoonlijk! meer een falen dan een kwestie van vallen, maar ik moet me eigenlijk niet uitspreken over politiek. Het is mij te circulair.
Het brengt ons wel weer terug naar waar we staan, zo saampjes. Ik denk even terug aan het tafelgesprek bij de britten vorige week. Ook hij had het gevoel als hij hier eenmaal zou wonen, dat hij zich betrokken moest blijven tonen bij zijn vaderland, het nieuws, politiek en andere veranderingen. Het voelt als een soort verplichting en een geniepig schuldgevoel ligt op de loer als je iets groots pas na dato verneemt.
Maar om dagelijks op de hoogte te blijven van politieke perikelen die toch wel gebeuren, aardbevingen waar je helemaal niets uit kan richten (enkel erover praten met elkaar hoe erg het wel niet is daar aan de andere zijde van de aardbol) of een bekende Nederlander die nogal dronken een interview geeft... Nee, daar voel ik me niet toe verplicht en nog minder schuldig om.
De betrokkenheid die we wel ervaren is om ons heen, met elkaar, de gemeente en de streek waar je stem nog gehoord wordt. Waar je nog gezien en begroet wordt en waar nog oog is voor elkaar en de tijd wordt genomen. Nieuws maak je zelf. Het nieuws dat we kennen, krijgen voorgeschoteld, is uitgekozen en gemaakt door redacties die bepalen wat er nieuws is of niet.
Een herinnering komt terug, van lang geleden; ik sta op en lees de krant. Een landelijke krant. Er wordt met grote koppen, veel foto's en ontsteltenis gebracht dat Lady Diana is omgekomen. Aan de hoofdpagina heeft men weken niet genoeg. Ik sla toch de pagina om, zoals ik dat iedere ochtend deed. Van voor naar achteren de krant lezen om vaak verderop pas echt nieuws te ontdekken. Nieuws dat me raakt of schokt, me diepgang geeft of iets om over na te denken die dag. Onkruid wieden voldeed niet zo goed en een roos snoeien ook niet. Op pagina 4 of 6 staat ergens onderin een hoekje met een foto van moeder Theresa. Op dezelfde dag gestorven als Lady Diana. Maar een pasfoto'tje zo klein van deze vrouw, en met alleen 'vrouw' doe ik dit mens ernstig te kort, en een even klein artikeltje van 3 regels raken me meer dan weken Lady D. op zoveel pagina's.
Het gaf me wel gelijk een beeld van hoe het nieuws, en dus hoe de wereld, aan ons getoond wordt, niet door onszelf bepaald wordt. Maar door een grote mogendheid; de media.
Ik vond het toen al erg hoe de grote mens op een andere plek terecht komt door de tijdsfactor die beide gebeurtenissen juist verbondt (de sterfdag van moeder Theresa met die van Lady D) en hoe de media hiermee omgaan.
Vaak vindt men (ook ik ... toen) het nieuws van de media belangrijker als hun eigen nieuws. Nieuws dat van binnen en van heel dichtbij komt. Dat nieuws waaruit blijkt dat we als mensen betrokken zijn bij elkaar en wat om ons heen leeft. Dat kleine nieuws lijkt niet meer van belang te zijn. We doen het af als " alles goed hoor, prima" en gaan zo voorbij aan juist dat wat ons zo raakt van binnen. Ik begrijp ook dat velen dit als heel egoistisch kunnen opvatten. Niet verder kijken dan je eigen leefwereld. Je wereld is zo klein...
Misschien wel klein, maar niet leeg. Geen behoefte om er ook nog groot nieuws, gewoon nieuws aan toe te voegen. Dan moeten we onszelf en onze naasten maar even parkeren, want er is eerst een gepaste hoeveelheid nieuws. Behoefte of geen behoefte, het is van belang om .... ja waarom eigenlijk. Om je zo deelgenoot te voelen van de wereld?
Die wereld is voor mij te groot. Ik kan haar niet behapstukken. Ik heb het jaren geprobeerd en het koste veel moeite, tegenslagen en vooral stress. Stress dat ik het nivo niet zou redden.
Het kabinet is gevallen. Het mijne ook in Nederland. Keer op keer viel mijn innerlijke politiek, mijn nieuws en belevingswereld als een baksteen. Tuurlijk was er een rechts-links-coalitie in mij. Onverenigbaar en gedoemd tot vallen. Maar wat moet, dat moet. Dus na iedere val formeerde ik weer een nieuwe coalitie, net zo rechts-links, net zo gedoemd tot vallen, breken. Mijn kabinetten zijn niet alleen paars geweest. Prachtige kleur trouwens, één van mijn favorieten naast een groen kabinet en een bruin. Alle tinten heb ik wel een beetje gehad.
En sinds ik in the middle of nowhere woon, verstoken van nieuws uit de wereld als het niet toevallig op ons pad komt of we een krantje kopen, sindsdien heeft mijn kabinet een tijdje stuurloos demissionair liggen zijn.
Ik besef me dat mijn politiek geen tussenweg meer hoeft te zoeken. Het is niet rechts of links meer en ook niet zwart of wit. Het is er niet. Ik laat me niet meer leiden door, sturen in en hoef nergens meer in mee. Ik hoef niet 'mee te kunnen praten' of mee te leven met emoties van de ander die niet de echte emotie's zijn. Ze zijn afkomstig van redacteuren, van foto's en reportages, meeslepende beelden waar iedereen zo om kan lachen en om kan huilen. Ze zijn toch niet van hen, maar van een ander. 'Daar' ergens...
Onze politiek is die van het midden van het niets. Gewoon op dezelfde aarde, met dezelfde zon en hetzelfde lief en leed. Het is niet van TV of uit de krant. Het is van ons, van mij. Groot nieuws! Zo geisoleerd en in den vreemde, maar eigenlijk ervaren we allemaal hetzelfde; de wereld maak je zelf en hoe je met jezelf in die wereld wil staan is toch echt een keuze waar je eigenlijk géén zeggenschap over hebt als je de tijd laat voor wat ze gemaakt is.
Een echte aanrader is emigreren voor mensen die de grip op hun leven durven los te laten. Ze grijpen er grip van, ja, op het leven zelf.
((De laatste zin is van Ghandi, voordat je denkt dat alles uit m'n duim komt ;-))