rustdagen

Net toen we dachten dat het nooit meer op zou warmen, dat we ons geen voorstelling konden maken dat het hier ook zo verschrikkelijk heet kan zijn, breken de echte zonnige winterdagen aan. Waarin het heerlijk toeven is aan de buitentafel voor een warme hap. Dat tijdens het zagen van nu heel droog dood hout de stapel truien en vesten op de motorkap steeds groter wordt en we 2 liter sap wegdrinken door de dorst. Geen modderige hondenpootafdrukken op onze kleding, want Castel is weer wit en met een glanzende vacht is ze uitgelaten en holt achter ons aan en speelt met de katten. Althans, ze doet een poging. Prachtig weer dus en heerlijk kwa temperatuur. Boven, op de markt, is het nog erg koud en raast een snijdende wind door de straatjes. De zeildoeken boven de kraampjes zijn verdwenen en iets minder gemutste mensen struinen al kletsend over het plein. De sneeuw is nog in alle hoeken aangevroren, het gebergte kilometers verderop steekt wit af tegen de wat grijzende hemel en de wasjes hangen weer buiten te drogen op de terassen.


Wij komen de gorges niet veel uit, we hebben er geen behoefte aan en houden ons schuil in het gat tussen de al bloeiende kerstrozen, paardenbloemen en opschietende brandnetels. Een zacht aanvoelende bries lokt ons naar buiten en we snuiven al iets dat op lente lijkt.
Op de markt weten ze dat er nog volop winter aan kan komen, maar wij doen net of we het niet begrijpen.

Omdat we na een paar stralende dagen een flinke voorraad hout hebben kunnen verzamelen, kunnen we vanmiddag alle machines gereed maken en de auto volladen met alles dat we nodig hebben voor het afmaken van een grote tuinklus bij een lief stel britten een uurtje rijden verderop. Alle kettingzagen krijgen een grote beurt en maken we schoon. De heggeschaar spuiten we in met vet en leggen we vast klaar. Dan kunnen we morgenvroeg gelijk vertrekken.

4 wilgen knotten, een zware boomtak wegzagen en een verschrikkelijk grote veels te hoge laurierhaag snoeien. Op de hoogste stukken komt daar wel 2 meter vanaf en nu maar hopen dat we al het afval op het weiland van de buur-boeren mogen leggen om het later te verstoken zoals de eerste keer... Maar met een gering offer denken wij dat dat wel gaat lukken. Ik neem in ieder geval een eigen gebakken brood en druivensap mee voor de heren , ehm heren, boeren, die ons de vorige keer zo geholpen en gastvrij ontvangen hebben. Het wordt een hele onderneming, maar de klus is zo de moeite waard.

En we komen er weer eens uit, uit ons gat. De gorges verlaten vinden we nooit leuk. We hebben er ook nooit veel zin in, voor wat dan ook. Maar we maken altijd weer wat mee en spijt hebben we ook nooit. Het 'thuis zijn' levert alleen geen leuke verhalen op, niets nieuws onder zon, rust. Absolute rust om lekker te zijn. Heerlijk.

Naschrift;

Niks eruit morgen en weer avonturen beleven. Het is wat gaan stormen en er vallen al wat dikke spetters uit de lucht. Op Meteo France voorspellen ze veel regen tot zondag, dan breekt de zon door. Een zondagse steek houdt geen week, maar helaas kunnen we ons daar hier niet aan houden.

Terwijl ik wat stond te wachten op mijn beurt en mijn groente alvast zelf bij elkaar gezocht had, viel mijn oog op de typisch franse 'soep-groente-compositie'. Natuurlijk lag de camera in de auto... Ik was al 2 keer teruggelopen naar de auto, maar besloot om een 3e keer te lopen om het toestel te halen. Met het mes met kurkentrekker en de achtergrond kon ik het echt niet laten. Eenmaal terug met een 2e lege boodschappentas voor de supermarkt op de terugweg, trof ik de pompoen aan zonder dat karakteristieke mes. De groentevrouw kon ik uitleggen of ze dat mes er even in terug wilde steken. Dàt zijn van die leuke momenten als expat! Dàt contact dat je alleen legt doordat je een immigrant bent en alles op een andere manier brengt. Net als met het gesprekje en het elkaar 4 keer tegenkomen van een yoga-genote vanochtend. En dat zal nog jaren zo blijven.