zon en leven

((Ik knip Castel haar bek weer eens bij. Ze is snoeziger zo en niet zo verlept en viezig. Ze vindt de aandacht geweldig, maar dat stilzitten met een zwevende schaar voor haar ogen wat minder.))
Gisteren was het betaaldag, voor de grote tuinbeurt bij de Britten. Uitgenodigd tijdens lunchtijd vertrekken we in een schraal zonnetje dat boven op de heuvel gelijk regen wordt. Nat en somber, maar bij die mensen warm en gezellig. Het was heel leuk om hen samen te ontmoeten, in hun element. Tijdens het eten praten we over het emigreren, het leren, het aanpassen en natuurlijk het waarom. Weer zijn de beweegredenen gelijk. Rust, stilte, ruimte en vrijheid. Wie wil dat niet. Enige uitzondering is dat wij vrij jong zijn om deze stap te nemen.
Marc barstte van de hoofdpijn op de heenweg. Na een maaltijd en een tabletje gaat het beter en na de koffie vertrekken we om via een nieuwe omweg naar huis te tuffen. Het giet en de boeren weggetjes zijn modderstromen geworden.
Niets in de omgeving doet vermoeden dat we in 2010 leven, de erfjes zijn of verlaten of als een eeuw terug, modderig, vuil met verroeste landbouw machines en een blaffende bandenbijter.
We rijden zijwegen in die keer op keer dood-lopen, sans issue, maar dan zonder bordje. Op een boerenerf, waar de boer ons al verbaast op ziet rijden, moeten we keren. Hij vraagt ons op de terugweg of we verdwaald zijn. Een stralende man die mij aan mijn vader doet denken. Op de achtergrond van deze persoonlijkheid een vies raampje met gescheurde BB-gordijntjes. Een haast kale kip schiet weg als we weer gas geven. Terug in de tijd en het land veranderd af en toe in de mistige hooglanden van Schotland. Een dag eens wat anders.

De goot achter de secadou cq. Castel's huis, is nu eindelijk dichtgesmeerd. Nu moet de muur nog flink verhoogd worden... Alles op z'n tijd.
De hoofdpijn is waarschijnlijk een gaatje in zijn kies, maar de uitlaatgassen van de kettingzaag of de rook van het blok dat niet goed op het vuur lag zou ook wel bij kunnen dragen aan dat zware hoofd. Een dag niet zagen of in de rook zitten zal duidelijk maken wat het precies is.
Vandaag begint de dag weer met zon. Wel zo'n heerlijke warmte dat Marc in blote bast aan het achterterras begint en ik wat meehelp door de begroeiing daar weg te hakken van de rotsige ondergrond.


Pipo doet wat ie doet als de zon schijnt; er middenin gaan liggen slapen, hoog en droog op een terrastafel. Shadow zou hem later volgen. Aai drentelt altijd om ons heen, nu op een grote afstand gevolgd door Joppie, die nog steeds op 3 poten wil lopen. Als we niet kijken gebruikt hij al zijn poten, voorzichtig weliswaar.
Ik draaf door, dat komt door die zon en weet van gekkigheid niet wat ik allemaal wil doen. Ik leeg de emmer as in de moestuin en zet een ladder klaar tegen het hokje naast de schuur om het mos eraf te bikken. Ik krijg het niet af, maar het is een mooi begin. Heerlijk weer om op een dak te werken. In de verte drijven de regenwolken de gorges weer in. Het koelt snel af en we vluchten naar binnen.
Er wacht nog meer werk, altijd meer. Nu in de virtuele werelden, waar we ons land uitbreiden, meer mooie dingen maken en ik schrijf een brief aan een vriend daar. Ik moet mijn zorgen kenbaar maken, mijn hart luchten, anders gaat het aan me vreten. Marc maakt smiddags nog een afspraak bij de tandarts en zal nog even niet op die kies moeten bijten. Ze heeft pas volgende week tijd.
De lente is toch echt begonnen hier. Voorzichtig en eigenlijk alleen als de zon schijnt.

De vogels vertellen het ons. De katten gaan verharen en Castel ligt weer te slapen in de zon. De hyacinten hebben hun bladgroen al boven de grond en de hazelaarknopjes zijn al groen! Een paardebloem geeft al kleur aan de dorre bermen en we ervaren weer wat leven in de brouwerij.