Iedereen kent het gevoel, van heel jong tot stokoud, de onmiskenbare voorbode van de lente. De zon die voor het eerst echt warmte afgeeft, je laat voelen dat de lente komt. De vogels die af en toe je toezingen op de manier waarop ze alleen in de lente zingen. De warmere wind die je huid lijkt te strelen. Het nieuwe bollengroen dat opeens, lijkt het, al flink wat centimeters boven de grond staat te glimmen. Dat je zomaar zonder jas naar buiten kan en uit de wind echt even kan gaan zitten zonder het koud te krijgen. De kriebels krijg ik ervan, een energie waar ik me, nu zo vroeg in het seizoen, nog geen raad mee weet. Het is gewoon nog winter. Zo'n ouderwetse koude lange donkere winter.
Het is dat ik hier nog weinig bloembolletjes heb, geen sneeuwklokjes of crocussen en knalrode tulpen.
Vandaag ga ik naar buiten. Lang en veel. Wat ik ga doen weet ik nog niet. Moestuin wellicht, of nog even doorbijten op het zagen van droog hout.
Misschien morgen weer regen of sneeuw, we weten het niet en de weerberichten zijn voor onze lokatie erg onbetrouwbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten