Bijpraten

Soms gaan veranderingen tot op het bot, door het gaatje in plaats van tot het gaatje. Je leeft maar 1 keer en het gaat nog snel ook. In mijn geval is de input vaak te veel omvattend het ook diezelfde dag te verwerken. Al gaat het om de meest eenvoudige dagelijkse dingen.
We leden oponthoud in onze ontwikkeling. Van de Franse taal tot aan sociaal, persoonlijk en fysiek. Teren op oud vermogen, tegen jezelf aanlopen en dan weer even terug om vooruit te komen. Randgebeuren van het leven kreeg voorrang. Lieten we het nemen. Voor ons gevoel is er veel beslecht.
Zo is inmiddels een curator tot op het bot ontmoedigd en hebben wij de de poten om op te staan. Er groeit een soort van gras over oude Nederlandse bankzaken. Dit na volledige transparantie van mijn kant met tig documenten en een lange brief die eigenlijk zegt "dit of een grasmatje".

We zijn de periode van integreren nu wel voorbij. Bestempeld tot l'étrangers d'ici leven we ons leven naast het steeds meer verbonden raken met de natuur om ons heen, de lokale cultuur en wat hier als normaal wordt geacht. Dat valt niet altijd mee om uit je bubbel te stappen de wereld in. Die ik met belangstelling volg via internet, de TV zal ik altijd blijven schuwen.
Ons huisje boompje beestje heeft een dynamische vorm gekregen, uiteraard door haar organische aard. Alles is steen, hout, aarde, lucht, hitte en kou, water. We voegen ons op alle vlakken en creëren in de overgebleven vrije ruimte. Praktisch is dit op aards vlak; Een beetje uitkering, een beetje witte zelfstandige bedrijvigheid, een beetje ruilhandel, zo duurzaam mogelijk, een beetje donker gerommel in de marge. Mentaal is dat huis, tuin, dieren, het leven hier dat voor alles gaat en dat slokt tijd en toewijding. Vrije tijd voor jezelf is zeer spaarzaam. Niet erg, het is alles toch bijzonder en mooi en anders wel leerzaam, hoe pijnlijk ook.

Onderwijl is er hier veel hetzelfde gebleven en veel verzorgd. Nooit is iets hier echt af, maar sommige dingen beginnen erop te lijken. 

De moestuin is prachtig aan het worden, en jawel, nog niet klaar. Uitbreiding met een nieuwe kas die deels walipini* is. (*een deels ondergrondse kas) Een proefveldje voor nieuwe gewassen, om te kijken of het bestand is tegen de grond en het klimaat. Ik ga het mezelf niet al te moeilijk maken, maar wens wel variëteit. We leerden dat een walnoot in je moestuin niet zo'n best idee is, dus breiden we uit richting de andere kant dat aan zal sluiten met het terrein voor ezels en Varken.

Met ons ezeltuig gaat het uitstekend. Sarko de Grijze heeft nu een pakzadel en leert er mee werken. Nog wat technische hobbels te nemen met de maatvoering van het zadel en de adolescentie van Sarko. Ollie is nog het veulen dat toch aardig wat initiatief kan vertonen. Beste maatjes en zeker als het om het ontgroenen van een varken gaat.

Sinds een week hebben we Big, later als ie groot is heet ie Mister Big. Eén leek ons praktischer en is goedkoper, nog goedkoper. Hij heeft een bloemkooloor en leed een zonnesteek die eerste dag hier buiten. Schaafwondjes van ezeltanden tonen aan waarom hij voorlopig liever in het stro vertoeft. Wroeten leert ie later wel, gelijk heeft ie.

De kipjes hebben een ren. Gesloten. We zijn vorig jaar begonnen met het handmatig draaien van eieren in een kleine couveuse. Door gefokt als leghennen nu zijn broeden ze niet. Van alle gekregen bevruchte krielkip-eieren hebben we 1 krieltje over die.... niet broeds is. Oma Kaalnek, drie andere kipjes en Haan #9. Marters, buizerds, vossen, losgebroken jachthonden, slangen, ziektes en het hakbijltje deed vele vele hanen  en kippen sneuvelen. Haan #9 bleek de beste na het verliezen van zijn staart door een aanval van een vos. (Een heuse zoektocht in de regen met de hond in het donker bracht dit aan het licht.) Voor ons eigen kippenvlees zorgen blijkt te resulteren in het moeten hebben van een ren. Zo gingen we proletarisch shoppen voor gaas. Dat is een verhaal apart... De rust die de ren met 1 haan geeft is bijzonder. Geen gekraai, geen verliezen meer als we 's avonds nog steeds dwangmatig tellen of ze allemaal binnen zijn en we hoeven ze niet tig keer per dag uit de moestuin te jagen.
Katjes alles chill, hond gezond en zo rommelen we hier verder.

Soppen bij de familie Ravelac (echte naam bij mij bekend) en het grote huis van m'n vrienden gaat wekelijks tussen de bedrijven gewoon door. Groenklussen ook wel mondjesmaat. Ik wil zoveel mogelijk extern werk afbouwen om thuis meer tijd te hebben. Maar de facturen moeten ook betaald. Ik ben lenig en kan de spagaat wel aan. Van financiële shit word ik nog flexibeler dan ik al was. Lief renoveert, construeert, bedenkt, voert uit, doet altijd wat, stopt nooit. Kleine projecten, 3D projecten (it still pays off), grote projecten als de kas of de kippenren, er moet wat te doen zijn, te maken, te creëren. En alles is nog goed, praktisch, solid of gewoon prachtig mooi.

Ik krijg steeds meer rust in wie ik ben, ik neem de ruimte, de vrijheid. Leverde ook genoeg in afgelopen jaren, maar wat eenmaal van mij was, kan ik me toch ook weer toe-eigenen. Op ook mijn eigen verzoek en voor alle trouwe lezers die me al zo lang volgen, was dit 'even bijpraten'.