Een donderdag

Het was lang geleden dat ik de hele donderdag 'boven' bleef om markt -als in boodschappen en socialiseren- te combineren met het schoonmaken bij de familie Ravelac. 'A midi' moet ik wel eten en dat deed ik ruim een jaar iedere donderdag bij Nadine en JP aan de grote eettafel in de ruime salon met hoog plafond en grote ramen op het noorden. Dit keer keek ik ernaar uit, een gemis om niet als huisvriend aan te schuiven bij monsieur le docteur terwijl hun femme de menage haar werk afrond en nederig gedag zegt met 'a lundi monsieur le docteur' met het voor haar zo pieperige stemmetje. Een jaar voor haar pensioen heeft ze me haar werkadressen al min of meer beloofd. Schoonmaken bij de Fransen thuis vind ik een baan met voorrechten, heel bijzonder.

Het combineren van de boodschappen en het schoonmaken op 1 ochtend was niet te doen. Het werk afraffelen bij de Ravelacjes voelde niet goed, mijn loyaliteit speelde op en ik besloot het voortaan op vrijdagmiddag te plannen. Dan maar 2 keer per week die rit naar boven, de gorges uit, over het plateau met zijn glooiende velden omzoomd door droog gestapelde stenen muurtjes, houtwallen met essen en hier en daar een statige eik. In de verte uitzicht op het Cantal gebergte met het bekende silhouet..

Ook elke week als vanzelfsprekend aanschuiven voor de luxe van garnalen en vis bleek, tijdens de zomerse drukte van 2 grote families samen, een beetje te veel van het goede. Franse families zijn prive, ook voor goede vrienden, ik weet wanneer ik teveel ben. 

Vorige week viel 1 mei op een vrijdag, dag van de arbeid, een feestdag. Dus liet ik, met nog een zieke kop, die werkdag aan me voorbij gaan. Deze vrijdag is het weer een feestdag, bevrijdingsdag, de week ervoor was ik nog op vakantie. Om ze nu een 3 weken te laten zitten met het huishouden vind ik te ver gaan, dus dan maar alles op 1 dag, zo ik mezelf gerust uit durfde te nodigen voor een maaltijd met kwaliteit, een roker, een glaasje, een koffie, een lesje conversatie Frans en het nieuws op France2. 

Het ons-kent-ons gevoel is wederzijds, alles kan gezegd worden. Ik ken inmiddels de 2 families, met JP als spil, aardig goed. De familie-tragedies, met recht een prachtig scenario voor een topper van een Franse film! Het blijft een bijzondere gewaarwording; huisvriend zijn. Gegeven het feit dat er toch een flink cultuurverschil bestaat. (Wat juist bevestigt dat we allemaal gewoon mens zijn, universeel.) 

een 2e plaats voor een verzameling hoofddeksels

 Een pesthekel heb ik aan de zomergasten die ieder jaar vroeger hun opwachting maken. Geen parkeerplek op sjouwafstand tussen markt en auto. Meters maken, op en af de straatjes, iedereen, gemiddeld 65+, het ergerlijke gesjouw en het lange wachten bij de groentekraam. Je ziet van verre of het een zomergast of toerist is. De sjieke kleding, de hakjes van de madammen, het merk zonnebril, kuithoge sokken in sandalen en het ergste: de short. Waarom geen pet of hoed met een gewone broek? Niemand die behoefte heeft aan het zien van witte en knokige knieen die ook al langer dan 60 jaar dienst doen.

In de rij bij de groente zie ik in een flits Monique aan komen lopen. Een zomergaste voor wie ik een bomenklus deed. Haar man een gepensioneerd gerespecteerd journalist die veel voor Le Monde en Le Figaro schreef. Ze gaven me een flink voorschot voor het terug snoeien van hun 3 lindebomen. Een klus die ik nooit heb kunnen doen. Ik stuurde hem vorig jaar het voorschot terug met een kaartje erbij met tekst en uitleg. Ik schaamde me kapot. Maar wat niet kan, zal ook niet gebeuren. Mijn les geleerd me aan mijn bekende grenzen te houden, ik leef tenslotte maar 1 keer. Nooit geen reactie en ik werd gelijk genegeerd op de markt. Op onvrede volgt het eenvoudige vermijden, daar blijken de Fransen meesters in. 

Een jaar deed ik erover me er van te verzekeren dat ik vanuit het hart heb gehandeld met het terug betalen van het voorschot, tekst en uitleg en excuses als afsluiter. Ze nu weer een jaar te moeten ontwijken zou niet kloppen, maar de aandrang is groot. Ik laat Monique aansluiten in de rij en sta me te bedenken of ik met een schone lei begin. Excuses gedaan, recht gehandeld, en hoe nu verder? Ik hoor Pierre zijn stem, zo zacht en monter maar doorspekt van een wijsheid. Ik voel dat ze weten dat ik voor hen sta, dat hoogblonde haar zegt ook alles tegenover haar popachtige gitzwarte haardos. Ze laten het aan mij, wat me grip geeft over mijn leven hier in den vreemde.

Ik draai me om en lach, begroet hen als oude kennissen. Het wordt evenzo beantwoord met 3 kussen en een praatje over drie bekende musea in Amsterdam waar ze 1, 2 en 3 mei geweest zijn. Een bevestiging dat handelen vanuit mijn hart de enige manier is in het reine te blijven, en niet alleen met mezelf.

het kleine marktplein, 's winters erg leeg
's zomers is het over koppen lopen

De dame met haar groentekiemen voor ieders moestuin heeft het druk. Men staat in de rij voor kruiden, jonge koolplanten en sprietjes prei. Ook de aardbeienkraam gaat wel los vandaag. De kruidenmadame heeft tijd voor een hapje tussendoor terwijl de mensen langs de kramen schuiven. Kruiden en alternatieve spulletjes doen het hier nooit zo goed. Nicolas heeft weer jonge zachte geitenkaas, een delicatesse van een zelfvoorzienende kleine boer die erg goed samengaat met die aardbeien in mijn schaaltje aan de eettafel. 

Het tafelgesprek wordt als vanouds aangevangen, geleid en afgerond door Nadine. Ze is een spraakwaterval, gevalletje ADHD waar niemand zich aan stoort, het is Nadine. JP kijkt als een magistraat de tafel rond. Bijna blind weet hij feilloos je ogen te vinden en maakt contact alsof zijn kijkers nog 100% zijn. Hij kan me voelend weg zien dromen. Nadine's rappe Frans gaat aan me voorbij, zeker als haar moeder murmelend mee gaat klagen over het parkeergedrag van de buurman. Le Grand Rue is namelijk zo breed als een flinke camper die net zijn spiegels niet kapot rijdt aan de puien van de paar winkeltjes. Daar moet de buurman dan zijn auto parkeren tegen de ramen van het statige grote huis van de oud burgervader en dokter, gelegen tegenover le Marie.

De niksnut van een volwassen zoon van het geliefde maar markante stel, zij 55, hij 81, zit zijn radijsjes te schillen. Zo miezemeut de computer-nerd zonder levensdoel ook met sinaasappels en mandarijnen. De jongen wordt gedoogd, wil niks aan zijn problemen doen, wil niet werken, leeft op zijn kamer, voornamelijk 's nachts. Met moeite toont hij decorum Nadine te helpen met de tafel dekken en de maaltijden bereiden. Uit plichtsgevoel chauffeurt hij JP en laat zich beneden roepen door een grote schelp waaruit Nadine een toeterachtig geluid weet voort te brengen op de eerste trede van de enorme houten trappen die de 5 verdiepingen verbindt. Het souvenir ligt er altijd klaar voor op het tafelkastje, naast de hoeden en petten.. 

Het weerzien met Nadine's broer was ook warm afgelopen maandag. Met een zere knie even wezen buurten. Kop koffie, praatje met broer en zus, of ik zijn pelouse wil onderhouden dit seizoen? Betaling zal ruilhandel zijn, ik vind het best.
Haar broer zit weer op de bus in Parijs, Nadine neemt de planning over voor het onderhoud rond de oude molen en duwt me de sleutel in de hand van het huis. Op het sleutelbord mag ik de schuursleutel zoeken, om die kleine grasmaaier eruit te kunnen halen. Ach, vrienden, Franse vrienden, een andere heerlijkheid van wonen op het platteland.

de woonkeuken van familie Ravelac

Ik ben vroeg bij Ravelac. Het IJskonijn is werken in het bejaardentehuis. Ik begroet mevrouw door na 2 kussen op de zachte wangen naast haar op de canape te zakken. Leg als een aide soyante mijn hand op haar knie en vraag hoe het gaat na zo'n lange tijd haar niet gezien te hebben. Treurig wijst ze naar haar gezwachtelde benen. "Dat vocht hè, zo pijnlijk." brengt ze zuchtend uit. En het is nog zo koud buiten. "Uw man?" vraag ik uit beleefdheid. Ze gaat nog somberder kijken. "Die zegt niets meer, slijt zijn dagen in stilte. Het is zo ongezellig zo. Wat we altijd samen deden, elkaar helpen zo alle dag, dat kunnen we niet meer."
Ik boen de keukenvloer nadat ik de oude hond naar buiten begeleid. Hij kan amper meer lopen, zoals zijn baasjes, en heeft de pest aan de stofzuiger. Tijdens het altijd meditatieve strijken kijk ik naar de medicijn-tafel die speciaal voor de oude boer is neergezet. Verbanden, luiers, ontsmettingsmiddeltjes, dozen en dozen vol pillen en meer van dat soort zaken die hier blijkbaar bij de oude dag horen.
Meneer Ravelac laat zich niet zien die middag. Zijn siësta blijkbaar steeds verlengend, zijn late herfst laat hij in stilte voorbij glijden. Volgende week hoop ik nog eens samen naar zijn koeien te gaan kijken, de kalfjes te bewonderen terwijl de hond zwaar kwispelend -het kost hem moeite met de logge staart- mee hobbelt. Met de baas en dat mens met die auto, waar ie altijd een plas tegen 1 van de wielen moet doen.

Zo'n donderdag. Bijna sentiment. Zo hetzelfde, maar elke keer beleef ik ze anders. Ik heb ze gemist, die hele dagen weg met tussen de middag aan kunnen schuiven. Vorige week bestelde ik tegen half 11 in de ochtend een whiskey naast mijn koffie. Om dat snot in mijn hoofd wakker te schudden. Dominique schenkt altijd nogal ruim, wat ik natuurlijk nooit erg vind. Ik maakte geen praatjes en wipte alleen even binnen bij Nadine om restjes groenten te halen die ze voor onze varkens bewaren. Dat belooft een mooie gedroogde worst en wat andere lekkernijen.
Deze week ben ik te druk. Zesendertig eieren voor de ruim 20 cakes van volgende week. Groenten voor op meer dan 1 vierkante meter pizza. Verse gist bestellen bij de bakker. Ze rekent voor een pond 2€10, waarschijnlijk alleen omdat ik nog 4 broden koop en vooruit betaal. Komend weekend vrienden over de vloer, dus wat extra's voor 2 maaltijden a 4 personen en dan de praatjes met iedereen die me wil kennen. Vaak genoeg hebben we, als locals, niet altijd zin om iedereen te spreken. De meest geliefde kennissen gaan voor, vrienden trek je de kroeg in, thuis ga je eten en de rest zoekt het zelf maar uit... Als er een roddel te halen valt, dan promoveer je direct tot geliefde kennis.

U begrijpt; ik ben weer helemaal bij met het reilen en zeilen van de inwoners van het canton.