donderdag 4 april 2013

Donderdagbeleving: XVII

Bukken en tillen laten me nog weten dat die rug van mij licht ontzien wil worden, maar wel m'n bezigheden weer wat op kan pakken. In alle vroegte wat voorzaaien in de kas. Winterfrisse flarden wolk drijven nog gejaagd over de moestuin en laten de krullen in mijn haar springen. Marc verpoot wat jonge bomen, plant een wortelstok van de bamboo in de hoop dat het op juist droge grond aan wil slaan. Tijdens de vroege uren werken we even in de moestuin. In natte aarde wilde het al die jaren niet. Die bamboe is groenblijvend en verspreidt zich snel, groeit uit tot bouwmateriaal. De katten spelen en plagen de bloeiende jonge perzikboom  door het als schild te gebruiken. Ik moet toch echt weer het terrein af. Weg een dag, bah! Oude riedel; vuilniszak weg, boodschappen op de markt, supermarkt, praatje hier, bonjourtje daar, beleefdheidsknik her en der, eten bij JP en Nadine met haar flapdrol van een zoon, werken bij de oudjes Ravelac, onderweg naar het centrum even pitstop bij de Gamma Gedimat om daarna eenzelfde sociale riedel af te draaien. 
Maar wat anders, toch. Met de nogal dreigende wolkenpartij die over het stadje lijkt te razen, komt er weer eens zo'n gevoel over me dat ik het even haat om hier te leven. Even ben ik die Fransen dan kortstondig gruwelijk zat. Wil ik die super eens op vijf minuten fietsen hebben, bij wijze van. Ik hekel fietsen sinds de fietsvakanties als puber met pa en moe. Zeker op dit terrein; mij niet gezien. Om mijn dreigende mood te versterken ben ik blij dat de lente nog even Paasvakantie viert en iedereen nog in winterse sferen verkeerd. Inclusief chagrijn, donkere kleding, karig assortiment van de kramen, in de kragen gepropte koppen. Dan heb ik de rust als een schuwe schildpad overal langs te schieten en mijn ding te doen; geld uitgeven aan eten. (We gaan misschien dit jaar een stapje verder in het voor onszelf zorgen, maar dat is nog net even te prematuur voor hier.) 
Eerst even afchecken bij de familie of het wel uitkomt dat ik kom eten, mijn woensdagse emailtje bleef onbeantwoord. Ik tref Daniëlle die de trappen af komt hollen, de bel ging en de deur gaat open. Dat kan er maar één zijn, Martine. Zo'n tenger, wit afgetobd schriel duifje van even in de 60. Met de poetslap in de hand, verschrikte waterige blauwe ogen en haar bleekheid wordt nog bleker door dat vlasblonde haar. Veel iel hoog gebabbel dat me zegt dat ik natuurlijk altijd binnen kan vallen, op die donderdagmiddag dan hoor. Flapdrol zoon ligt nog op bed getuigt het briefje dat op tafel de gevulde servetring ontsiert, 'eet vandaag niet, eetse straks'. De door oude balken gedragen hoge kamer is stil, op het getik van de pendule na die centraal staat op het enorme dressoir. Deze ruimte drukt op je, zonder het gebruikelijke leven. 
Ik eet, 'gewoon' garnalen, brood en veldsla. Geen grapjes en gebabbel, Franse les ontbreekt. Ik zit het uit, drink mijn koffie en ga werken. Met inachtneming van mijn rug is de klus in 90 minuten gepiept en vlucht ik naar de sauna in het centrum. Frankrijk, de regio. Het is me allemaal wel even genoeg, met die Fransen hier. Soms lijken ze in hun zwaarmoedigheid na die lange winter te zwelgen en is mijn lente-energie, die boost die ieder jaar sterker lijkt te worden, te vroeg en lijkt misplaatst. "Stomme Fransen" foeter ik vandaag ongegeneerd.
Met tegenzin laat ik me op een houten bank in de kleine sauna zakken met direct het geratel van drukke Alberto in mijn oren. Hij ziet dat ik moe ben en weet het teveel aan enthousiasme te temperen. AquaGym is zonder die achterlijke frites die het mijn spieren lichter maken dan wanneer ik de vlakke hand zou gebruiken. Ze slaat de zweep erover deze keer, ik klaag niet en doe mee. Maar het is en blijft kleumen. Dus sauna extra en na het koelen ga ik Em. even gedag zeggen. Dat wordt een 2e uur van converseren in het Frans. Een knuffel toe en een koffieleut-afspraak. 
Eén deur van vriendschap lijkt langzaam wat te sluiten, een andere opent zich vanzelf. Em. is de dochter van 'onze' burgervader en instrueert daar aquagym. Langzaam gaan we wat closer en ontbreekt de taalbarrière. De omslag voor vandaag, ik stop acuut met foeteren. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten