Na de belofte van gisteren met, op zijn zachtst gezegd, mooi januari-weer, begint de dag miezerig, letterlijk refererende aan het soort neerslag buiten. Verse sneeuw komt eraan, maar vandaag is het wéér zonder vest naar buiten. Het is in huis nog net iets warmer, dus steken we het vuur in de schouw niet eens aan dat Joppie het excuus geeft zich op de bank te nestelen met de kop weggestopt. "Ik ben er even niet."
Veel boodschappen heb ik niet nodig, dus ga ik laat weg. De sneeuw op de hoogvlaktes en passen is al wel gesmolten, Nadine zit met haar zoon in Parijs om het familie-appartement aldaar leeg te ruimen, het wordt verhuurd aan andere mensen en lamlul zoon-lief moet toch echt zijn spulletjes eruit halen. Ma mag sjouwen en heen en weer rijden en dit kost een kleine week. Dus zit de 80 jarige JP alleen en ik heb mijn bek natuurlijk een dauw gegeven door aan te bieden voor hem en mij te koken de donderdagen dat Nadine er niet is. Ik verheug me al op steak met aardappels in plaats van garnalen en vis met rijst, weer eens wat anders. Maar nee, Nadine heeft voor een week rijst gekookt wat in de koelkast staat en de vis is net gekocht. Ik gok op bereiding in de oven en JP, die voorheen 20 jaar dictator burgemeester van het stadje was, kijkt me op de blote vingers hoe ik daarmee de ovenschaal invet met boter. Of ik handschoenen wens? Nee toch zeker. Heb je je handen wel gewassen? Ja thuis, onder de douche. Doe je dat echt invetten met boter? Ja JP, ik vet de schaal in met boter en niet met olie. Zelf giet hij een beker olie over de rijst die verwarmd gaat worden in de magnetron, wat zal ik morgen makkelijk naar het toilet kunnen, maar of het smaakt? Ik zeg niks. De koelkast is zo goed als leeg en de enige pot zwarte olijven die ik ontwaar wandelen bijna weg geholpen door een dikke witte laag schimmel. Weg ermee, ik zeg niks. Ook Daniëlle -hulp in de huishouding- haalt zuchtend haar schouders op en wijst me de juiste prullenbak. Er staan er drie, één voor groente en fruit, één voor papier en plastic en één voor restafval. Ik begrijp nog steeds niet wat het verschil is tussen plastic en rest-afval. Misschien dat ik het Franse recyclingsysteem ooit ga begrijpen.
Hoe de oven werkt weten noch JP, noch Daniëlle, noch ik. Ik wil de vis gaar krijgen in 20 minuten in een oven van 180 graden, maar de cijfers 1 t/m 9 op de temperatuurknop zegt ons geen van drieën iets. Op goed geluk dan maar. Beetje fout ingeschat. JP's neus is beter als zijn ogen en hij stuurt me naar de keuken tijdens het lezen van de Courrier International waar het blauw staat van de bijna verbrandde vis. Het blijkt meer de boter in de schaal te zijn dan de vis zelf. Toch krijg ik van hem een standje, de vis is te droog. Ik beloof oprecht beterschap, tegen JP heb je nooit een weerwoord, die man heeft gewoon altijd gelijk, de plaatselijke autoriteit, monsieur le docteur. Tijdens de maaltijd, de tafel al gedekt voor twee voor ik binnen kom, is er gewoon een les Franse conversatie. Over gezondheid en ziekte, over alternatieven, over religie en filosofie. Op een lief simpel niveau om mij eens een keer te vrijwaren van grappen en grollen. Garnalen als voorafje, speciaal voor mij gekocht, vis en rijst als vanouds, fruit toe en dan in stilte roken, koffie drinken en lezen. De krant, Courrier International, Etude (een maandelijks boekje van de Jezuïeten die actuele artikelen publiceren die de maatschappij, geschiedenis en politiek vanuit spiritueel en filosofisch oogpunt bekijken. In stilte terwijl de pendule de tijd weg tikt. Mijn horoscoop voorspelt in de kranten van dinsdag, woensdag en vandaag alleen maar 'stress'. Maar ik voel me alles behalve gestrest, vreemd genoeg voel ik me rustig en uitermate relaxed terwijl Nadine er niet is, de vis in JP's ogen mislukt -hij eet het wel op tot de laatste kruimel- en de stilte me toch de stuipen op het lijf zou kunnen jagen met die tikkende klok op het antieke dressoir. JP zijn pijpje stoppend schenkt me koffie bij, de poets die op één knie door JP van koffie wordt bediend, apart. Niks geen stress dus, laat die horoscopen in de krant maar bladvulling zijn.
Om half drie moet ik ervan tussen. Ik ga de prospectus ophalen bij het kleine computer-winkeltje in de zijstraat. Voor 5 euro heeft meneer het reclame-foldertje voor M&M Boomverzorging passend gemaakt om 36 A5 flyers uit te printen op A4 papier. Keurig gesneden liggen ze voor me klaar. Tis zo'n verlegen wat te ronde computer-nerd die mensen met echt van alles en nog wat helpen kan, voor een prikkie. Zijn mix Herder/Border Collie wil aan iedere klant even snuffelen, heeft het dier aan mijn benen een fijne snuffel, want Castel en poezenvolk reizen met hun geur altijd met me mee. Maar onbarmhartig wordt de hond naar het zijkantoor gestuurd. Mag niet, want klanten kunnen hem eng vinden. Eng, die flapdrol met zachte grote oren? Meneer vindt het erg leuk om te zien hoe deze prutser zelf haar flyer in Photoshop heeft gemaakt en lijkt het eindproduct te bewonderen. Ik heb geen referentie, misschien ben ik geen goede Photoshopper, zeker geen professional. Ik kan wel leuk knoeien met het programma, maar daar is alles mee gezegd. Ik ben weer te laat voor het uitbrengen van een offerte voor de joekel-es bij meneer Brassain of het ophangen van de flyer bij het arbeidsbureau en gemeentehuis. Maar de tijd staat hier nog even een maandje of 2 stil, geen haast. Mevrouw Ravelac wacht op me. Het stadje -met de beste wil kan ik er geen 'stad' van maken, geen dorp of een andere volwassen naam, het is een kleine stad, groot dorp, ik houd het dus op stadje, een schatje- is bedolven in de wolken, de straten zijn leeg, wat de tijd stil zet.
Daar het gebruikelijke welkom zonder inmiddels ontdooid ijskonijn, maar een briefje met als tijdvuller; strijken. Extra veel aandacht voor die vieze WC om toch die plank uit te vouwen. Ik ga even door het raam kijken naar hun secadou, een kastanje-drooghuisje. Een schattig bouwsel in de wolken wat vaag. Gelijk hebben de 18 kippen me door en veronderstellen dat er een graantje extra te pikken zal zijn. Maar ik maak enkel een foto, wat een tegenvaller voor al die overjarige soepkippen.
Een dag zonder tijd.
Los van deze dag lees ik deze log van Renee Vonk. Ja en amen.
Om half drie moet ik ervan tussen. Ik ga de prospectus ophalen bij het kleine computer-winkeltje in de zijstraat. Voor 5 euro heeft meneer het reclame-foldertje voor M&M Boomverzorging passend gemaakt om 36 A5 flyers uit te printen op A4 papier. Keurig gesneden liggen ze voor me klaar. Tis zo'n verlegen wat te ronde computer-nerd die mensen met echt van alles en nog wat helpen kan, voor een prikkie. Zijn mix Herder/Border Collie wil aan iedere klant even snuffelen, heeft het dier aan mijn benen een fijne snuffel, want Castel en poezenvolk reizen met hun geur altijd met me mee. Maar onbarmhartig wordt de hond naar het zijkantoor gestuurd. Mag niet, want klanten kunnen hem eng vinden. Eng, die flapdrol met zachte grote oren? Meneer vindt het erg leuk om te zien hoe deze prutser zelf haar flyer in Photoshop heeft gemaakt en lijkt het eindproduct te bewonderen. Ik heb geen referentie, misschien ben ik geen goede Photoshopper, zeker geen professional. Ik kan wel leuk knoeien met het programma, maar daar is alles mee gezegd. Ik ben weer te laat voor het uitbrengen van een offerte voor de joekel-es bij meneer Brassain of het ophangen van de flyer bij het arbeidsbureau en gemeentehuis. Maar de tijd staat hier nog even een maandje of 2 stil, geen haast. Mevrouw Ravelac wacht op me. Het stadje -met de beste wil kan ik er geen 'stad' van maken, geen dorp of een andere volwassen naam, het is een kleine stad, groot dorp, ik houd het dus op stadje, een schatje- is bedolven in de wolken, de straten zijn leeg, wat de tijd stil zet.
Een dag zonder tijd.
Los van deze dag lees ik deze log van Renee Vonk. Ja en amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten