Een aaneenschakeling van gebeurtenissen als nooit tevoren.
Van drastisch overstuur tot zorgzame vriendin die wel even een 'dinner party' in elkaar flanst in de beperkte keuken in een gite van een Brit die ik allerminst tot mijn vrienden zou willen rekenen. Een ezel die ook maar gewoon natuurlijk gedrag vertoond en me iedere ochtend na 1 bak koffie al compleet gesloopt heeft tijdens een ochtendwandeling. Lief die van veel sociaal relationele zaken gewoon geen kaas gegeten heeft. Een warme stormwind die bij fikse vlagen ons verscholen hutje weet te vinden en de -uiteraard- plastic tuinstoelen over de moestuin-helling verspreid.
Nee, het leven wordt er niet makkelijker op in het zo mooie zuiden van Frankrijk.
Ik schrijf maar eens een keer over een aaneenschakeling van gebeurtenissen van een ander.
Na een fantastische mid-week met vrienden waarvan we alle vier de drie volle dagen lijken in te drinken, zie ik 's avonds een berichtje dat ze onderweg naar huis zijn; Simon en Robyn. Het bericht is 's middags al verstuurd, maar die stokoude mobiel van mij doet voornamelijk dienst als wekker en zodoende ligt het ding de boeken op het nachtkastje gezelschap te houden. Ik stuur haar snel een bericht terug, tegen middernacht.
Wat ik niet weet is dat wanneer ze mijn antwoord leest, ze in een hotel in een stad met kleren aan in het bed ligt, flink onder invloed van de pijnstillers, alleen. Simon in zijn huisje zonder water, elektriciteit en nog steeds een lege kaart in zijn SFR prepaid.
Ze waren terug van een conferentie uit Portugal, wat weken vakantie met de kinderen in het zelfde land om voor de laatste 2 weken van een lange vakantie naar Australië terug te reizen. Nog even fijn samen 'kamperen' en avontuurlijk improviseren. De mannen (mijn Lief en de hare) lekker werken, de dames aan de 'girly things'. Bepakt en bezakt voor de eerste week sluiten ze de huurauto af die aan het einde van het lintdorpgehucht geparkeerd staat. Verder gaat de weg niet. Een paar kilometer een pad dat nattig mals gras afwisselt met rotsig en verraderlijke passages. Zeker met zware bepakking, beide in de 60, gewend aan het stadsleven, na een reis van 20 uur non-stop.
Het heeft veel geregend. Terwijl ze haar lievelingsdier bonjour toeroept, de twintigtal koeien achter het hek die het stel nieuwsgierig gadeslaan, glijdt ze onderuit en breekt haar been.
Ze zijn ervan overtuigd dat je met een lege prepaid kaart ook geen 112 kunt bellen, ze proberen het dus ook niet. Simon gaat op zoek naar een stevige stok om haar te helpen steunen. Ervan overtuigd dat ze pas boven hulp kunnen bellen. Eén kilometer duurt 45 minuten, de pijn voor Robyn moet ze als tig keer zo lang hebben ervaren. Ook bij de auto, waar ze de mensen die daar woont ook wel kennen na zovele jaren, besluit Simon haar zelf naar het ziekenhuis te rijden. Och arme...
Daar wordt gedaan wat ze in ieder ziekenhuis doen; een mooi gipsje aanleggen met een paarse buitenkant. Ze hebben duidelijk naar haar voorkeur gevraagd. Dokter #1 zei haar al een nachtje in het ziekenhuis toe, rust en zeker weten. Simon gaat naar huis, is gerustgesteld en kan verder niets doen. Dokter #2 een pietsies later, zegt dat ze 'naar huis kan', dit tegen 9 uur in de avond na een hele lange dag. Leg dat maar eens uit in het Franglais. Dat je er alleen te voet kan komen, er geen enkele faciliteit is en je ook geen krukken hebt. Je belkaart ook leeg is, net als die van je man en die wat eerder naar huis is gegaan, want 'ik mocht blijven hier'.
Dokter #2 begrijpt dat de patiënt en hij elkaar niet zo goed begrijpen als dokter #1 of de overdracht is er bij in geschoten. Hij haalt er een zuster bij wiens Engels nog slechter is. Zij begint heel hard en lllangggzzaaammm te praten dat ze 'naar huis moet'. Met andere woorden; Dit bed moet zo leeg zijn, wij schoppen u het ziekenhuis uit.
Staat ze dan, zonder krukken op de stoep van het ziekenhuis. En nog steeds belt ze ons niet. Ze laat de receptie een taxi bellen om haar naar een avondapotheek te brengen voor de aanschaf!! van krukken en anti-trombose injecties voor 2 weken en de stevigste dosis pijnstillers-zonder-morfine waar ik ooit van gehoord heb. 1200Mg Ibuprofen per dag /naar gelieve meer en 4000Mg paracetamol.... Ruim 200 euro armer en de taxi nog wachtend op de stoep, laat ze zich naar een hotel rijden waar ze uitgeput op bed zakt en mijn berichtje krijgt.
Dan overkomt mij nog wel eens wat, maar dit lijkt me erger dan een pijnlijk drama.
Twee dagen erna breng ik een ziekenbezoek terwijl ze in het zonnetje op het eikenhouten parket zit te breien. De gite is een chaos van kleding, spullen in reisformaat, zakjes en tasjes en een doorwoeld bed. Na een dikke knuffel laat ik haar het verhaal doen. Ik val van de ene in de andere verbazing, moet haar echt een lief standje geven dat ze haar vrienden zo dichtbij niet om hulp heeft gevraagd. Ik zet daarna een mok thee en zie de krukken liggen. Maatje lange lat en ze is juist een klein vrouwtje met haar Aboriginalbloed. Die moeten flink ingekort en verklaard de enorme pijn in haar oksels tijdens het gebruik van die ondingen. (Ik heb er ervaring mee, helaas.) Ook heeft ze geen idee de trapjes in de gite op te lopen, eraf gaat nog, net. Einde van de middag komt Simon terug met de belangrijkste boodschappen en een bonnetje om het beltegoed in beider telefoons aan te vullen. (Dat kan via internet, wifi is dus voldoende, ook dat weten ze (nog) niet.) Robyn straalt als ze hem laat zien dat ze nu wel uit de voet kan met die krukken. Want ook deze gite is multi-split-level, ze moet wel.
Ze moet hier nog naar de huisarts. Om te regelen dat haar bloed geprikt wordt 2 keer per week, en een brief voor de verzekering om de vlucht om te zetten naar Business Class, dan kan het been tenminste gestrekt. Nu doktert er hier een erg charismatische man en ik bied aan samen te gaan. Dan is Simon even vrij van dienst, het was hem ook allemaal wel wat veel van het goede, warrig als hij kan zijn, bedachtzaam traag als het eruit ziet.
Zo belanden we in een overvolle wachtkamer, waar ik denk een bekend koppie te zien. Een oudere dame, maar Robyn is nog een jonkie vergeleken bij de cliënten en ik voel me piep. We 'texten' eerst de mannen om ze elkaar te laten treffen voor het plaatsen van een stempel onder Simon's schoorsteen. De boel begint eng te verzakken, koste wat het kost! Duizend verlegen verontschuldigingen van ons naar de ons besmuikt aanstaren en het hoofd maar af en toe weg draaien. Maar ons gebabbel, haar gebrei -altijd en overal- en mijn toch bekende Hollandse kop met warrig woeihaar maakt de tongen gezellig los. Het bekende gezicht is de moeder van de 'vader' van Sarko, de electriciën. Ze kende ook Simon's moeder die hier tot haar 80ste 6 maanden per jaar in het huisje verbleef. Te voet naar het dorp ging, een slordige 15 km, om boodschappen te doen. Het huisje gekocht nadat haar man er dood neerviel de dag dat ze er waren met het hele gezin om het besluit te nemen het te kopen. Als eerbetoon. Robyn vond na haar overlijden het dagboek van zijn moeder, dat exact een jaar na zijn overlijden is bijgehouden. Hij ligt hier in het kasteeldorpje begraven. Simon kan het (nog) niet lezen. Op Robyn heeft het een diepe indruk gemaakt. Sindsdien komt ze hier net zo graag als Simon, ze leert de mensen kennen die zijn moeder hebben gekend, de puzzel wordt langzaam compleet.
De huisarts hier is niet van de pillendraaierij. Een doos met tissues heeft nog net de ruimte op het veel te volle bureau. Het is ingepakt als een gewatteerd stoffen huisje waar de schoorsteen dienst doet als dispenser voor de tissue's. Ernaast ontwaar ik een asbak en mint-snoepjes, voor de patiënten. Terwijl ik Robyn en de arts eerst samen laat zwemmen, neem ik de praktijk met genoegen in me op. Tijdens de drie keren dat ik hier kwam in 5 jaar, begin ik het karakter steeds innemender worden door de gepaste, zeer correcte en professionele maar toch informele sfeer waarin je mee getrokken wordt. Maar die praktijk eens rustig rondkijken lukt natuurlijk niet. Ik blijk niet de enige als we weer buiten staan met de beoogde brief. Ook een zuster 'komt bij u thuis' voor het bloed prikken. 'Is die gite te vinden in dat dorp?' Als je een gite in een dorp van 20 mensen niet kunt vinden? Hoe moet ze dan ooit volgende week ons stulpje vinden voor de 2e en laatste keer? Maar meneer de dokter overruled de dames, eerst morgen, dan dat spulletje ergens beneden en vergeten. Afrekenen als vanouds, cash of per cheque aan de dokter zelf. Robyn is stom verbaasd en begrijpt het aanvankelijk niet. Een dokter cash betalen? Weer wat geleerd.
Op het arbeidsbureau helpen ze haar ook met het inscannen van alle papieren voor de verzekering en vluchtmaatschappijen. Alle openbare gebouwen zijn hier prima toegankelijk voor gehandicapten, dat zie ik als een absolute pre op het verder haast zo middeleeuwse karakter van dit Franse platteland.
Hun laatste 4 dagen spenderen ze bij ons, tenminste maar 1 trap en gezelschap, de zorgen en vriendschap gedeeld.
Ze verbaasd zich over hoe vriendelijk iedereen hier toch is voor hen, vreemden. Ik lach haar toe op een samenzweerderige manier, 'you got it, Robyn!'
Ik zal dus aan het zusteren zijn komende week, leuk!
Net zoiets als dat de grootste supermarkt (Met wel 10 kassa's als ik me niet vergis ;-) in de regio (45 minuten rijden) gewoon een dag dicht gaat in verband met een sterfgeval. Niet omdat de manager een hart-aanval had gekregen, nee, het was een magazijnmedewerker. Ik hoop niet 'de mijne'. De kleine man-met-boeventronie die me al 5 jaar naar het juiste gangpad stuurt als ik weer eens iets zoek. Schuchter maar zo vriendelijk voor de vreemdeling.
Niet te geloven, maar wel herkenbaar ben ik bang: http://reneevonk.wordpress.com/2010/07/08/het-patienten-proletariaat/
BeantwoordenVerwijderenEn dit is waarom ik die burgemeester geen hand wens te geven: http://reneevonk.wordpress.com/2011/01/13/de-stille-discriminatie-van-mme-mahmoud/