Ik bagger Castel haar verdieping uit. Zet de hoge druk op het onderkleed, repareer de gebroken lat door een stevige plank op te spijkeren, bezem de spinnenwebben van het puntdak en ook het onderkleed spijker ik met schrootjes vast. Castel heeft de gewoonte haar kleden op te frommelen om er bovenop te gaan liggen. Ook als het -20 vriest.
Het zal echt zuid Frans heel warm weer worden, maar ik sta dan een vestibule te beitsen met de voordeur open om nog wat licht te hebben. Het voelt allemaal heel gewoon om naar mijn werk te gaan, het voelt gewoon om mee te eten, gezien te worden als huisvriend tegen familie aan. Ook al zijn Jean en Nadine hun eigen ding aan het doen, zit de zoon van Jean zich aan de 4 meter lange eettafel zit een half uur een bult te lachen en te grinniken om iets dat hij op een labtop bekijkt, het klinkt als een komische serie, maar net te zachtjes om het goed te kunnen horen. De musjes hebben vandaag gezelschap van kauwen en een luidruchtige tortelduif die wild klapperend met de vleugels een plek zoekt in de vorig jaar door mij gesnoeide linden. Er wordt een balletje getrapt op straat, zo rustig is het hier in het centrum terwijl het aantal toeristen met de dag toeneemt. Goed voor de economie, maar iedereen ziet deze stroom van te bloot gekleede vreemdelingen liever gaan dan komen, tis zelfs nodig te vragen wat ze willen drinken en 'wij' krijgen zonder te vragen wat we willen hebben. Snelheid is dus geboden als ik eens een koel wit wijntje wil in plaats van de café crème.
Gewoon krijg ik de huissleutel om het indrukwekkende pand af te sluiten, want iedereen gaat zijn eigen weg en ik blijf achter met de kwast in de hand.
In dit huis heerst een andere stilte. De pendule op de weer enorme massieve geornamenteerde houten kast heeft zo'n lieflijke tingel ieder half uur, een vriendelijke tijdsaanduiding van 30 minuten die me meevoert naar de flat van opa vroeger. Ook daar stond een Franse pendule met een lieflijk geluid, op een sjieke secretaire, misschien ook wel van Franse makelij. Steeds hoor ik achter de muur die nu het bordes begrenst een deurbel en het duurt een dag om door te hebben dat het de slager is, 1 van de 5 in dit toch wel heel kleine stadje. Flink veel klandizie 's middags.
Ik vroeg het Nadine al, of ik foto's mag gaan maken van details, dat belooft dus een kleine reportage binnenkort.
Thuis ben ik met wat grotere klusjes bezig die ik in veel stukjes moet hakken nu ik iedere dag 'naar m'n werk moet'. En nee hoor, ik heb nog steeds geen zin het terrein te verlaten. Nog steeds vind ik het moeilijk hier langer als een uurtje weg te zijn. In tegenstelling to Marc die nu 'vast zit' door het afronden in Nederland, nog steeds niet is begonnen aan zijn reis. De gemailde droom en mijn interpretatie heeft ook hem nogal diep geraakt. En wéér ervaren M&M hetzelfde met één heel groot verschil, dat hij dit huisje een donkere grot vindt en de gorges te diep, te nauw, geen horizon, geen frisse zeewind, geen meeuwen en duingrassen. Hij heeft zich vergist, in het huis en de plek en weet dit nu hij in huizen komt met alleen maar veel en grote ramen en overal uitzicht heeft zo ver zijn ogen kijken kunnen. Het bevestigd dat deze stier het wèl als een veilige plek ervaart in een huis met metersdikke muren. We zijn het nog steeds met elkaar eens, het is nog steeds goed zo.
M&M doen gewoon, we doen nog steeds niets dat ons niet past. We doen beiden gewoon wat we moeten doen en het zal zo niet overkomen op anderen, misschien, maar ik, ach, ik doe gewoon gewoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten