je restje leven 'NL'

Wat me opgevallen is aan de reacties uit onze directe omgeving, als je verteld hebt dat je gaat emigreren;
Alsof je je afscheid tussen neus en lippen door laat vallen
Of je even op bezoek bent, "weer terug" voor even
Ik voel me soms al uit het oog uit het hart, je voelt je reeds afgeschreven.
Alsof er direct niet meer in contact met jou geinvesteerd wordt.
Dat voelt zeker niet prettig, ondanks dat er wel realiteit achter schuilt. Je gaat ten slotte weg, maar 'wanneer' staat open. Een ander ziet dit graag ingevuld met een tijdstip. Het lijkt mij logisch na het nemen van het besluit om te emigreren, dat er nog een lange periode in NL aan vooraf moet gaan voor het zover is?
Werk gaat gewoon door, hobbies stop je niet accuut mee, waarom? Je sociale contacten zijn en blijven je contacten, de wereld draait gewoon rustig verder....
Wij ervaren het wel een beetje als jezelf buitensluiten. Je hoort er niet helemaal meer bij. Informatie stroom 'as usual' is er niet meer, je gaat dingen missen. Ook omdat je je aandacht moet verdelen over daar en hier. Het feitelijke afbouwen kan hier nog niet beginnen. Huisje nog te koop en zolang het niet verkocht wordt moeten we hier blijven wonen. Om te leven is het prettig te wonen, dit evenwicht heb je in zo'n proces wel nodig. Dus het blijft hard werken aan het vinden van een nieuwe balans in 2 werelden.
Dit hadden we niet kunnen weten of verwachten van te voren. Een extra heuvel om te beleven. We hebben al veel boeken gelezen over emigreren en De Fransen en hun Frankrijk. Maar dit proces zijn we niet tegengekomen tot dusver.
Het houdt ons scherp en het is een waardevolle beleving om in het achterhoofd te houden.