gaatje

Tussen al het kletsen en feesten door, met een kokende Kitteh die ons verrast met allemaal lekkere andere dingen (paardevlees!!), ontdek ik weer kiespijn wat blijkt een gaatje te zijn. AUW!! Onze vaste tandarts, de vakidiote die zo kundig bleek met mijn wortelkanaalbehandeling met abcessen in 2009, is met de noorderzon vertrokken.
Nu dus een speurtocht naar waar ze is gebleven om van de pijn af te komen na de 2e onrustige nacht met weinig slaap. De dichtstbijzijnde tandarts blijkt een onkundige dronken beul, nee bedankt!
Het slaapprobleem zet zich ongehinderd voort, ik doe iedere dag een middagdutje, zoals ook Kitteh die we voor de rest vertroetelen en wat helpen om haar ritme terug te vinden nadat ze ruim 6 maanden voor SpotOn3D werkte en zich aan amerikaans regime moest houden. Dat houdt in dat ze 16 uur per dag werkte a 6 dagen per week en letterlijk 'gemonitord' werd. Zodra ze online kwam werd dit gezien, bijgestuurd, gecorrigeerd en opgejaagd. 'Poor thing' zeggen ze dan. De grote baas van SpotOn3D, een gigant in het rechtencircuit in dat grote (enge) land, heeft haar letterlijk op vakantie gestuurd en het hele team geinstrueerd haar komende dagen niet lastig te vallen. Ze geniet dus met volle teugen, laat los en raakt haar labtop amper aan.
Ik vul nu mijn tijd op met schrijven tot het negen uur is zodat ik kan gaan bellen met de Marie van haar woonplaats in de hoop dat ik die top-tandarts kan traceren om vandaag nog dat gaatje te laten vullen. Marc is al maanden een stukje kies kwijt en vraagt dus ook al maanden of ik haar wil vinden om een afspraak te maken. Frappant! Maar de liefde gaat niet alleen door de maag, maar door het hele lijf.

Zoals altijd als we vrienden over hebben die in verstedelijkt gebied wonen, maar wel een 'groene' jeugd gekend hebben, wil ze hier eigenlijk nooit meer weg. 'Zijden boeien' noem ik dat, iets dat je hier houdt, ergens gedwongen, zachte dwang, ze moeten allemaal terug naar huis, ze willen niet, ook Kitteh niet.
Kitteh en ik willen alle twee wat afvallen, ik om weer wat kleding aan te kunnen dat nu al wat jaren ergens achter stoffig en muf ligt te worden, zij om in aanmerking te komen voor een nieuwe pace-maker zodat ze van één van haar medicijnen af kan komen. Alle bijwerkingen op een rij maakt haar het leven tot een last, terwijl juist zij zich heel goed beseft dat ze er maar één heeft en altijd zal blijven werken aan het verbeteren van de kwaliteit ervan.
Ze weet heel veel van kruiden en van het menselijk lichaam, ze weet dat het hart het allerbelangrijkste is, niet alleen als pomp, maar ook als 'memory-stick' -USB- omdat het veel informatie opslaat en sneller is als de hersenen in het signaleren van prikkels. (De hersenen worden niet alleen aangestuurd door de zenuwen!! Maar hoofdzakelijk door je hart, ook al lijkt het fysiek alleen maar een spier.) Ze maakt een papje van kruidnagel, munt en een heel klein beetje suiker wat de pijn in mijn kaak in 2 seconden weghaalt. Maar dat gat kan ze niet vullen.... Vandaag tandendag.