Aardverschuiving

Marc werd vanochtend om half 7 uit zijn bed 'gedonderd', dat gedonder werd veroorzaakt door een ware aardverschuiving aan de overkant van de gorges, bijna recht tegenover ons perceel met woonhuis. Deze werd veroorzaakt door de bosbrand met daar bovenop een moesson van een maand, want voorlopig stopt het niet met regenen. De aangestoken brand heeft zo huis gehouden, dat er maar weinig struiken en bomen de bosgrond op de steile hellingen de aarde nog vast kunnen houden. Door al dat regenwater bouwt er zich een enorme druk op in de aarde, het moet ergens heen. Dit gebeurde dus vanochtend. Het is ondergronds boven de weg van de EDF begonnen, de afwateringsbuis die in dat valleitje onder de weg doorliep hield het niet en nam zo de weg ook maar mee. Grote brokken asfalt spoelen met donderend geraas de diepte in, nemen grote rotsen mee die als blokjes graniet het bos onder de weg wegvagen. De enorme modderstroom is verwoestend, de levende bomen worden ontschorst.

Gisteren was ik 's middags de bouwherrie en het gebabbel van schoonvader zat. We zitten hier op een heel klein kluitje met een bange hond. Even een wandeling is een natte koude bedoening, mijn energie kan er niet uit en dat maakt me oververhit van binnen. Ik raak niet van de kook, maar vlucht wel naar buiten, met camera naar de overkant om daar op een brandweer-piste (officieel gesloten bospad) foto's te maken van een stuk bos dat volledig verwoest is door die bosbrand. Het is dood, de wind giert, de levende bomen kraken, alles dat dood was is verbrand en reeds omgevallen. Geen vogel laat zich zien, de regen heeft al lang de geur verdreven van het brandende hout, verkoolde resten, geen grassprietje heeft al de kracht gehad uit te lopen, geen varentje nog die een gekruld kopje opsteekt. Een bizar landschap, aards en toch zo dood. Sporen van leven zijn er al wel, dikke knoppen aan takjes aan de rand van het pad, maar daar is alles mee gezegd.

Zodra ik het bos weer uit rij zie ik dit; groen, groen, bloemen, hoog gras, het doet bijna zeer aan de ogen.

Vanochtend na de koffie gaan we natuurlijk even kijken naar het gevolg van de brand en 3 weken regen.
De helling afklauteren is zo eenvoudig nog niet en Harry gaat terug naar huis. Hondje Miska is een bangerd, die wilde niet eens mee naar buiten. -Dan wordt ze nat, ja kom nou!-

Op onderstaande foto is te zien hoe de aarde en het bos dat om 6 uur vanochtend nog stond, nu aan onze kant van het meer beland is. De EDF heeft de turbines maar aan gezet om het stuwmeer zo goed mogelijk open te houden. Nog boven op het bospad zien we nog auto's met zwaailichten, mensen met veiligheidsjassen aan. Zodra we beneden staan te kijken naar de modderstroom die nog altijd stukjes asfalt aanvoert, zijn de auto's weg -wijs- en zien we nog één veiligheidsjas naar de andere kant van de weg rennen, om de overkant te halen waarschijnlijk voordat de rest van de weg ook wegspoelt.

 Brandhout voor jaren en jaren.... Maar we kunnen het niet omhoog sjouwen, helaas. Het is indrukwekkend, de vloedgolf van de verschuiving heeft ook aan onze kant oever weggedrukt. Manshoge rotsen zijn verplaatst, bomen met kluit en zonder -afgebroken- liggen kriskras door elkaar en we proberen op een veilige manier recht tegenover de verschuiving te komen. We houden de modderstroom en de resten van de weg goed in de gaten. Als er nog een verschuiving komt, van dezelfde grootte hebben M&M een enorm probleem. Maar, de aarde leeft!! De onverlaat (ja, ik kan me heel netjes uitdrukken) die de brand heeft aangestoken mag hopen dat hij niet gepakt wordt, de rekening heeft vele nullen, noodverkeer kan niet meer via de overkant, de weg opnieuw aanleggen heeft vele voeten in de aarde en wij zitten komend jaar in de herrie.