harten-schrik

Geloof het of niet, Kitteh hoeft van ons nooit meer naar huis. Dat haar dochters het er niet mee eens zijn is logisch. Haar baas heeft al haar collega's geinstrueerd haar met rust te laten zolang ze hier op vakantie is. Ze krijgt nog wel een opdracht mee, maar zonder spoed. Haar labtop staat hier dus zo goed als onaangeraakt en dat is een goed teken.

Toch valt haar 'bijtanken' best zwaar. Een stukje lopen -een kilometer heuvelop- valt net even verkeerd en Pacemaker draait overuren tot het randje waardoor ze dus echt accuut moet stoppen. We schrikken ons een bult als blijkt dat het echt op het randje is, nog 1 stap en het is klaar. Niet Hier!!!!! en NU! Alsjeblieft, stukje verbluffende medische techniek.

Ze kan heel stoer zijn, haar lichaam goed kennen en ons geinstrueerd hebben, maar de heli voor spoedgevallen is niet zo snel ter plaatse als dichtbij dorp of stad!!!! Geen paniek hoor, ook bij ons niet, maar de ernst van de situatie slaat in als een bom en M&M hebben tijd nodig om dit te verwerken. Ergens prima dat het weer tegen zit, we de kachel aan moeten steken en geen fysiek werk kunnen doen.

Terug in een normaal ritme put wel uit. Vandaag geen tukkie gaat dus echt niet. Na de controle technique van de auto in Aurillac moet ze even een paar uur plat. Tijd om bij te schrijven. Ik heb vanmiddag huis gehouden en even bij gepraat met moeders en een vriendin, in alle rust, terwijl die regen maar doorgaat alsof het nooit meer stopt.
Gisteren de eerste echte onweersdag, dat houdt in; geen stroom, kaarslicht, stilte -geen zoemende pc's en andere (muziek)herrie- en andere gesprekken als normaal en op tijd naar bed met buiten die regen. Zeker na de korte wandeling met een overactieve pacemaker die een mensenhart aanstuurt en daarmee een lichaam...
Van alll die plannen komt natuurlijk niets, of weinig. Niks erg, het mag voor ons ook wel eens een beetje vakantie zijn.
Gisteren heb ik 10 tandartsen gebeld. De laatste in het rijtje is een dik uur rijden, tip van vriend P die ervaring heeft bij deze 'bekbeul'. Maar hij neemt wel de telefoon aan en zegt morgenmiddag nog een 'gaatje' te hebben terwijl mijn gaatje zeurend laat weten niet zo lang te willen wachten. Jammer dan, morgen gaat er 'ciment' in! Beetje ibuprofen ertegen aan en ik trek het nog wel een dag extra.

Tijdens de april-moesson kunnen we het dakje testen boven de middendeur. Helaas, jammerlijk mislukt. De verf wordt eraf gewassen en gespoeld door de regen, als vanouds, zonder afdakje. Het stroomt onder de deur door naar binnen. Teleurstellend natuurlijk. Dus het ziet er lieflijk en geslaagd uit, maar het moet overnieuw, anders, helaas. De druif mag blijven, het stekje van P heeft het hier uitstekend naar z'n zin en geeft heel erg lekkere snoep-, sap- & wijndruiven.