Gaatje??

Het weer was weer een echte april-moesson gisteren.
Overdag gaat het redelijk met m'n kaak. Diagonaal de andere kant van m'n gezicht als de vorige keer kiespijn februari 2009. Niet gezwollen, alleen als ik die achterste kies aanraak, doet het verschrikkelijk zeer alsof er een fikse ontsteking in de kies zelf zit. Die kan niet zwellen, daarom doet het zeer. Ik heb mezelf ervan overtuigd dat het een gaatje is, misschien omdat ik dagelijks goed poets.
Hoe een mens zichzelf voor de gek kan houden;
Ik kijk halsreikend uit naar de tandarts, een aanrader van P, locatie 'niet in de buurt', echt frans plattelands.
Het had een mooie dag uit kunnen worden, maar het weer zit zo ontzettend tegen, de pijn is zacht gezegd storend en we doen alles 'lekker langzaam', who cares, we hebben vakantie! Toch blijft het landschap me betoveren, winterkleuren, mist dat als watten en flarden over de toppen van de heuvels wordt gedreven, de geuren, wilde primula's en narcissen, al een voorzichtige groene waas in de eiken, bloesem van pruimen en wilde kersen die hier en daar als een watje oplichten op een sombere achtergrond van de nog slapende tamme kastanjes.We zijn te vroeg bij de tandarts, dus struinen we rond in een nogal toeristische supermarkt tot we het zat zijn, al die prullen en typische locale artikelen. Tijd doden is saai!
De wachtruimte is besproeit met DE tandartsen-wachtkamer-geur, als uit een potje, wereldwijd hetzelfde. Zeer modern met een speelhoek voor de kinderen, krakende rugleuningen van de zitjes, wat posters, een informatierek vol folders en de lelijkste reproductie-kunst ooit. We wachten er, een klein half uur, Kitteh tegenover ons met haar tijgermuts op, kouwelijk als ze is. Marc naast me die de sfeer erin probeert te houden. Ik uitkijkend naar het volgende uur als ik met een gevuld gaatje weer buiten sta.
Eindelijk, eindelijk, komt de tandarts me halen. Een verwarmende naam draagt hij; Chauffour! Warmoven, dat belooft wat, samen met de posters in de wachtruimte die beloven dat het een pijnloze praktijk is.
Knappe kop, mooie man met grote hazelnoot-bruine ogen, vriendelijke ontvangst, geen assistente met ogen als 'altijd lente', dat was de tandarts zelf! (Onze vorige vakkundige dame die me zo goed hielp is met pensioen, dus was ik genoodzaakt een andere te vinden.)
Deze praktijk is ultramodern. Alleen maar gadgets, computers, een elektronische prullenbak, monitoren, computers en andere apparaten met een stapel geschreven cheques, wat een contrast. Een stapeltje fortuin, want die cheques hier IS geld.
Hij maakt ff snel een rontgenfoto, duwt, tikt, trekt aan de twee achterste kiezen, suggereert met behulp van de foto dat het niet de achterste kies is, maar die ernaast, maar ik blijf pushen; het is de achterste kies. Ik wil erg graag in die ogen kijken, maar dat lukt niet, want mijn hoofd moet achterover en mijn mond wagenwijd open...
Hij lijkt zo gek op zijn werk en heel nieuwsgierig wat er onder die oudere witte vulling zichtbaar wordt en gaat aan het werk. Wat is deze man snel!! Voor ik het weet zit er een verdoving in mijn kaak die heel snel inwerkt terwijl we het even hebben over de afgebroken kies van Marc. De boor gaat erin en maakt een mooi gat, hij kijkt, nog eens en beter en gaat dan uitleggen wat hij ziet;
Een abces onder de vulling die mijn zenuwen raakt. Dat kan kloppen, die vulling was toen al pijnlijk juist omdat hij zo dicht tegen de zenuwen aanzat. Wortelkanaal behandeling nummer twee. Ik weet nog waarom ook; mijn fysieke reactie op grote ongrijpbare veranderingen in mijn leven die ik zo graag zou willen sturen en vorm wil geven. Iets dat niet kan, iets dat vanzelf zijn weg wel vind...
Nu krijg ik het benauwd, verdooft of niet, een zenuw verwijderen door een abces heen gaat toch zeer doen. Roetsj, ratsj, hij lijkt een tandendans op zijn stoel te doen, ik wil op mijn kiezen bijten om flink te blijven. Dat kan ook al niet, ik zou die kundige vingers eraf willen bijten. Ik krijg iets voor mijn kiezen, maar over een tijdje heb ik het er al achter... Het verwijderen van de zenuwen laat me tegen het plafond schieten, recht in die standaard armaturen in plaats van troostende armen. Hij verdooft me nogmaals, maar doet dit zo snel dat ik dit pas te weten kom als Marc me het later vertelt. Dit is Pijn, verschrikkelijk!
Ik zie even geen mooie ogen of dat felle witte licht dat niet verblind. Ik hou ze stijf dicht en probeer mijn mond open te houden. Het blijft zeer doen, maar net draaglijk.
In een 30 minuten geeft hij die wortelkanaal behandeling. Marc helpt met vertalen, mijn hoofd is op z'n zachtst gezegd niet helder meer. Het kost me 5 minuten om van de stoel op te staan. Ik ben eens blij dat ik een Carte Vitaal heb, die verzekeringskaart gaat in lezers van doktoren, tandartsen en apotheek, zo wordt alles elektronisch geregeld. (Te weten dat een zorgverzekering niet verplicht is in Frankrijk en het me een 11 maanden kostte om de verzekering te regelen door middel van het opstarten van een eenmanszaakje.)
Negentig euro armer staan we weer buiten, ik heb het gevoel dat ik in elkaar geslagen ben door een heel mooie vriendelijke kundige man, pfffff raar! Duizelig van de pijn lopen Kitteh en ik naar de apotheek voor -jawel- penicilline vrije anti-biotica (gatver!), heftige pijnstillers en ontstekingsremmers. Negen euro alles bij elkaar, het zal wel....
De pijnstillers werken snel en goed. Maar de gerookte forel met salade en humus is lastig weg te krijgen, want de linker helft van mijn gezicht is ingezakt en ik heb weinig controle over m'n tong.
Uiteraard kan ik niet slapen, maar ik knap wel snel op en was er op tijd bij.
De 25ste april moet ik terug om de kies te laten vullen met definitief 'ciment'. De vulling voor het wortelkanaal heeft veel tijd nodig om goed uit te harden.
Komende week zit ik dus wéér aan de anti-biotica, helaas.