Scherpe kantjes

Scherpe kantjes zorgen voor moeilijkheden. De wat meer uitgesproken karakter trekken die mensen kunnen hebben. Het gevaar je ontslag te krijgen omdat je je bek een dauw geeft. Of (te) eerlijk zijn naar mensen toe, het wordt je niet in dank afgenomen. Toen ik nog 'tussen de mensen' leefde, waar iedereen me kon verstaan -ik heb het even niet over begrepen worden-, had ik die scherpe randjes nodig om me staande te houden, maar een zalige rust  het gebrek aan onrust bij wat meer afgeronde hoekjes was ook niet weg. Ik had iets minder snel mijn oordeel klaar, was wat onverschilliger voor anderen en liet iets meer links uit-rechts in gaan. Veel beter, vonden veel mensen in mijn omgeving. Dat 'rap van tong' dat mijn opa in m'n poezie-album gedichtje al zo gevat onder woorden bracht heeft me vaak de das om gedaan en wel zo vaak, dat ik zelf ook blij was dat het er een beetje 'uit' was. Dat een isolement die kantjes weer laat verscherpen realiseerde ik me niet toen ik Marc ontmoette, die al heel lang op een, door een hek omsloten eilandje woonde.
Het heeft veel te maken met je weerbaarheid, die ervaren M&M beide als niet al te hoog voor het soms zo grove en directe van de Nederlander, om maar even een lijn te trekken nu ik dit vergelijken kan met diverse volkeren na zoveel jaren werken met nederlanders, amerikanen, engelsen, duitsers, fransen, italianen en zo nog meer nationaliteiten.
Even een sprongetje om zo meteen de brug te slaan. 'Fearless'. Letterlijk vertaald 'angstloos'. Ik heb altijd iets tegen angst gehad. Ik vond het onnodig om bang te zijn voor van alles en nog wat. Bang voor spinnen? Kom op zeg, die beestjes doen hun ding, ok ze hebben 8 harige poten en sommige kunnen springen of bijten. Bang voor de belastingdienst, want de rompslomp als je een cijfertje vergeten bent en ze erachter komen. Bang om ziek te worden en om dood te gaan, dat is een heel elementaire angst, laat ik eerlijk wezen, en leeft in de harten van vele mensen. Bang om echt Gezien te worden, 'doe maar normaal, dan doe je gek genoeg'. Iets geks doen op straat zorgt voor spotlichten, niet doen dus. Je nek uitsteken voor een ander of een zaak is voorbehouden aan helden, de moedigen onder ons. Financiële risico's nemen, niet doen dus, want stel je krijgt bergen schulden of gaat failliet. Die angst hebben we inmiddels wel gepasseerd en we spreken alleen over het hebben van 'een zorg'.
Angst is bijna een stokpaardje, voorzichtig aan, want anders..... Gebeuren er vervelende dingen.

Vrij in het leven staan, doen wat je hart je ingeeft. Het klinkt geweldig, en goed, en we pretenderen met z'n allen dat we dit nastreven. Maar levend in een bomvolle maatschappij, of een zieke maatschappij, of een rotte economie, of in een overvolle stad met een enorme diversiteit aan mensen stelt mensen niet in staat om vrij te leven. Je auto moet op slot -en dan nog-, je huisdieren aan de lijn, je kinderen onder begeleiding naar school -Toulouse; en dan nog-, je centjes op een spaarrekening of in een verstandige hypotheek. Twee maal per week sporten, iedere dag een half uurtje naar buiten om 'frisse lucht' in te ademen, gezond eten, niet te veel drinken, alles goed verzekerd, timmer maar dicht dat leven.
Ik heb met dat alles altijd een beetje moeite gehad, het wilde maar geen voet aan vaste grond krijgen in mijn hart, een verstokte vrijheidsstrijdster ben ik misschien, aangeboren nog wel. Dat de meeste mensen bang zijn, voor van alles en nog wat, maar vooral om vrij te leven, hun hart te volgen, te doen wat het hen zei, is me nooit zo sterk opgevallen als afgelopen jaren. Hier in het bos, het isolement, wel heel erg failliet, 1100 kilometer van mijn basis af, het eerste ziekenhuis een uur rijden, 2,5 jaar zonder verzekering en ongelukken in wel heel veel kleine hoekjes. Een taal die ik niet machtig ben; een prima basis voor de meest vervelende situatie's. Het gevaar om samen te vervreemden van de wereld en nooit meer gezien en begrepen te worden, of uberhaupt maar gehoord; het maakt me nog steeds geen angstig persoon.
'Fearless' zijn is zo makkelijk niet. Ik bedoel dan als je het bent en het jezelf niet aanleert of opdringt om mee te kunnen of erbij te horen. Ik doe geen heel rare dingen die mij angst inboezemen, ik ga niet bungyjumpen of bomen klimmen zonder helm. Ik rijd met gordel om en relaxt alsof ik hier ben opgegroeid, slechtziend met nog maar 2 tanden in mijn mond in een oud Renaultje die met touwtjes aan elkaar vastzit. Het koesteren van basale angst ken ik niet. En dat maakt me dan gelijk wat anders, waardoor ik me niet prettig voel tussen veel mensen, de meesten levend vanuit een angst. Bang om zich uit te spreken, bang om ziek te worden, bang om ongelukken te krijgen, bang om het financieel heel zwaar te hebben, bang om op te vallen, gezien en gehoord te worden, want bang om veroordeelt te worden en de mensen je niet meer moeten.
Ik heb me zo altijd gevoeld, dat 'ze me niet moesten', juist in Nederland voelde ik me de vreemdeling. Ik ben heel veel jaren gepest op school -scherpe kantjes?-. Ik hield het in banen nooit lang uit -scherpe kantjes-?. Ik heb nooit echt vrienden en vriendinnen gehad -scherpe kantjes.-  Hier ben ik de vreemdeling, mag ik fouten maken, de dingen op mijn eigen wijze doen. Ik voel me hier vrijer, eerlijker, prettiger dan ooit. Ondanks dat ik de vreemdeling ben die zo vele fouten maak en financieel aardig in het nouw zit. Nog meer 'fearless' als dat ik altijd was. De scherpe kantjes kwamen terug zodra ik hier woonde. Ze vallen weg tegen het vreemdeling zijn, de rust en de ruimte die me hier ten deel viel om al het andere te compenseren dat me geen goed deed. Het niet hebben van een verzekering voor het geval ik ziek zou worden heeft me bewust gemaakt van iedere minuut van de dag, iedere handeling die ik verrichtte, blij met iedere dag die ik veilig in mijn bed afrondde.
(Nu ik wel verzekerd ben, bedenk ik me nog steeds iedere avond voor ik in slaap val, of dit een goede dag was, of ik terug kan kijken op een goed leven, of ik spijt heb van de dingen, of ik bang ben morgen niet meer op te staan. Mijn hart geeft me altijd hetzelfde antwoord; 'het leven heeft je toe gelacht, je leven was prachtig en je hoeft niets over te doen'. Ik bedenk me dit trouwens veel vaker dan alleen 's avonds in m'n warme nestje met snorrende katten onder de tafel.)

Het contact hebben met al die nationaliteiten, de Sociale Netwerken waar we inzitten -virtuele werelden en zoiets dat ze Facebook noemen- en het kennis maken met een ander volk, de fransen, met een andere taal en cultuur, confronteren me elke dag met mijn eigen teruggekeerde scherpe kantjes en de angst die zoveel mensen lijkt te beheersen. Mijn scherpe kantjes zorgen voor me, houden me -inderdaad- scherp en alert, ze laten me beseffen dat 95% van al die angsten die wij mensen koesteren, de mens beknot, tegenhoudt en hen een vrij leven vanuit hun hart ontneemt. Mijn scherpste kantje heeft hier moeite mee. Ik zou het van de daken willen schreeuwen dat het allemaal niet nodig is. De amerikanen doen het in hun broek voor de terroristen, het gebrek aan een toegankelijk gezondheidszorg systeem -gewoon te duur- zorgt voor een enorme angst om ziek te worden en dan heb ik het maar niet over het geweld in dat enorme land dat gevoed wordt door het mogen bezitten van vuurwapens. (Maar een tepel en plein publique of het 'F-word' is echt uit den boze.) Al die angst lijkt hen ziek te maken. We kennen veel mensen, veilig thuis achter hun pc, volstrekt anoniem met soms een echte foto maar verder geen persoonlijke gegevens natuurlijk. Het valt ons beide op; ze hebben allemaal wat! De meest extreme ziektebeelden komen voorbij, van heel ernstig tot het een maand griep hebben en maar niet op kunnen knappen. Even terug naar Europa, bijna hetzelfde verhaal. 'Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg'. De angst is een hinderpaal in het leven, dat zullen de meeste mensen met me eens zijn. De oer-angst van het vluchten voor je leven omdat deze bedreigd wordt, is opgesplitst in heel veel kleine soorten angst, die we proberen weg te duwen met ingebouwde veiligheid die juist niet kunnen voorkomen dat we met de angst geconfronteerd worden. Ziek worden we toch, dood gaan we allemaal, ongelukken blijven ook voor komen, afgewezen en onbegrepen blijven we toch. Wat heeft die angst ons eigenlijk nog te zeggen?
Dat we in een wereld leven die ons ziek maakt, van angst? Dat het leven toch betrekkelijk is, verzekerd of niet? Dat een 'vrij leven' en 'je hart volgen' irreel is, onmogelijk?
'Nietus' zegt een stemmetje dat inderdaad uit mijn hart komt. En dat hart van mij, dat 's nachts na het me afvragen of alles ok is als het plots stopt, blijft me gerust stellen. Het bevestigd me iedere dag dat bewustwording -ehm.... bewustblijving- de angst ver van m'n bed houdt en me vrij laat zijn. In wie ik ben, wat ik denk en hoe ik me uit in alle facetten van het leven. Dit juist dankzij die 'scherpe kantjes' die er in Nederland uitgesloopt diende te worden om me wat 'veiliger door de maatschappij' te loodsen. Om maar niet alleen te hoeven zijn. -Zijn we dat uiteindelijk niet allemaal? Omdat we uniek zijn met een eigen hart?-

Eerlijk is eerlijk, ik heb 1 angst. Eentje maar, die me laat verstijven als ik er goed over nadenk wat de gevolgen zijn als deze werkelijkheid wordt; 'Niet kunnen Delen'. Niet meer schrijven, niemand hebben om foto's mee te delen, niemand kennen om de wereld te laten zien zoals ik hem zie, en beleef. Niet gehoord of gezien worden, omdat ik me inhoud en me verder terug trek als dat ik al deed hier in een huisje in het bos. Wegkwijnen in m'n up, niet meer kunnen delen, mezelf niet, mijn hart niet en alles dat het me (nog) te vertellen heeft.

Ik zei het een vriend laatst nog, tijdens een gesprekje via Facebook;

Durf te leven, je hebt er maar één!

Naschrift

Litanie tegen angst
Ik moet niet bang zijn.
Angst is de moordenaar van de geest.
Angst is de kleine dood die alles vernietigt.
Ik zal mijn angst onder ogen zien.
Ik zal hem toestaan door en over me heen te gaan.
En als hij voorbij is, zal ik mijn innerlijke oog op zijn pad richten.
Waar de angst is gegaan, zal niets zijn.
Alleen ik zal overblijven.

Uit de Heelal Sage 'Duin' van Frank Herbert